Paradoks otyłości: wyższe BMI wpływa korzystnie na przeżycie chorych na mRCC
Autor: Aleksandra Lang
Data: 12.10.2016
Źródło: Laurence Albiges, A. Ari Hakimi, Wanling Xie i wsp. Body Mass Index and Metastatic Renal Cell Carcinoma: Clinical and Biological Correlations Opublikowano na stronie internetowej Journal of Clinical Oncology 6 września 2016/AL
Nowe dane potwierdzają paradoks otyłości u chorych na przerzutowego raka nerki (ang. metastatic renal cell carcinoma, mRCC). W dwóch dużych odrębnych analizach wykazano, że wysoki wskaźnik masy ciała (ang. body mass index, BMI) jest korzystnym czynnikiem prognostycznym wpływającym na przeżycie całkowite (ang. overall survival, OS) i przeżycie wolne od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS) u chorych na mRCC, nawet po skorygowaniu o inne znane czynniki prognostyczne. Wyniki badania opublikowano w Journal of Clinical Oncology.
Paradoks otyłości polega na tym, że mimo iż w wielu nowotworach jest ona czynnikiem ryzyka rozwoju nowotworu i pogarsza rokowanie, to w raku nerki chorzy otyli mają lepsze przeżycie w porównaniu do chorych z niższym BMI.
Istnieje wiarygodne wyjaśnienie mechanizmu tego zjawiska. U jego podłoża leżą zmiany w szlaku enzymu syntazy kwasów tłuszczowych (ang. fatty acid synthase, FASN). Badacze są w trakcie analizy dotyczącej wpływu FASN na wzrost guza nerki wraz ze stosowanymi standardowo lekami.
Badacze przeanalizowali wpływ BMI na przeżycie całkowite (OS) i wyniki leczenia ukierunkowanego molekularnie u 1975 chorych z International Metastatic Renal Cell Carcinoma Database Consortium (IMDC) oraz kohorty zewnętrznej obejmującej 4657 chorych leczonych w ramach badań klinicznych w latach 2003-2013.
W kohorcie IMDC mediana OS wynosiła 25,6 miesiąca (85% CI 23,2-28,6) u chorych z wysokim BMI (≥ 25 kg/m2) w porównaniu do 17,1 miesiąca (95% CI 15,5-18,5) u chorych z niskim BMI (< 25 kg/m2). Skorygowane HR wynosiło 0,84 (95% CI 0,73-0,95).
Związek pomiędzy BMI a OS był bardziej zaznaczony w grupie pośredniego i wysokiego ryzyka, ale nie w grupie chorych o korzystnym ryzyku. Chorzy z wyższym BMI mieli również dłuższy czas do niepowodzenia leczenia w porównaniu do chorych z niskim BMI, zarówno u chorych w 1. jak i 2. linii leczenia po skorygowaniu o czynniki rokownicze.
W kohorcie zewnętrznej wyniki były podobne – wyższe BMI związane było z wydłużeniem OS (skorygowane HR 0,83; 95% CI 0,74-0,93). Mediana OS wynosiła 23,4 miesiąca (95% CI; 21,9-25,3 miesiąca) u chorych z wysokim BMI oraz 14,5 miesiąca (95% CI 13,8-15,9 miesiąca) u chorych z niskim BMI. Stwierdzono również zależność pomiędzy aktywacją szlaku FASN (ekspresja genu FASN, dodatnia reakcja immunohistochemiczna) a BMI i przeżyciem.
Spośród 61 chorych na mRCC w kohorcie Kidney Renal Clear Cell Carcinoma clinical TCGA consortium (cTCGA) ekspresja genu FASN odwrotnie korelowała z BMI (p=0,03) a wysoka ekspresja FASN wiązała się z gorszym przeżyciem (15 miesięcy w porównaniu do 36,8 miesiąca u chorych z niską ekspresją FASN; p=0,002). Spośród 146 chorych na mRCC w kohorcie IDMC leczonych w sposób ukierunkowany molekularnie pozytywne barwienie w kierunku FASN stwierdzono u 45 chorych (31%) i było ono częstsze u chorych w grupie złego rokowania (11 z 23 chorych, 48%) oraz w grupie pośredniego ryzyka (20 z 59 chorych, 34%) w porównaniu do grupy o korzystnym rokowaniu (5 z 30 chorych, 17%).
U chorych bez ekspresji FASN OS wynosiło 27,5 miesiąca w porównaniu do 14,5 miesiąca u chorych FASN-pozytywnych (HR 1,71, 95% CI 1,17-2,51; p=0,005).
Badanie wykazało kluczową rolę metabolizmu kwasów tłuszczowych guza w rokowaniu chorych na mRCC i być może będzie podstawą opracowania terapii ukierunkowanych na szlaki przemian z udziałem FASN.
FASN jest kluczowym enzymem zaangażowanym w nowotworową lipogenezę. Nadekspresja FASN jest częsta w wielu typach nowotworów i działa jako metaboliczny onkogen. Wiąże się z niekorzystnym rokowaniem w wielu nowotworach, w tym także w raku nerki. „Regulacja w dół’ u chorych z nadwagą i otyłych może tłumaczyć dlaczego mają oni lepsze rokowanie niż chorzy z prawidłową masą ciała i nadekspresją FASN. Badacze podkreślają również, że choroba nowotworowa rozwijająca się u otyłych osób może mieć bardziej indolentny przebieg.
Istnieje wiarygodne wyjaśnienie mechanizmu tego zjawiska. U jego podłoża leżą zmiany w szlaku enzymu syntazy kwasów tłuszczowych (ang. fatty acid synthase, FASN). Badacze są w trakcie analizy dotyczącej wpływu FASN na wzrost guza nerki wraz ze stosowanymi standardowo lekami.
Badacze przeanalizowali wpływ BMI na przeżycie całkowite (OS) i wyniki leczenia ukierunkowanego molekularnie u 1975 chorych z International Metastatic Renal Cell Carcinoma Database Consortium (IMDC) oraz kohorty zewnętrznej obejmującej 4657 chorych leczonych w ramach badań klinicznych w latach 2003-2013.
W kohorcie IMDC mediana OS wynosiła 25,6 miesiąca (85% CI 23,2-28,6) u chorych z wysokim BMI (≥ 25 kg/m2) w porównaniu do 17,1 miesiąca (95% CI 15,5-18,5) u chorych z niskim BMI (< 25 kg/m2). Skorygowane HR wynosiło 0,84 (95% CI 0,73-0,95).
Związek pomiędzy BMI a OS był bardziej zaznaczony w grupie pośredniego i wysokiego ryzyka, ale nie w grupie chorych o korzystnym ryzyku. Chorzy z wyższym BMI mieli również dłuższy czas do niepowodzenia leczenia w porównaniu do chorych z niskim BMI, zarówno u chorych w 1. jak i 2. linii leczenia po skorygowaniu o czynniki rokownicze.
W kohorcie zewnętrznej wyniki były podobne – wyższe BMI związane było z wydłużeniem OS (skorygowane HR 0,83; 95% CI 0,74-0,93). Mediana OS wynosiła 23,4 miesiąca (95% CI; 21,9-25,3 miesiąca) u chorych z wysokim BMI oraz 14,5 miesiąca (95% CI 13,8-15,9 miesiąca) u chorych z niskim BMI. Stwierdzono również zależność pomiędzy aktywacją szlaku FASN (ekspresja genu FASN, dodatnia reakcja immunohistochemiczna) a BMI i przeżyciem.
Spośród 61 chorych na mRCC w kohorcie Kidney Renal Clear Cell Carcinoma clinical TCGA consortium (cTCGA) ekspresja genu FASN odwrotnie korelowała z BMI (p=0,03) a wysoka ekspresja FASN wiązała się z gorszym przeżyciem (15 miesięcy w porównaniu do 36,8 miesiąca u chorych z niską ekspresją FASN; p=0,002). Spośród 146 chorych na mRCC w kohorcie IDMC leczonych w sposób ukierunkowany molekularnie pozytywne barwienie w kierunku FASN stwierdzono u 45 chorych (31%) i było ono częstsze u chorych w grupie złego rokowania (11 z 23 chorych, 48%) oraz w grupie pośredniego ryzyka (20 z 59 chorych, 34%) w porównaniu do grupy o korzystnym rokowaniu (5 z 30 chorych, 17%).
U chorych bez ekspresji FASN OS wynosiło 27,5 miesiąca w porównaniu do 14,5 miesiąca u chorych FASN-pozytywnych (HR 1,71, 95% CI 1,17-2,51; p=0,005).
Badanie wykazało kluczową rolę metabolizmu kwasów tłuszczowych guza w rokowaniu chorych na mRCC i być może będzie podstawą opracowania terapii ukierunkowanych na szlaki przemian z udziałem FASN.
FASN jest kluczowym enzymem zaangażowanym w nowotworową lipogenezę. Nadekspresja FASN jest częsta w wielu typach nowotworów i działa jako metaboliczny onkogen. Wiąże się z niekorzystnym rokowaniem w wielu nowotworach, w tym także w raku nerki. „Regulacja w dół’ u chorych z nadwagą i otyłych może tłumaczyć dlaczego mają oni lepsze rokowanie niż chorzy z prawidłową masą ciała i nadekspresją FASN. Badacze podkreślają również, że choroba nowotworowa rozwijająca się u otyłych osób może mieć bardziej indolentny przebieg.
