Novel methods in diagnostics and therapy
Percutaneous mitral valve repair for mitral regurgitation

Zastawka dwudzielna (mitralna) jest złożoną strukturą, która składa się płatków, pierścienia, nici ścięgnistych oraz mięśni brodawkowatych. Pojęcie aparatu lub kompleksu mitralnego obejmuje dodatkowo lewy przedsionek (LA) oraz wolną ścianę lewej komory (LV) [1]. Niedomykalność zastawki mitralnej, która jest jedną z częstszych wad nabytych serca, może powstać na skutek zaburzonej czynności każdego z elementów kompleksu mitralnego. Stosowana obecnie powszechnie klasyfikacja niedomykalności zastawki dwudzielnej została opracowana w roku 1983 przez Carpentiera, który, opierając się na ruchu płatków, wyodrębnił trzy typy niedomykalności [2]. W typie I ruchomość obu płatków jest prawidłowa, a przyczyną niedomykalności jest rozciągnięcie pierścienia zastawki lub perforacja płatka. Typ II cechuje się nadmierną ruchomością płatków. Taki obraz widzimy u chorych ze zwyrodnieniem śluzowatym zastawki (ang. myxomatosus valve degeneration), u których niedomykalność jest spowodowana brakiem koaptacji płatków w okresie skurczu. Ograniczona ruchomość płatków jest charakterystyczna dla typu III. Wyróżnia się typ IIIa, w którym występują zaburzenia ruchomości płatków zarówno w skurczu, jak i w rozkurczu, oraz IIIb, w którym ograniczenie ruchomości obejmuje tylko okres skurczu. Przyczyną niedomykalności w typie IIIa jest pogrubienie płatków i zmiany aparatu podzastawkowgo związane najczęściej z przebytą gorączką reumatyczną. Natomiast w typie IIIb niedomykalność powstaje w wyniku powiększenia wymiarów LV i przesunięcia mięśni brodawkowatych w kierunku koniuszka (kardiomiopatia rozstrzeniowa) lub z powodu przemieszczenia tylnego mięśnia brodawkowatego w bok (niedokrwienie mięśnia sercowego). Zdarza się, zwłaszcza w stadium zaawansowanym choroby, że przyczyn niedomykalności jest kilka, na przykład przemieszczenie mięśnia brodawkowatego i rozciągnięcie pierścienia zastawki. Klasyfikacja Carpentiera ma istotne znaczenie kliniczne, ponieważ postępowanie chirurgiczne zależy od typu niedomykalności. Współczesne leczenie chirurgiczne niedomykalności zastawki mitralnej polega albo na wymianie na zastawkę sztuczną, albo na wykonaniu operacji naprawczej. Ryzyko związane z wszczepieniem zastawki jest wyższe niż ryzyko operacji naprawczej. U części chorych po kilku latach mogą wystąpić objawy dysfunkcji zastawki. Ponadto po wszczepieniu zastawki mechanicznej pacjenci wymagają przewlekłego leczenia przeciwkrzepliwego [3]. Wyniki opracowań statystycznych pokazują jednak, że wymiana...


View full text...