Nowoczesna diagnostyka patologicznego refluksu krtaniowo-gardłowego – czy jest możliwa?
Autor: Mariusz Bryl
Data: 22.04.2016
Źródło: Yadlapati R, Adkins C, Jaiyeola DM i wsp. Abilities of oropharyngeal pH tests and salivary pepsin analysis to discriminate between asymptomatic volunteers and subjects with symptoms of laryngeal irritation. Clin Gastroenterol Hepatol 2016 PE/MB
Choroba refluksowa przełyku z dominacją objawów laryngologicznych – określana mianem refluksu krtaniowo-gardłowego lub krtaniowo-gardłowej postaci choroby refluksowej (ang. laryngopharyngeal reflux disease – LPRD), stanowi bardzo ważny problem w codziennej praktyce zarówno laryngologicznej, jak i gastroenterologicznej.
Nie dysponujemy jednak jednoznacznie określonymi metodami, umożliwiającymi postawienie pewnego rozpoznania LPRD, a sama diagnoza opiera w dużej mierze się na wykluczeniu innych przyczyn stwierdzanych nieprawidłowości. Często praktykowana jest także empiryczna terapia inhibitorem pompy protonowej w dawkach ponadstandardowych, celem udowodnienia związku między patologicznym refluksem a zgłaszanymi przez chorego objawami.
W ostatnich latach pojawiły się dane na temat przydatności nowych metod diagnostycznych w przypadku podejrzenia LPRD – pH-metrii gardłowej oraz testu, oceniającego aktywność pepsyny w ślinie. Miejsce i rola tych metod w algorytmach postępowania w LPRD pozostają nie do końca jasne.
Na łamach Clinical Gastroenterology and Hepatology ukazała się praca, badająca przydatność obu metod diagnostycznych. W badaniu uczestniczyli ochotnicy, u których dokonano oceny nasilenia objawów krtaniowo-gardłowych oraz typowych objawów choroby refluksowej przełyku za pomocą odpowiednich kwestionariuszy. Grupę badaną podzielono następnie na 3 podgrupy – osoby bez objawów (grupa kontrolna), osoby z obecnością objawów laryngologicznych oraz osoby z jednoczasową obecnością objawów laryngologicznych oraz typowych symptomów choroby refluksowej przełyku. Każdy uczestnik badania został poddany badaniu laryngoskopowemu, badaniu pH-metrii gardłowej, oceniano także aktywność pepsyny w ślinie.
Oceniając procentowy udział chorych, u których odnotowano poszczególne wyniki badań pH-metrii gardłowej czy wyniki badania aktywności pepsyny w ślinie, autorzy nie odnotowali istotnych różnic pomiędzy badanymi podgrupami. Oceniając natomiast bezwzględne wartości stężenia pepsyny w ślinie wykazano, że najwyższe poziomy rejestrowane były wśród osób, zgłaszających zarówno objawy, sugerujące LPRD, jak i klasyczną postać choroby refluksowej przełyku (117,9 ± 147,4 ng/ml), następnie – mniejsze wartości stężenia pepsyny odnotowano w grupie kontrolnej (32,4 ± 41,9 ng/ml), a najniższe wśród uczestników z izolowanymi objawami laryngologicznymi (7,5 ± 11,2 ng/ml). Różnice między podgrupą 1 oraz 2, a także 1 i 3 były istotne statystycznie.
Autorzy konkludują, że na chwilę obecną nie ma przekonujących dowodów na przydatność omówionych nowoczesnych metod diagnostycznych u osób z podejrzeniem LPRD. Wyniki badań są niejednoznaczne i wymagają kontynuacji.
W ostatnich latach pojawiły się dane na temat przydatności nowych metod diagnostycznych w przypadku podejrzenia LPRD – pH-metrii gardłowej oraz testu, oceniającego aktywność pepsyny w ślinie. Miejsce i rola tych metod w algorytmach postępowania w LPRD pozostają nie do końca jasne.
Na łamach Clinical Gastroenterology and Hepatology ukazała się praca, badająca przydatność obu metod diagnostycznych. W badaniu uczestniczyli ochotnicy, u których dokonano oceny nasilenia objawów krtaniowo-gardłowych oraz typowych objawów choroby refluksowej przełyku za pomocą odpowiednich kwestionariuszy. Grupę badaną podzielono następnie na 3 podgrupy – osoby bez objawów (grupa kontrolna), osoby z obecnością objawów laryngologicznych oraz osoby z jednoczasową obecnością objawów laryngologicznych oraz typowych symptomów choroby refluksowej przełyku. Każdy uczestnik badania został poddany badaniu laryngoskopowemu, badaniu pH-metrii gardłowej, oceniano także aktywność pepsyny w ślinie.
Oceniając procentowy udział chorych, u których odnotowano poszczególne wyniki badań pH-metrii gardłowej czy wyniki badania aktywności pepsyny w ślinie, autorzy nie odnotowali istotnych różnic pomiędzy badanymi podgrupami. Oceniając natomiast bezwzględne wartości stężenia pepsyny w ślinie wykazano, że najwyższe poziomy rejestrowane były wśród osób, zgłaszających zarówno objawy, sugerujące LPRD, jak i klasyczną postać choroby refluksowej przełyku (117,9 ± 147,4 ng/ml), następnie – mniejsze wartości stężenia pepsyny odnotowano w grupie kontrolnej (32,4 ± 41,9 ng/ml), a najniższe wśród uczestników z izolowanymi objawami laryngologicznymi (7,5 ± 11,2 ng/ml). Różnice między podgrupą 1 oraz 2, a także 1 i 3 były istotne statystycznie.
Autorzy konkludują, że na chwilę obecną nie ma przekonujących dowodów na przydatność omówionych nowoczesnych metod diagnostycznych u osób z podejrzeniem LPRD. Wyniki badań są niejednoznaczne i wymagają kontynuacji.
Przegląd Gastroenterologiczny
