Propozycja przebiegu procedury intubacji dotchawiczej u pacjenta zakażonego lub z podejrzeniem zakażenia SARS-CoV-2

Szanowni Państwo,
z dużym zainteresowaniem przeczytałem artykuł Wujtewicz i wsp. [1] na temat tego, co anestezjolog powinien wiedzieć na temat zakażenia SARS-CoV-2. Przedstawiony w powyższym opracowaniu schemat postępowania w trakcie intubacji dotchawiczej (tabela 2) jest bardzo istotny dla anestezjologa. Intubacja tchawicy chorego zakażonego SARS-CoV-2, ze względu na powstający podczas jej wykonywania aerozol, jest jedną z procedur stanowiących największe zagrożenie dla osoby ją wykonującej. Z uwagi na konieczność ujednolicenia postępowania, w celu zapewnienia bezpieczeństwa pacjenta i personelu proponuję uszczegółowienie sposobu jej przeprowadzenia. Poniżej przedstawiam zbiór rekomendacji stworzony na podstawie dostępnej literatury. W celu zmniejszenia ryzyka narażenia personelu medycznego podczas jej wykonywania trzeba podjąć szereg różnorodnych działań:
– należy przygotować zestaw do intubacji zawierający co najmniej: rurki intubacyjne w czterech rozmiarach (7–8 dla kobiet i 8–9 dla mężczyzn), przy czym zalecane jest użycie rurek intubacyjnych z odsysaniem podgłośniowym, urządzenia nadkrtaniowe drugiej generacji, maski twarzowe, rurki ustno-gardłowe, prowadnice intubacyjne krótką i długą typu Bougie, kleszczyki, pean, końcówkę do odsysania;
– trzeba zastosować odpowiedni ubiór ochronny przewidziany w przypadku wykonywania czynności w bezpośredniej bliskości pacjenta zakażonego SARS-CoV-2;
– wskazane jest użycie dodatkowych barier ochronnych przed rozprzestrzenianiem się aerozolu w trakcie procedury, np. okrycie wezgłowia pacjenta przezroczystą folią;
– pacjent do momentu rozpoczęcia procedury powinien mieć na twarzy maseczkę;
– preoksygenacja powinna być wykonana przy użyciu szczelnie przyłożonej, chwytem oburęcznym, maski twarzowej; zaleca się chwyt w układzie VE (nie CE) w celu utrzymania jak największej szczelności;
– preoksygenacja powinna być przeprowadzona z użyciem najmniejszego efektywnego przepływu tlenu;
– preoksygenację należy skrócić do niezbędnego minimum: 3–5 minut tylko u pacjentów, u których spodziewany jest krótki czas bezpiecznego bezdechu ze względu na stan ogólny;
– nie rekomenduje się wykorzystania wysokoprzepływowej tlenoterapii donosowej ani ciągłego ciśnienia dodatniego w drogach oddechowych jako metod preoksygenacji;
– należy zadbać o prawidłowe ułożenie pacjenta do intubacji; szczególnie u pacjentów otyłych istotne jest ułożenie z uniesionym wezgłowiem w celu...


Pełna treść artykułu...