Postępowanie u pacjentki w okresie okołomenopauzalnym cierpiącej na nawracające zakażenia układu moczowego – opis przypadku

Zakażenia dróg moczowych należą do najczęściej występujących chorób infekcyjnych, zwłaszcza u kobiet w okresie okołomenopauzalnym. Standardowe objawy ostrego niepowikłanego zapalenia układu moczowego (ZUM) obejmują: dysurię, częstomocz, ból i pieczenie związane z oddawaniem moczu oraz tkliwość nadłonową bez gorączki.
  Szczepy Escherichia coli są najczęstszymi patogenami, występującymi w 80% próbek moczu pobranych od pacjentów z ostrym niepowikłanym ZUM. Staphylococcus saprophyticus stanowi 5–15%, a tlenowe bakterie Gram-ujemne – takie jak Klebsiella pneumoniae i Proteus mirabilis – 5–10% [1]. Chociaż identyfikacja patogenu jest niezbędna do zmierzenia jego wrażliwości na środki przeciwdrobnoustrojowe i wyboru odpowiedniej terapii, nie jest ona rutynowo wykonywana. W wytycznych Europejskiego Towarzystwa Urologicznego (EAU) identyfikacja patogenu jest zalecana tylko w przypadku ciąży, nawrotu ZUM lub gorączki i bólu w okolicy lędźwiowej (w celu wykluczenia ostrego odmiedniczkowego zapalenia nerek) [2].
Czynnikami sprzyjającymi zakażeniom dróg moczowych w okresie okołomenopauzalnym są: nietrzymanie moczu (utrudnia właściwą higienę), zmiany zanikowe w błonie śluzowej pochwy (większe ryzyko zakażeń w pochwie i przenoszenia ich do układu moczowego), obniżenie przedniej ściany pochwy (brak pełnego opróżniania pęcherza moczowego).
Nawrotowe zakażenie układu moczowego u kobiet jest definiowane jako przebycie przynajmniej 2 zakażeń układu moczowego w ciągu 6 miesięcy lub przynajmniej 3 zakażeń układu moczowego w ciągu 12 miesięcy [3]. Należy zwrócić uwagę na to, że oprócz objawów dyzurycznych w nawracających zakażeniach układu moczowego występują również objawy psychosomatyczne. Nagły, powtarzający się, nieprzewidywalny i niepokojący charakter bolesnych epizodów ZUM często powoduje niepokój pacjentów. To obciążenie psychiczne negatywnie wpływa na jakość ich życia. Wiadomo, że wynikające z choroby ograniczenie w funkcjonowaniu w życiu społecznym, rodzinnym i zawodowym wywołuje zaniżoną samoocenę oraz poczucie winy, co może prowadzić do klinicznych objawów depresji [4]. Taki problem szczególnie dotyka kobiety pracujące, będące w okresie okołomenopauzalnym, które stanowią znaczną część populacji cierpiącej na ZUM. Należy również pamiętać o tym, że oprócz objawów ZUM ta grupa kobiet boryka się dodatkowo z problemami charakterystycznymi dla tego okresu: uderzenia gorąca, obniżenie nastroju, trudności z zasypianiem, nocne poty, zmęczenie,...


Pełna treść artykułu...