Prognostic significance of Bcl-2 gene protein family polymorphisms in patients with chronic lymphocytic leukaemia

Wprowadzenie

Przewlekła białaczka limfocytowa B-komórkowa (B-CLL) jest najczęściej spotykaną białaczką na półkuli zachodniej. Stanowi ok. 30% wszystkich białaczek. Występuje z częstością 2,3–3,3 na 100 tys. osób w ogólnej populacji [1]. Choroba cechuje się proliferacją i akumulacją limfocytów B CD19(+) z zachowaną błonową ekspresją CD23 oraz koekspresją CD5. W fazie G0/G1 cyklu komórkowego znajduje się 99% komórek B-CLL. Przewlekła białaczka limfocytowa B-komórkowa jest chorobą ludzi starszych. Mediana wieku wynosi 60 lat, ale 10–15% przypadków jest rozpoznawane przed 50. rokiem życia [2]. Przebieg kliniczny choroby charakteryzuje się skrajnie dużą zmiennością. U części pacjentów obserwuje się dynamiczną progresję objawów choroby. Inni w trakcie wieloletniej obserwacji nie wymagają leczenia. Do powszechnie uznanych niekorzystnych czynników rokowniczych B-CLL należą III–IV stopień zaawansowania wg Rai, stan mutacyjny genu dla regionu zmiennego łańcuchów ciężkich immunoglobulin, wysoka ekspresja ZAP-70, CD38, sCD23(+), dyfuzyjny typ nacieku w badaniu histologicznym szpiku, obecność aberracji chomosomowych del 17p13.1 oraz del 11q22.3. Akumulacja limfocytów B w B-CLL prawdopodobnie wynika z zaburzonej regulacji procesów apoptozy oraz zakłócenia mechanizmów cyklu komórkowego. Mniejsze znaczenie przypisuje się nadmiernej proliferacji komórek nowotworowych. W prawidłowych limfocytach B istnieje stan dynamicznej równowagi pomiędzy nasileniem procesów proliferacji a apoptozą. Proces apoptozy jest kontrolowany przez produkty białkowe różnych, często przeciwstawnie działających genów, np. białek w rodziny Bcl-2 (B cell lymphoma 2) [3].

Szlaki apoptozy

Obecnie wyodrębnia się 2 zasadnicze szlaki apoptozy – wewnątrzpochodny oraz zewnątrzpochodny. Do aktywacji drogi wewnątrzpochodnej – mitochondrialnej, dochodzi wskutek ekspozycji na promieniowanie jonizujące, leki cytotoksyczne, a także w wyniku stresu komórkowego. Inicjacja apoptozy w tej drodze prowadzi do aktywacji białek proapoptotycznych Bax, Bak, ich oligomeryzacji i utworzenia porów, co skutkuje nasileniem permeabilizacji zewnętrznej błony mitochondriom – MOMP (ang. mitochondrial outer membrane permeabilisation), i uwolnieniem białek wewnątrzmitochondrialnych, w tym cytochromu c z przestrzeni międzybłonowej mitochondrium do cytoplazmy [4, 5]. W cytoplazmie cytochrom c tworzy kompleks zwany apoptosomem z czynnikiem APAF-1 (ang. apoptosis protease-activating factor) oraz z nieaktywną prokaspazą 9. Efektem tej interakcji jest aktywacja inicjatorowej kaspazy 9, co doprowadza do uruchomienia kaskady kaspaz efektorowych (kaspaza 3, kaspaza 7) i śmierci komórki. Aktywacja drogi zewnątrzpochodnej – receptorowej, jest zapoczątkowywana przez stymulację błonowych receptorów śmierci, np. FAS czy też receptorów śmierci dla TRAIL (ang. tumor necrosis factor-related apoptosis inducing ligand) – DR4, DR5. Proces ten prowadzi, po uczynnieniu inicjatorowej kaspazy 8, do aktywacji kaskady ww. kaspaz efektorowych [6]. Aktywacja kaspazy 8 może prowadzić także do proteolizy białka Bid, skutkującej powstaniem aktywnej formy t-BID (ang. truncated Bid). Białko t-Bid również uwalnia cytochrom c z mitochondrium. Zjawisko to łączy obie drogi aktywacji apoptozy [7]. Aktywacja procesu apoptozy może zachodzić także na drodze niezależnej od kaspaz, wskutek działania mitochondrialnego czynnika aktywującego apoptozę (AIF) bądź też stresu komórkowego [8] (ryc. 1.).

Rodzina białek Bcl-2

Białka rodziny Bcl-2 cechuje obecność do 4 stosunkowo krótkich sekwencji aminokwasowych nazywanych domenami homologicznymi do Bcl-2 (BH)-BH1-BH4. Do tej rodziny należy ponad 20 białek. W zależności od struktury i funkcji zostały one podzielone na 3 podrodziny. Do pierwszej należą białka działające antyapoptotycznie: Bcl-2, Bcl-w, Bcl-XL, oraz Mcl-1 (ang. myeloid cell leukaemia 1). Wykazują one pełną homologię w zakresie domen BH1, BH2, BH3, BH4. Nieco odmienną budowę ma białko Mcl-1, prawdopodobnie wskutek braku domeny BH4.
Do podrodziny drugiej zalicza się proapoptotyczne, wielodomenowe białka Bax (ang. Bcl-2-associated X protein), Bak (ang. Bcl-2-antagonist/killer), Bok (ang. Bcl-2 related ovarian killer). Białka te zbudowane są z domen BH1-BH3 [4, 9, 10]. Podrodzina trzecia zawiera białka proapoptotyczne wykazujące homologię tylko w zakresie domeny 3 (BH3-only). Wśród nich wyodrębniono m.in.: Bim (ang. Bcl-2-interacting mediator of cell death), Bad (ang. Bcl-2-antagonist of cell death), Bid (ang. BH3 interacting domain death antagonist), Bik (ang. Bcl-2-interacting killer), Noxa, Hrk (ang. harakiri Bcl-2 interacting protein), Bmf (ang. Bcl-2 modyfing factor) [11, 12]. Białka Bid i Bim są nazywane aktywatorami [13, 14]. Ich aktywacja prowadzi do zmian allosterycznych i oligomeryzacji białek Bax i Bak. Białka Bik, Noxa, Bmf nazywane są sensytyzerami. Ich działanie polega na kompetycyjnym wiązaniu białek antyapoptotycznych z rodziny Bcl-2, co zapobiega sekwestracji aktywatorów apoptozy. Monomery Bax, Bak mieszczą się odpowiednio na zewnętrznej błonie mitochondrialnej oraz w przestrzeni pomiędzy jej blaszkami. Są białkami pełniącymi kluczową funkcję na szlaku wewnątrzpochodnej apoptozy. Ich oligomeryzacja prowadzi, jak uprzednio wspomniano, do zwiększenia przepuszczalności zewnętrznej błony mitochondrium, wytworzenia kanałów i uwolnienia z przestrzeni międzybłonowej licznych białek, przede wszystkim cytochromu c. Wynikiem tych procesów jest następcza aktywacja kaspaz i inicjacja programowanej śmierci komórki.
Białko Bcl-2 oraz inne białka działają antyapoptotycznie, zapobiegając oligomeryzacji Bax i Bak w mechanizmie sekwestracji białek BH-only. Najlepiej poznanym białkiem tej grupy jest Bcl-2. Zarówno w komórkach prawidłowych, jak i apoptotycznych jest ono obecne w błonie zewnętrznej mitochondriom, a także w błonach retikulum endoplazmatycznego. Podobną lokalizację komórkową wykazuje białko Mcl-1 [15]. Głównym punktem działania białek Bcl-2 jest błona mitochondrium. Mniej poznany jest wpływ białek rodziny Bcl-2 na funkcję innych organelli komórkowych.

Apoptoza w B-CLL

Większość komórek B-CLL znajduje się w fazie G0/G1 cyklu komórkowego. Nie wiadomo, czy oporność komórek B-CLL na apoptozę ma charakter autonomiczny – wtórny do zmian genetycznych, epigenetycznych, czy też jest wynikiem stymulacji środowiskowej. W warunkach in vitro komórki B-CLL w dużym odsetku podlegają spontanicznej apoptozie, co potwierdza rolę czynników środowiskowych w warunkowaniu oporności in vivo [17, 18].
W większości przeprowadzonych badań eksperymentalnych wykazano wysoki poziom ekspresji Bcl-2 w komórkach B-CLL. Ekspresja Bcl-2 w komórkach B-CLL jest porównywalna ze stwierdzaną u osób z chłoniakiem folikularnym, z obecną aberracją t(14,18)(q32; q21.3). Mechanizm tego zjawiska nie jest jasny. U 3–10% chorych na B-CLL wykazano obecność translokacji t(14,18) skutkującej nasileniem aktywności promotora genu BCL-2. W większości przypadków translokacja ta jest jednak nieobecna. Rodzi to pytanie, czy wzmożona ekspresja Bcl-2 jest zjawiskiem wtórnym, nabytym w procesie leukemogenezy, czy też jest rezultatem pochodzenia klonu białaczkowego CLL-B z komórek o dużej ekspresji Bcl-2. W większości przypadków B-CLL region promotora genu BCL-2 jest hipometylowany. Może to prowadzić do wzmożonej transkrypcji i ekspresji białka Bcl-2 i zakłóceń procesu apoptozy [19]. Sugeruje się także, że w regulacji procesów apoptozy dużą rolę odgrywają mikro-RNA (miRs). Mikro-RNA należą do klasy małych (ok. 19–23 nukleotydów), niekodujących czynnościowych RNA. Mikro-RNA prawdopodobnie uczestniczą w regulacji wielu procesów komórkowych, modulując nasilenie zjawisk epigenetycznych, strukturę chromatyny jądrowej, posttranslacyjne wyciszanie genów oraz translacyjną represję [20–24]. Mikro-RNA wiążą 3’UTR (ang. 3 untranslated region) określonych mRNA, hamując proces ich translacji. Około 50% genów dla miRs jest zlokalizowane w regionach chromosomów, których aberracje mogą wiązać się z występowaniem nowotworów, lub w miejscach potencjalnych złamań chromosomów. Sugeruje to ich związek z rozwojem nowotworów u ludzi [25–30]. W przypadku B-CLL klaster miRs-15a-miRs16-1 jest zlokalizowany w chromosomie 13q14. Delecję ww. regionu potwierdzono u większości chorych (ok. 68%) z B-CLL [31]. Cimmino i wsp. sugerują, iż w B-CLL zachodzi odwrotna korelacja pomiędzy ekspresją Bcl-2 a miR-15a oraz miR-16-1 [32]. Autorzy twierdzą, że miR-15 i miR-16 mają zdolność indukowania apoptozy przez regulację komórkowej ekspresji mRNA dla Bcl-2 na poziomie posttranskrypcyjnym, co prowadzi do obniżenia komórkowego stężenia białka Bcl-2. W przypadkach delecji w obszarze chromosomu 13q14 dochodzi do spadku ekspresji miRs-15 i muRs16, co skutkuje nadekspresją białka Bcl2. Wynikiem tych zmian jest zakłócenie równowagi pomiędzy białkami pro- i antyapoptotycznymi na korzyść tych ostatnich. Istotną rolę w regulacji stężenia białek rodziny Bcl-2 wydaje się też odgrywać stan mutacyjny genu dla regionów zmiennych łańcucha ciężkiego immunoglobulin. Nieobecności mutacji IgVH w komórkach B-CLL oraz nasilona ekspresja ZAP-70 są ściśle powiązane z agresywnym przebiegiem choroby i krótszym przeżyciem. W tych postaciach B-CLL wykazano większą zdolność do przekazywania sygnałów przez receptor BCR limfocytów [33–39]. U chorych z niezmutowanym genem IgVH potwierdzono przewlekłą stymulację receptora BCR, skutkującą przetrwałą aktywacją dróg PI3K/Akt i MEK/ERK oraz wzmożoną ekspresją komórkowych antyapoptotycznych białek Mcl-1, BCL-xL i XIAP (ang. X-linked inhibitor of apoptosis protein) [40–43].
Nadekspresję białek antyapoptotycznych potwierdzono u chorych z del (17q13.1) prowadzącą do utraty ekspresji genu p53 (ang. tumour supressor gen) [44]. Dowiedziono, iż w warunkach in vitro u pacjentów z obecnością del 17p13.1 stwierdza się oporność na apoptozę spontaniczną oraz indukowaną przez fludarabinę [44].
W porównaniu z limfocytami osób zdrowych, w większości przypadków w komórkach B-CLL stosunek Bcl-2/Bax jest zwiększony. W licznych opracowaniach wykazano, że wskaźnik Bcl-2/Bax oraz poziom ekspresji Mcl-1 negatywnie korelują z apoptozą i przebiegiem klinicznym B-CLL. Saxena i wsp. [45] oraz Kitada [46] i wsp. stwierdzili, że wzmożona ekspresja białka Mcl-1 wiąże się z wtórną do chemiooporności tendencją do progresji objawów B-CLL. Niektórzy postulują, że białko Bcl-2 również chroni komórki nowotworowe przed działaniem cytostatyków, a jego wysoka ekspresja w komórkach nowotworowych jest niekorzystnym czynnikiem rokowniczym u pacjentów poddawanych chemioterapii [47, 48]. Grever i wsp. [49] w prospektywnym badaniu III fazy przeprowadzonym na grupie 235 pacjentów z B-CLL nie wykazali prognostycznego znaczenia ekspresji Bcl-2, Mcl-1, XIAP i kaspazy 3. U chorych z B-CLL leczonych schematami zawierającymi fludarabinę, poziom ekspresji ww. białek nie miał także żadnego wpływu na odsetek odpowiedzi klinicznych (OR) oraz czas wolny od progresji (PFS). W cytowanym badaniu jedynie obecność del (17p13.1) oraz del (11q22.3) korelowała ze skróceniem PFS. Prognostycznego znaczenia wysokiej ekspresji komórkowej białek Bcl-2 nie potwierdzili także Majid i wsp. [50], wykazując dużą różnorodność przebiegu klinicznego choroby u pacjentów z porównywalnym stężeniem białka Bcl-2.

Polimorfizmy genów białek rodziny Bcl-2

Gen BCL-2, złożony z 3 eksonów i 2 regionów promotorowych, jest zlokalizowany na chromosomie 18q21.3. Promotor pierwszy jest zlokalizowany 1386–1423 par zasad od początku translacji. Jest bogaty w sekwencje G-C. Nie zawiera elementu TATA, wykazuje jednak obecność licznych miejsc inicjacji transkrypcji [52]. Promotor drugi zlokalizowany jest 1400 par zasad od miejsca inicjacji translacji. Zawiera CCAAT box, motyw oktameryczny i element TATA. Działa jako element negatywnej regulacji transkrypcji, hamując aktywność promotora P1 [51–54]. Na drodze alternatywnego składania transkryptu genu dochodzi do powstania 2 izoform białka Bcl-2-a i b, różniących się w odcinkach C-końcowych. W prawidłowych limfocytach B znaczenie dominujące ma promotor P1. Ostatnio twierdzi się, że obecność polimorfizmów pojedynczych nukleotydów (ang. single nucleotide polymorphisms, SNPs) genu BCL-2 może zmieniać ekspresję i funkcję białka Bcl-2. Polimorfizm pojedynczych nukleotydów definiuje się jako substytucję pojedynczego nukleotydu w określonej pozycji genu, występującą w populacji z częstością alleliczną powyżej 1% [54]. Polimorfizmy pojedynczych nukleotydów są najczęstszym typem polimorfizmu, odpowiadającym za ponad 90% różnic genomowych występujących u ludzi. Tylko część z nich prowadzi do zmiany sekwencji białek. SNPs zlokalizowane w niekodujących regionach DNA również mogą powodować defekty czynnościowe. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy SNPs występują w sekwencjach regulatorowych DNA-, np. promotorach genów. Obecność takich polimorfizmów zmienia powinowactwo promotorów genów do czynników transkrypcyjnych, wpływając bezpośrednio na poziom ekspresji genu [54]. Polimorfizm 43G>A genu BCL-2 zlokalizowany w eksonie 2 jest powiązany z mniejszym ryzykiem zachorowania na choroby autoimmunizacyjne w populacji japońskiej [55], a także ze zwiększonym ryzykiem rozwoju raka przełyku w populacji indyjskiej [56]. Polimorfizm ten rzadko występuje w populacji osób rasy białej. W 2004 r. Park i wsp. wykazali obecność 6 SNPs w genie BCL-2. Analiza haplotypów wykazała znaczną nierównowagę sprzężeń pomiędzy obecnością SNP (-938C>A) w promotorze P2 i cichego SNP w eksonie 1 (+21A>G) genu BCL2 [57]. Nückeel i wsp. wykonali badania częstości występowania polimorfizmu (-938C>A) w populacji ludzi zdrowych i pacjentów z B-CLL [3]. Stwierdzili podobną częstość występowania genotypów AA, AC i CC. Dane te zaprzeczają hipotezie o związku ww. polimorfizmu ze zwiększoną skłonnością do zachorowania na B-CLL. Autorzy zaobserwowali jednak, że w grupie chorych z genotypem (-938AA) znacząco krótsze są czas do rozpoczęcia leczenia (ang. time to treatment, TTT) oraz całkowite przeżycie (ang. overall survival, OS). Co więcej, ekspresja białka Bcl-2 była większa u osób z genotypami -938AC i CC. Wielowariantowa analiza regresyjna metodą Coxa uwzględniająca stopień zaawansowania choroby (wg Bineta) ekspresję CD38 i ZAP 70, obecność polimorfizmu -938A>C BCL2, wykazała, że genotyp BCL2-938AA, obok ZAP 70, jest niezależnym wskaźnikiem prognostycznym dla TTT. Z czasem całkowitego przeżycia (OS) korelowała natomiast aktywność ZAP-70. Przeciwnie Majid i wsp. [50] w badaniu 276 chorych na B-CLL wykazali podobną częstość występowania poszczególnych genotypów SNP -938A>C genu BCL-2. Szczegółowa ocena nie potwierdziła korelacji pomiędzy występowaniem określonego genotypu a ekspresją białka Bcl-2, TTT, przeżyciem, obecnością stanu mutacyjnego ani obecnością aberracji chromosomowych. Także Bachmann i wsp. [58] wykazali, że obecność genotypu CC w miejscu -938 promotora genu BCL-2 jest niezależnym niekorzystnym czyn- nikiem rokowniczym dla przeżycia chorych na raka piersi bez zajęcia węzłów chłonnych.
Dane dotyczące znaczenia SNP w genu BAX są także niejednoznaczne. Saxena i wsp. [59], a także Starczyński i wsp. [60] potwierdzili występowanie polimorfizmu G>A w pozycji -248 od miejsca inicjacji translacji genu BAX u chorych na B-CLL, ale także w populacji osób zdrowych. Jego obecność korelowała z obniżoną ekspresją białka Bax, szybką progresją objawów choroby, skróceniem czasu całkowitego przeżycia oraz czasu przeżycia od rozpoczęcia leczenia. Związek ten był szczególnie widoczny u pacjentów poddanych terapii [60]. Badanie Skosberga i wsp. [61] nie potwierdziło istnienia ww. korelacji.
Analizie została także poddana struktura i zmienność genu MCL-1 [62–66]. Zidentyfikowano obecność 2 nowych wariantów tego genu. Dotyczą one insercji +6 i +18 nukleotydów w regionie promotorowym. W większości prac stwierdzono ich obecność także w populacji osób zdrowych, z częstością powyżej 1%. Dlatego traktowane są jako polimorfizmy genu MCL-1. Miejsce inicjacji transkrypcji genu MCL-1 jest trudne do jednoznacznego określenia. Insercje +6 i +18 mogą występować w -190 lub -180 pozycji od miejsca rozpoczęcia transkrypcji. Obecność ww. polimorfizmów genu MCL-1 wiąże się z większym stężeniem mRNA oraz białka Mcl-1. Ich obecność okazała się także niekorzystnym czynnikiem prognostycznym u pacjentów z B-CLL CD 38(–) [63]. Istnieją jednak opracowania, w których nie wykazano statystycznie istotnej różnicy pomiędzy obecnością polimorfizmu ins +6 i +18 genu MCL-1 a poziomem transkryptu tego genu [63]. Podobne rozbieżności dotyczą znaczenia rokowniczego. Nenning i wsp. [66] nie wykazali różnic pomiędzy przeżyciem chorych na B-CLL z ww. insercjami w porównaniu z pacjentami wolnymi od wspomnianych defektów.

Podsumowanie

Przedstawione dane na temat polimorfizmów białek zaangażowanych w proces apoptozy komórek B-CLL mogą sugerować ich wpływ na OS, TTP, a także odpowiedź na stosowane leczenie. Nie można wykluczyć, że jedynie kompleksowa ocena występowania ww. polimorfizmów genów BCL-2, BAX oraz MCL-1 pozwoli określić ich znaczenie prognostyczne u chorych na B-CLL.

Piśmiennictwo

1. Hartge P, Devessa SS. Quantification of the impast of known risk factors on time trends in non-Hodgkin lymphoma incidence. Cancer Res 1992; 52 (19 suppl): 5566s-69s.
2. Foon KA. Chronic lymphoid leukaemias: recent advances in biology and therapy. Stem Cells 1995; 13: 1-21.
3. Nückel H, Frey UH, Bau M, et al. Association of a novel regulatory polymorphism (-938C>A) in the BCL2 gene promoter with disease progression and survival in chronic lymphocytic leukemia. Blood 2007; 109: 290-7.
4. Green DR, Kroemer G. The pathophysiology of mitochondrial cell death. Science 2004; 305: 626-9.
5. Wang X. The expanding role of mitochondria in apoptosis. Genes Dev 2001; 15: 2922-33.
6. Packham G, Stevenson FK. Bodyguards and assassins: Bcl-2 family proteins and apoptosis control in chronic lymphocytic leukaemia. Immunology 2005; 114: 441-9.
7. Li H, Zhu H, Xu CJ, Yuan J. Cleavage of BID by caspase 8 mediates the mitochondrial damage in the Fas pathway of apoptosis. Cell 1998; 491-501.
8. Smolewski P. Mechanizmy regulujące apoptozę jako cel w leczeniu chorób nowotworowych układu krwiotwórczego: kluczowa rola białek rodziny bcl2. Acta Haematol Pol 2006; 37 supl. 4: 131-44.
9. Del Gaizo Moore V, Brown JR., Certo M, Love TM, Novina CD, Letai A. Chronic lymphotic leukeamia requires BCL2 to sequester prodeath BIM, explaining sensitivity to BCL2 antagonist ABT-737. J Clin Invest 2007; 117: 112-21.
10. Cory S, Huang DC, Adams JM. The Bcl 2 family: roles in cell survival and oncogenesis. Oncogene 2003; 22: 8590-607.
11. Kirkin V, Joos S, Zoring M. The role of Bcl-2 family members in tumorigenesis. Biochim Biophys Acta 2004; 1644: 229-49.
12. Puthalakath H, Strasser A. Keeping killers on a tight leash: transcriptional and post-translational control of the pro-apoptotic activity of BH3-only proteins. Cell Death Differ 2002; 9: 505-12.
13. Kelekar A, Thompson CB. Bcl-2-family proteins: the role of the BH3 domain in apoptosis. Trends Cell Biol 1998; 8: 324-30.
14. Letai A, Bassik MC, Walensky LD, Sorcinelli MD, Weiler S, Korsmeyer SJ. Distinct BH3 domains either sensitize or activate mitochondrial apoptosis, serving as prototype cancer therapeutics. Cancer Cell 2002; 2: 183-92.
15. Kuwana T, Bouchier-Hayes L, Chipuk JE, Bonzon C, Sullivan BA, Green DR, Newmeyer DD. BH3 domains of BH3-only proteins differentially regulate Bax-mediated mitochondrial membrane permeabilization both directly and indirectly. Mol Cell 2005; 17: 525-35.
16. Danial NN. Bcl-2 family proteins: critical checkpoints of apoptotic cell death. Clin Cancer Res 2007; 13: 7254-63.
17. Ghia P, Caligaris-Cappio F. The indispensable role of microenvironment in the natural history of low-grade B-cell neoplasms. Adv Cancer Res 2000; 79: 157-73.
18. Collins RJ, Verschuer LA, Harmon BV, Prentice RL, Pope JH, Kerr JF. Spontaneus programmed death (apoptosis) of B-chronic lymphotic leukaemia following their culture in vitro. Br J Haematology 1989; 71: 343-50.
19. Hanada M, Delia D, Aiello A, Stadtmauer E, Reed JC. Bcl2 gene hypometylation and high level expression in B-cell chronic lymphotic leukemia. Blood 1993; 82: 1820-8.
20. Meister G, Tuschl T. Mechanisms of gene silencing by doublestranded RNA. Nature 2004; 431: 343-9.
21. Lippman Z, Martienssen R. The role of RNA interference in heterochromatic silencing. Nature 2004; 431: 364-70.
22. Mello CC, Conte Jr D. Revealing the world of RNA interference. Nature 2004; 431: 338-42.
23. Hannot GJ, Rossi JJ. Unlocking the potential of the human genome with RNA interference. Nature 2004; 431: 371-8.
24. Baulcombe D. RNA silencing in plants. Nature 2004; 431: 356-63.
25. Michael MZ, O’Connor SM, van Holst Pellekaan NG, Young GP, James RJ. Reduced accumulation of specific micro-RNAs in colorectal neoplasia. Mol Cancer Res 2003; 1: 882-91.
26. Takamizawa J, Konishi H, Yanagisawa K, et al. Reduced expression of the let-7 micro-RNAs in human lung cancers in association with shortened postoperative survival. Cancer Res 2004; 64: 3753-6.
27. Metzler M, Wilda M, Busch K, Viehmann S, Borkhardt A. High expression of precursor microRNA-155/BIC RNA in children with Burkitt lymphoma. Genes Chromosomes Cancer 2004; 39: 167-9.
28. Eis PS, Tam W, Sun L, Chadburn A, Li Z, Gomez MF, Lund E, Dahlberg JE. Accumulation of miR-155 and BIC RNA in human B cell lymphomas. Proc Natl Acad Sci USA 2005; 102: 3627-32.
29. Ota A, Tagawa H, Karnan S, Tsuzuki S, Karpas A, Kira S, Yoshida Y, Seto M. Identification and characterisation of a novel gene,C13orf25, as a target for 13q31-q32 amplification In malignant lymphoma. Cancer Res 2004; 64: 3087-95.
30. Lu J, Getz G, Miska EA, et al. Micro RNA expression profiles classify human cancers. Nature 2005; 435: 834-8.
31. Calin GA, Dumitru CD, Shimizu M, et al. Frequent deletions and down regulation of micro-RNA genes mi RNA15 and miRNA16 at 13q14 in chronic lymphotic leukemia. Proc Natl Acad Sci USA 2002; 99: 15524-9.
32. Cimmino A, Calin GA, Fabri M, et al. miR-15 and miR-16 induce apoptosis by targeting BCL2. Proc Natl Acad Sci USA 2005; 102: 13944-9.
33. Damle RN, Wasil T, Fais F, et al. IgV gene mutation status and CD 38 expression as novel prognostic iddicators in chronic lymphotic leukaemia. Blood 1999; 94: 1840-7.
34. Hamblin TJ, Davis Z, Gardiner A, Oscier DG, Stevenson FK. Unmutated IgV(H) genes are associated with more aggressive form in chronic lymphotic leukaemia. Blood 1999; 94: 1848-54.
35. Crespo M, Bosch F, Villamor N, et al. ZAP-70 expression as a surrogate for immunoglobulin-variable-region mutations in chronic lymphotic leukaemia. N Engl J Med 2003; 348: 1764-75.
36. Rassenti LZ, Huynh L, Toy TL, et al. ZAP-70 compared with immunoglobulin heavy-chain gene mutation status as a predictor of disease progression in chronic lymphotic leukaemia. N Engl J Med 2004; 351: 893-901.
37. Lanham S, Hamblin T, Oscier D, Ibbotson R, Stevenson F, Packham G. Differential signaling via surface IgM is associated with VH gene mutational status and CD38 expression in chronic lymphotic leukaemia. Blood 2003; 101: 1987-93.
38. Chen L, Widhopf G, Huynh L, Rassenti L, Rai KR, Weiss A, Kipps TJ. Expression of ZAP-70 is associated with increased B-cell receptor signaling in chronic lymphotic leukaemia. Blood 2002; 100: 4609-14.
39. Mockridge IC, Potter KN, Wheatley I, Neville LA, Packham G, Stevenson FK. Reversible anergy of sIgM-mediated signaling in the two subsets of CLL defined by VH-gene mutational status. Blood 2007; 109: 4424-31.
40. Petlickovski A, Laurenti L, Li X, Marietti S, Chiusolo P, Sica S, Leone G, Efremov DG. Blood 2005; 105: 4820-7.
41. Suzuki H, Matsuda S, Terauchi Y, et al. PI3K and Btk differentially regulate B cell antigen receptor-mediated signal transduction. Nat Immunol 2003; 4: 280-6.
42. Cardone MH, Roy N, Stennicke HR, Salvesen GS, Franke TF, Stanbridge E, Frisch S, Reed JC. Regulation of cell death protease caspase-9 by phosphorylation. Science 1998; 282: 1318-21.
43. Dan HC, Sun M, Kaneko S, et al. Akt phosphorylation and stabilisation of X-linked inhibitor of apoptosis protein (XIAP). J Biol Chem 2004; 279: 5405-12.
44. Klobusicka M., Kusenda J, Babusickova O. Immunohistochemical detection of bcl-2 and p53 proteins in B-chronic lymphotic leukemia patients. Neoplasma 2002; 49: 387-93.
45. Saxena A, Viswanathan S, Moshynska O, Tandon P, Sankaran K, Sheridan DP. Mcl1 and Bcl2/Bax ratio are associated with treatment response but not with Rai stage in B-cell chronic lymphotic leukemia. Am J Hem 2004; 75: 22-23.
46. Kitada S, Andersen K, Akar S, et al. Expression of apoptosis- -regulating proteins in chronic lymphatic leukemia: correlations with in vitro and in vivo chemoresponses. Blood 1998; 91: 3379-89.
47. Jamroziak K, Smolewski P, Balcerzak E i wsp. MDR1 gene polymorphism associated with susceptibility to B-cell chronic lymphotic leukemia (B-CLL) and determines P-glycoprotein activity in B-CLL tumor cells. Blood 2003; 102: 598a.
48. Kafka A, Sauer G, Jaeger C, Grundmann R, et al. Polymorphism C3435T of the MDR-1 gene predicts response to preoperative chemotherapy in locally advanced breast cancer. Int J Oncol 2003; 22: 1117-21.
49. Grever MR, Lucas DM, Gordon W, et al. Comprehensive assesment of genetic and molecular features predicting outcome in patients with chronic lymphotic leukaemia: results from the US intergroup phase III trial E2997. J Clin Oncol 2007; 25: 799-804.
50. Majid A, Tsoulakis O, Walewska R, Gesk S, Siebert R, Kennedy DB, Dyer MJ. BCL 2 expression in chronic lymphotic leukemia (CLL): Lack of association with the BCL2>C promoter single nucleotide polymorphism (SNP). Blood 2007;
51. Seto M, Jaeger U, Hockett RD, Graninger W, Bennett S, Goldman P, Korsmeyer SJ. Alternative promoters and exons, somatic mutation and deregulation of the Bcl2-fusion gene in lymphoma. EMBO J 1988; 7: 123-31.
52. Young RL, Korsmeyer SJ. A negative regulatory element in the bcl-2 5’-untranslated region inhibits expression from an upstream promoter. Mol Cell Biol 1993; 13: 3686-97.
53. Woszczek G, Borowiec M, Kowalski ML. Immunologia kliniczna. Kowalski ML (red.). Mediton 2005; 853-71.
54. Sachidanandam R, Weisman D, Schmidt SC, Kakol JM, Stein LD, et al.; International SNP Map Working Group.A map of human genome sequence variation containing 1,42 milion single nucleotide polymorphism. Nature 2001; 409: 928-93.
55. Komaki S, Kohno M, Matsuura N, Shimazu M, Adachi N, Hoshide R, Nishiyama S, Matsuda I. The polymorphic 43Thr bcl-2 protein confers relative resistance to autoimmunity: an analitical evaluation. Hum Genet 1998; 103: 435-40.
56. Jain M, Kumar S, Lal P, Tiwari A, Ghoshal UC, Mittal B. Role of BCL2 (ala43thr), CCND1 (G870A) and FAS (A-670G) polymorphisms in modulating the risk of developing esophageal cancer. Cancer Detect Prev 2007; 31: 225-32.
57. Park BL, Kim LH, Cheong HS, et al. Identification of variants in cyclin D1 (CCND1) and B-cell CLL/lymphoma 2 (BCL2). J Hum Genet 2004; 49: 449-54.
58. Bachmann HS, Otterbach F, Callies R, Nückel H, Bau M, Schmid KW, Siffert W, Kimmig R.The AA genotype of the regulatory BCL2 promoter polymorphism (938C>A) is associated with favorable outcome in lymph node negative invasive breast cancer patients. Clin Cancer Res 2007; 13: 5790-7.
59. Saxena A, Moshynska O, Sankaran K, Viswanathan S, Sheridan DP. Association of a novel single nucleotide polymorphism, G(-248)A in the 5; UTR of BAX gene chronic lymphotic with disease progression and treatment resistance. Cancer Lett 2002; 187: 199-205.
60. Starczynski J, Pepper C, Pratt G, Hooper L, Thomas A, Milligan D, Bentley P, Fegan C. Common polymprphism G(-248)A In the promoter regio of the BAX gene results In significantly sorter survival In patinnts with chronic lymphotic leukemia once treatment is initiated. J Clin Oncol 2005; 23: 1514-21.
61. Skosberg A, Tobin G, Krober A, et al. The G(-248)A polymorphism in the promoter region of the bax gene doesn’t correlate with prognostic markers or overall survival in chronic lymphotic leukemia. Leukemia 2006; 20: 77-81.
62. Moshynska O, Sankaran K, Pahwa P, Saxena A. Prognostic significance of a short sequence insertion In the MCL-1 promoter in chronic lymphotic leukemia. J Natl Cancer Inst 2004; 96: 673-82.
63. Dicker F, Rauhut S, Kohlmann A, et al. Correspondence- Re: Prognostic significance of a short sequence insertion In the MCL-1 promoter in chronic lymphotic leukemia. J Natl Cancer Inst 2005; 97: 1092-3.
64. Freeman SN, Bepler G, Haura E, Sutphen R, Cress WD. Re: Prognostic significance of a short sequence insertion In the MCL-1 promoter in chronic lymphotic leukemia. J Natl Cancer Inst 2007; 97: 1088-9.
65. Vargas RL, Pelgar RE, Rothberg PG. Re: Prognostic significance of a short sequence insertion In the MCL-1 promoter in chronic lymphotic leukemia. J Natl Cancer Inst 2005; 97: 1089-90.
66. Uta CF Nenning, Eckert C, Wellmann S, Barth A, Henze G, Seeger K. Re: Prognostic significance of a short sequence insertion In the MCL-1 promoter In chronic lymphotic leukemia. J Natl Cancer Inst 2005; 97: 1091-2.

Adres do korespondencji
lek. Monika Joks
Katedra i Klinika Hematologii i Chorób Rozrostowych
Układu Krwiotwórczego
Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego
ul. Szamarzewskiego 84, 60-569 Poznań
e-mail: monikajoks@tlen.pl