Case report
Giant basal cell carcinoma – case report and literature review

Wprowadzenie Rak podstawnokomórkowy (basal cell carcinoma – BCC) jest wolno rosnącym nowotworem skóry o naciekaniu miejscowym, rzadko dającym przerzuty. Należy do najczęściej występujących nowotworów skóry o stosunkowo łagodnym obrazie histologicznym.
W większości przypadków umiejscawia się na twarzy, szczególnie w jej górnej połowie. Pozostała lokalizacja obejmuje miejsca odsłonięte, szczególnie eksponowane na przewlekłe działanie promieni UV, tj. owłosioną skórę głowy i górne części tułowia. Nowotwór powstaje w skórze prawidłowej jako powoli rosnąca, niebolesna zmiana. Znanych jest kilka odmian klinicznych i histopatologicznych tego guza. Najczęstsze to: rak podstawnokomórkowy guzkowy, wrzodziejący, barwnikowy, twardzinopodobny i torbielowaty.
W piśmiennictwie spośród 64 możliwych czynników ryzyka odpowiedzialnych za nowotworzenie wyodrębniono 33, z którymi może być związane częstsze występowanie tego nowotworu lub transformacja w jedną z jego postaci.
Najważniejsze z nich to: wiek (częściej spotykany po 60. roku życia), płeć (częstszy u mężczyzn), charakterystyczny fenotyp (osobnicy o jasnej karnacji, rudych lub jasnych włosach), ekspozycja na promieniowanie UV (częstszy u osób z już stwierdzanymi zmianami posłonecznymi takimi jak actinic cheilitis, actinic keratosis, solar lentigo) czy promieniowanie jonizujące oraz występowanie BCC u krewnych I stopnia.
Olbrzymi rak podstawnokomórkowy jest bardzo rzadkim nowotworem. Cechuje się skłonnością do występowania wieloogniskowego, rośnie, naciekając głęboko otaczające tkanki.
Olbrzymi BCC pojawia się w miejscach chronionych przed słońcem, u osobników rasy kaukaskiej, bez wywiadu rodzinnego odnośnie do występowania nowotworów skóry.
Charakterystyczną cechą jest jego częstsze występowanie u chorych z różnorakimi zaburzeniami immunologicznymi i psychicznymi. Kryteria olbrzymiego raka podstawnokomórkowego to: wymiar powyżej 10 cm średnicy, charakterystyczne cechy kliniczne i morfologiczne [1–4]. Charakterystycznymi cechami jest także brak ekspresji genu BCL-2 na komórkach guza oraz większa cykliczność w pojawianiu się markerów proliferacji w porównaniu z klasyczną postacią BCC. Pod względem histologicznym gigant BCC to typ drobnoguzkowy, twardzinopodobny, guzkowy, rzadko powierzchowny [5, 6].
W zmianach olbrzymich częstsze są przerzuty do odległych narządów (płuc, wątroby, mózgu, ślinianek) w porównaniu z klasyczną postacią BCC [8–10].
W pracy...


View full text...