W ostatnich latach można zaobserwować bardzo dynamiczny i wszechstronny rozwój kardiochirurgii ukierunkowany szczególnie na pacjentów najwyższego ryzyka, którzy jeszcze niedawno byli pozbawieni możliwości poddania się zabiegom – często ratującym życie. Należy jednak wyraźnie podkreślić, że przeprowadzone operacje oraz ewentualne wdrożenie leczenia farmakologicznego są jedynie wstępem do dalszego mozolnego programu stopniowej aktywizacji ciężko chorego pacjenta [1–3]. Konieczna jest zatem kontynuacja leczenia i profilaktyka wtórna w postaci szeroko zakrojonej rehabilitacji i edukacji zdrowotnej [4–11]. Wykazano bowiem, że programy profilaktyki zdrowotnej poprzez rehabilitację i edukację zdrowotną powodują nie tylko zmniejszenie umieralności – zarówno ogólnej, jak i z przyczyn kardiologicznych, ale także redukują koszty związane z leczeniem poprzez ograniczenie liczby sytuacji wymagających hospitalizacji [4–11].
Postęp w kardiochirurgii i wyraźna zmiana profilu pacjentów leczonych operacyjnie wymusza daleko idącą modyfikację programów rehabilitacji kardiologicznej. Dlatego też z dużym zainteresowaniem należy przyjąć opracowane przez wybitnych ekspertów z zakresu epidemiologii i rehabilitacji kardiologicznej, opublikowane w ubiegłym roku zalecenia Sekcji Rehabilitacji Kardiologicznej Europejskiego Towarzystwa Prewencji i Rehabilitacji Kardiologicznej (ang. European Association for Cardiovascular Prevention and Rehabilitation – EACPR). W stanowisku tym, poza mocno zmodernizowanym ogólnym działem dotyczącym w praktyce wszystkich chorych poddawanych rehabilitacji, po raz pierwszy w tak szerokim zakresie wyodrębniono problematykę dotyczącą pacjentów leczonych kardiochirurgicznie [1].
Elementy rehabilitacji kardiologicznej
W rozdziale otwierającym dokument zwraca uwagę zakres wymienionych elementów, z których nie wszystkie są doceniane przez instytucje zajmujące się finansowaniem świadczeń zdrowotnych – nie tylko w naszym kraju. Jeszcze większą nowością są zmiany w zakresie uszeregowania problemów: na pierwszym miejscu znalazła się szeroko rozumiana ocena pacjenta, a tuż za nią poradnictwo dotyczące codziennej aktywności fizycznej oraz trening fizyczny. Dopiero w następnych punktach omawia się m.in. leczenie hiperlipidemii i monitorowanie ciśnienia tętniczego (tab. I).
Miejsce rehabilitacji stacjonarnej
W omawianym stanowisku znalazło się następujące sformułowanie: „rehabilitacja stacjonarna jest zalecana w celu uzyskania warunków stabilizacji stanu zdrowia i szybkiej poprawy sprawności funkcjonalnej u niektórych pacjentów” [1] (tab. II).
Jak wynika z zestawienia, autorzy stanowiska wyraźnie podkreślili konieczność zaoferowania stacjonarnej rehabilitacji nie tylko chorym z powikłanym przebiegiem ostrego okresu choroby i niewydolnością serca, ale także pacjentom z dużym ryzykiem nawrotu niestabilności, szybko zwalnianym ze szpitala po ostrym epizodzie, w tym szczególnie osobom starszym i kobietom. Stacjonarna forma rehabilitacji powinna być również dostępna dla chorych, którzy nie mają możliwości udziału w zorganizowanej rehabilitacji ambulatoryjnej. Także i powyższe postulaty nie są, jak dotąd, w wystarczający sposób uwzględniane w zasadach finansowania ubezpieczeń zdrowotnych.
Elementy rehabilitacji kardiologicznej zalecane pacjentom po leczeniu kardiochirurgicznym
Wymienione w tabeli I elementy rehabilitacji mają zastosowanie także w przypadku pacjentów kardiochirurgicznych. Zakres większości badań diagnostycznych, a także kwestie związane z leczeniem zaburzeń lipidowych oraz nadciśnienia tętniczego są wspólne dla wszystkich jednostek chorobowych i zgodne z obowiązującymi zaleceniami odpowiednich towarzystw naukowych. Natomiast inne elementy programu profilaktyczno-rehabilitacyjnego wymagają pewnej modyfikacji.
Ocena pacjenta kwalifikowanego do rehabilitacji po zabiegach kardiochirurgicznych
W zakresie oceny pacjenta zwraca się uwagę na następujące czynniki: stan i sposób gojenia się rany, powikłania, choroby współistniejące oraz stopień niepełnosprawności. Należy bezwzględnie ustalić, czy i jak długo pacjent ma być leczony lekami przeciwzakrzepowymi oraz przeprowadzić u tych chorych niezbędne badania laboratoryjne. Podkreśla się także konieczność edukacji pacjenta związaną z zalecanym reżimem leczenia przeciwzakrzepowego, łącznie z wyuczeniem umiejętności reagowania w przypadku wystąpienia nieprawidłowości oraz niezbędnej wiedzy o inter-
akcjach leków przeciwzakrzepowych z innymi preparatami farmakologicznymi i produktami żywnościowymi.
U chorych, u których istnieje taka konieczność, edukacja winna obejmować także podstawowe zasady profilaktyki zapalenia wsierdzia.
Wśród badań diagnostycznych w okresie rehabilitacji ważną rolę odgrywają badania echokardiograficzne niezbędne w ocenie ewentualnej obecności płynu w worku osierdziowym, a także, w przypadku korekty wad zastawkowych, umożliwiające prześledzenie funkcji protezy oraz ułatwiające ocenę zaawansowania ewentualnego procesu chorobowego innych zastawek.
W celu indywidualnego zaplanowania programu treningowego należy dokonać oceny wydolności wysiłkowej. W tym przypadku uważa się za wskazane wykonanie submaksymalnej próby wysiłkowej „tak szybko, jak to tylko możliwe”. Natomiast maksymalną próbę wysiłkową można wykonać zwykle ok. 4 tygodni po zabiegu.
Poradnictwo dotyczące codziennej aktywności fizycznej
Zalecenia dotyczące aktywności fizycznej nie odbiegają od instrukcji udzielanych innym grupom chorych, muszą jednak uwzględniać rodzaj wykonanego zabiegu oraz stopień zagojenia się ran. Bardzo istotne jest uzyskanie od pacjenta informacji dotyczących jego potrzeb w zakresie aktywności fizycznej w życiu codziennym, a także w pracy zawodowej i rekreacji. Udzielane porady powinny uwzględniać wiek i płeć pacjenta, istnienie ewentualnych barier utrudniających wzrost aktywności, a także wolę do zmiany dotychczasowych przyzwyczajeń. Niebagatelną kwestią jest kontakt z osobami najbliższymi pacjentowi, a także próba znalezienia społecznego wsparcia dla jego planów (np. wskazanie ewentualnych miejsc, w których może ćwiczyć pod fachowym nadzorem). Zalecany poziom aktywności fizycznej musi uwzględniać wyniki testu wysiłkowego. U pacjentów dysponujących tolerancją wysiłku o wartości ekwiwalentu metabolicznego (MET) powyżej 5, bez objawów wskazujących na zwiększone ryzyko, można zalecać stopniowe dochodzenie do zalecanego w profilaktyce poziomu aktywności poprzez wykonywanie wysiłków o umiarkowanej intensywności, tj.: marsze, chodzenie po schodach, jazda na stacjonarnym ergometrze, a także średnio intensywne prace domowe i prace w ogrodzie. Natomiast u pozostałych chorych intensywność zalecanego wysiłku nie powinna przekraczać 50% szczytowego obciążenia uzyskanego w próbie wysiłkowej.
Trening fizyczny
Pacjenci po operacjach kardiochirurgicznych winni rozpoczynać ćwiczenia fizyczne już w trakcie pobytu na oddziale pooperacyjnym. Dalsza rehabilitacja powinna być wdrożona natychmiast po wypisaniu chorego. Może być prowadzona w formie stacjonarnej i bezpośrednio kontynuowana w warunkach ambulatoryjnych lub, jeśli jest to możliwe, tylko w warunkach ambulatoryjnych. Wskazane jest jej prowadzenie przez co najmniej 8–12 tygodni. Trening górnej połowy ciała u tej grupy pacjentów powinien rozpocząć się po okresie gojenia ran i osiągniętej stabilizacji klatki piersiowej. W stanowisku znalazło się sformułowanie: „zwykle po ok. 6 tygodniach”. W przekonaniu autorów niniejszej pracy jest to zbyt liberalne i należy wyraźnie podkreślić, że wielu chorych wymaga dłuższego, co najmniej 8-tygodniowego, a czasem 3-miesięcznego okresu ochronnego polegającego na wyłączeniu lub znacznym ograniczeniu ćwiczeń zagrażających utratą stabilizacji klatki piersiowej.
W stanowisku nie znalazło się żadne zalecenie dotyczące rodzaju i czasookresu ewentualnego stosowania różnego rodzaju ortez chroniących klatkę piersiową w okresie gojenia, w tym także w trakcie ćwiczeń fizycznych. W przekonaniu autorów niniejszej pracy, sprawa ta wymaga bezwzględnego uporządkowania, ponieważ istnieje zbyt duża dowolność, zależna od poglądów poszczególnych ośrodków kardiochirurgicznych, z tendencją do nadużywania przez pacjentów stosowania niektórych typów ortez, co może prowadzić do dalszego osłabienia mięśni klatki piersiowej.
Pacjenci po zabiegach kardiochirurgicznych powinni mieć bardzo indywidualny dobór form i obciążeń treningowych uwzględniający wydolność i funkcję lewej komory. Pacjenci po chirurgii wad zastawkowych, szczególnie zastawki mitralnej, z uwagi na zwykle zdecydowanie bardziej upośledzoną tolerancję wysiłku, wymagają dłuższego okresu rehabilitacji.
Odrębności dotyczące pacjentów
po transplantacji serca
Oczywistym celem rehabilitacji pacjentów po transplantacji serca jest uzyskanie utraconego w konsekwencji często wieloletniej choroby, a także samej operacji i okresu pooperacyjnego, takiego poziomu sprawności funkcjonalnej, który przynajmniej umożliwia wykonywanie codziennych obowiązków i zapewnia możliwie najwyższy poziom jakości życia [1].
Ocena pacjenta po transplantacji serca
Czynnikami wyróżniającymi nadzór nad chorymi po przeszczepie serca są: zwrócenie szczególnej uwagi na edukację w zakresie bezpieczeństwa i higieny życia w celu uniknięcia infekcji oraz obserwacja wczesnych czynników ryzyka związanych z możliwością odrzucenia przeszczepionego serca. Szczegółowe informacje dotyczące higieny osobistej znajdują się w tabeli III [1].
Poradnictwo dotyczące codziennej aktywności fizycznej pacjenta po transplantacji serca
Aktywność ruchowa z włączeniem zadań wymuszających pokonanie pewnego oporu oraz stopniowe zwiększanie dystansu zalecanego spaceru są istotnymi czynnikami zapobiegającymi ubocznym skutkom stosowania leków immunosupresyjnych u pacjentów będących po przeszczepie serca. W celu oceny intensywności aktywności fizycznej pacjent powinien stosować subiektywną ocenę poziomu zmęczenia (z reguły 12–14 w skali Borga). Z uwagi na nietypowe zachowanie się częstotliwości rytmu serca we wczesnym okresie po zabiegu transplantacji ocena tętna jest nieprzydatna.
Trening fizyczny
Trening rozpoczyna się jeszcze w szpitalu i polega on na ćwiczeniach oddechowych i systematycznym uruchamianiu kończyn. Trening wytrzymałościowy można wdrażać w 2.–3. tygodniu po transplantacji. Trening należy przerwać, jeśli pacjent jest poddawany dożylnemu leczeniu steroidami. Obciążenia treningowe powinny wynosić początkowo poniżej 50% maksymalnych możliwości pacjenta lub 10% poniżej progu wentylacyjnego. Ćwiczenia oporowe włącza się do programu treningowego w 6.–8. tygodniu po przeszczepie, z zastosowaniem co najmniej jednominutowej przerwy między seriami.
Podsumowanie
Skomentowane powyżej stanowisko jest oczywiście jedynie zbiorem podstawowych poglądów akceptowanych przez uczestników panelu. Wiele kwestii nie zostało dotąd zweryfikowanych poprzez odpowiednio zaproponowane projekty badawcze. Wydaje się jednak, że stanowisko porządkuje szereg problemów, z którymi spotykają się na co dzień leczący oraz leczeni i w związku z tym zasługuje na upowszechnienie.
Uważamy także, że przedstawione powyżej zalecenia powinny stać się inspiracją do dalszej dyskusji oraz krytycznych uwag. Zachęcamy do tego przede wszystkim Koleżanki i Kolegów mających największe doświadczenie w omawianej powyżej profilaktyce, a takich, jak wiemy, nie brakuje w naszym kraju. Wyrażamy nadzieję, że Redakcja naszego czasopisma z pewnością udostępni łamy na polemikę oraz dzielenie się doświadczeniami.
Piśmiennictwo
1. Piepoli MF, Corrà U, Benzer W, Bjarnason-Wehrens B, Dendale P, Gaita D,
McGee H, Mendes M, Niebauer J, Zwisler AD, Schmid JP; Cardiac Rehabilitation Section of the European Association of Cardiovascular Prevention and Rehabilitation. Secondary prevention through cardiac rehabilitation: from knowledge to implementation. A position paper from the Cardiac Rehabilitation Section of the European Association of Cardiovascular Prevention and Rehabilitation. Eur J of Cardiovasc Prev Rehabil 2010; 17: 1-17.
2. Rynkiewicz J. Europejska Deklaracja na rzecz Zdrowia Serca: wielkie wyzwanie dla Polski i Europy. W: Podolec P (red.). Podręcznik Polskiego Forum Profilaktyki. T. 2. Medycyna Praktyczna, Kraków 2007; 53-55.
3. Rehabilitation after Cardiovascular Diseases, With Special Emphasis on Developing Countries. Report of a WHO Expert Committee. Geneva, Switzerland: World Health Organization; 1993. WHO Technical Report Series, No. 831.
4. Jolliffe JA, Rees K, Taylor RS, Thompson D, Oldridge N, Ebrahim S. Exercise-based rehabilitation for coronary heart disease. Cochrane Database Syst Rev 2000; 4: CD001800.
5. Piepoli MF, Davos C, Francis DP, Coats AJ; ExTraMATCH Collaborative. Exercise training meta-analysis of trials in patients with chronic heart failure (ExTraMATCH). BMJ 2004; 328: 189.
6. Taylor RS, Brown A, Ebrahim S, Jolliffe J, Noorani H, Rees K, Skidmore B, Stone JA, Thompson DR, Oldridge N. Exercise-based rehabilitation for patients with coronary heart disease: systematic review and meta-analysis of randomized controlled trials. Am J Med 2004; 116: 682-692.
7. Suaya JA, Shepard DS, Normand SL, Ades PA, Prottas J, Stason WB. Use of cardiac rehabilitation by Medicare beneficiaries after myocardial infarction or coronary bypass surgery. Circulation 2007; 116: 1653-1662.
8. Suaya JA, Stason WB, Ades PA, Normand SL, Shepard DS. Cardiac rehabilitation and survival in older coronary patients. J Am Coll Cardiol 2009; 54: 25-33.
9. O’Connor CM, Whellan DJ, Lee KL, Keteyian SJ, Cooper LS, Ellis SJ,
Leifer ES, Kraus WE, Kitzman DW, Blumenthal JA, Rendall DS, Miller NH,
Fleg JL, Schulman KA, McKelvie RS, Zannad F, Pińa IL; HF-ACTION Investigators. Efficacy and safety of exercise training in patients with chronic heart failure: HF-ACTION randomized controlled trial. JAMA 2009; 301: 1439-1450.
10. Hammill BG, Curtis LH, Schulman KA, Whellan DJ. Relationship between cardiac rehabilitation and long-term risks of death and myocardial infarction among elderly Medicare beneficiaries. Circulation 2010; 121: 63-70.
11. Deskur-Smielecka E, Borowicz-Bienkowska S, Maleszka M, Wilk M,
Nowak A, Przywarska I, Dylewicz P. Early Phase 2 Inpatient Rehabilitation after Acute Coronary Syndrome Treated with Primary Percutaneous Coronary Intervention: Short- and Long-Term Effects on Blood Pressure and Metabolic Parameters. Am J Phys Med Rehabil 2011; Jan 7 [Epub ahead of print].
