Ocena rokowania wśród pacjentów z układowymi chorobami tkanki łącznej hospitalizowanych na OIT
Autor: Andrzej Kordas
Data: 06.11.2015
Źródło: Outcomes in critically ill patients with systemic rheumatic disease; Dumas G, Géri G, Montlahuc C, et al. Chest. 2015;148(4):927-935. doi:10.1378/chest.14-3098
Pacjenci z układowymi chorobami tkanki łącznej mogą wymagać hospitalizacji w ramach oddziału intensywnej terapii w przypadku zaostrzenia choroby podstawowej lub wystąpienia ciężkich zakażeń związanych ze stosowanym leczeniem. Guillaume Dumas i wsp. zaprojektowali badanie obserwacyjne mające na celu ocenę rokowania w powyższej grupie chorych. Wyniki badania opublikowano na łamach czasopisma Chest.
Badaniem objęto 363 pacjentów hospitalizowanych na OIT 381-krotnie (65.3% stanowiły kobiety; średni wiek pacjentów 59 lat). 26.2% ogółu grupy badanej stanowili pacjenci z układowymi zapaleniami naczyń, pozostałą część - chorzy z innymi układowymi chorobami tkanki łącznej, z przeważającym udziałem tocznia rumieniowatego układowego. Nowo rozpoznane przypadki układowych chorób tkanki łącznej dotyczyły 11.3% hospitalizowanych pacjentów.
Do przyczyn hospitalizacji w OIT powyższych pacjentów należały: infekcje (39.9%), zaostrzenie choroby podstawowej (34.4%), toksyczność i efekty niepożądane stosowanego leczenia (5.8%) oraz kombinacje powyższych (19.9%). Dominującymi zaburzeniami wymagającymi hospitalizacji w ramach OIT były niewydolność oddechowa (56.8%), wstrząs (41.5%) oraz ostra niewydolność nerek (42.2%).
U 57% hospitalizowanych pacjentów niezbędne było zastosowanie wentylacji mechanicznej, u 33.9% zastosowano wazopresory, a 28.1% wymagało włączenia terapii nerkozastępczej. Śmiertelność w analizowanej grupie pacjentów wyniosła 21.0% (80 zgonów). Czynnikiem najsilniej korelującym z ryzkiem zgonu był wstrząs (OR, 3.77; 95% CI, 1.93-7.36).
Podsumowując, hospitalizacji w ramach OIT najczęściej wymagają osoby z układowymi chorobami tkanki łącznej rozpoznanymi w przeszłości, aczkolwiek u 12% rozpoznanie choroby podstawowej stawiane jest dopiero w ramach OIT. Większość hospitalizacji powyższych pacjentów w ramach OIT wynika z zaostrzenia choroby podstawowej oraz powikłań infekcyjnych.
Do przyczyn hospitalizacji w OIT powyższych pacjentów należały: infekcje (39.9%), zaostrzenie choroby podstawowej (34.4%), toksyczność i efekty niepożądane stosowanego leczenia (5.8%) oraz kombinacje powyższych (19.9%). Dominującymi zaburzeniami wymagającymi hospitalizacji w ramach OIT były niewydolność oddechowa (56.8%), wstrząs (41.5%) oraz ostra niewydolność nerek (42.2%).
U 57% hospitalizowanych pacjentów niezbędne było zastosowanie wentylacji mechanicznej, u 33.9% zastosowano wazopresory, a 28.1% wymagało włączenia terapii nerkozastępczej. Śmiertelność w analizowanej grupie pacjentów wyniosła 21.0% (80 zgonów). Czynnikiem najsilniej korelującym z ryzkiem zgonu był wstrząs (OR, 3.77; 95% CI, 1.93-7.36).
Podsumowując, hospitalizacji w ramach OIT najczęściej wymagają osoby z układowymi chorobami tkanki łącznej rozpoznanymi w przeszłości, aczkolwiek u 12% rozpoznanie choroby podstawowej stawiane jest dopiero w ramach OIT. Większość hospitalizacji powyższych pacjentów w ramach OIT wynika z zaostrzenia choroby podstawowej oraz powikłań infekcyjnych.
