Rak z komórek Merkla u chorych po przeszczepieniu nerki – opis przypadków i przegląd piśmiennictwa

Wprowadzenie. Rak z komórek Merkla to rzadki nowotwór neuroendokrynny skóry charakteryzujący się bardzo agresywnym przebiegiem. Jednym z najistotniejszych czynników ryzyka rozwoju tego nowotworu jest długoterminowo stosowane leczenie immunosupresyjne. Znaczący odsetek osób z rakiem Merkla to chorzy po przeszczepieniach narządowych. Zarówno przebieg, jak i rokowanie jest w tej grupie pacjentów znamiennie gorsze.

Cel pracy. Przedstawienie różnic w przebiegu raka z komórek Merkla między chorymi poddawanymi leczeniu immunosupresyjnemu a populacją ogólną.

Opis przypadków. Przypadek 1. – chory 69-letni, po dwóch przeszczepieniach nerki, zgłosił się do Kliniki Dermatologii z powodu guzka na skórze twarzy. Zmianę usunięto chirurgicznie i w badaniu histopatologicznym rozpoznano jako rak z komórek Merkla. U pacjenta zredukowano dawki leków immunosupresyjnych i obecnie pozostaje on pod stałą opieką dermatologiczną. Nie stwierdzono dotychczas dalszej progresji choroby. Przypadek 2. – chora 72-letnia, po przeszczepieniu nerki, zgłosiła się do dermatologa z powodu zmiany na skórze czoła. W badaniu histopatologicznym, po chirurgicznym usunięciu zmiany, rozpoznano raka z komórek Merkla. W badaniu metodą tomografii komputerowej stwierdzono przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych oraz płuc. Pacjentka zmarła pół roku po pojawieniu się zmiany skórnej z powodu przerzutów. Przypadek 3. – pacjent 79-letni, po przeszczepieniu nerki, był konsultowany na oddziale dermatologii z powodu guza na prawym skrzydełku nosa. Zmianę początkowo rozpoznano jako rak płaskonabłonkowy, a pacjenta poddano radioterapii. Po 3 latach ponownie go hospitalizowano z powodu znacznego powiększenia szyjnych węzłów chłonnych. W badaniu histopatologicznym węzłów chłonnych rozpoznano raka z komórek Merkla. Chory zmarł z powodu przerzutów do płuc.

Wnioski . Ryzyko rozwoju raka z komórek Merkla jest znamiennie większe, a rokowanie gorsze w grupie chorych po przeszczepieniach narządowych niż w populacji ogólnej. Z tego powodu poszukiwane są metody jak najlepszej profilaktyki, aby zmniejszyć zachorowalność i śmiertelność u tych szczególnie narażonych chorych.

Introduction . Merkel cell carcinoma (MCC) is a rare, but very aggressive tumour of neuroendocrine cell origin. Long-term immunosuppression is proven to play one of the most significant roles in MCC development. Organ transplant recipients represent an important percentage of patients with Merkel cell cancer. Prognosis in this group is poor, apparently worse than in non-immunosuppressed patients with MCC.

Objective . To present differences in Merkel cell carcinoma between patients undergoing immunosuppressive therapy and the general population.

Case reports. Case 1. A 69-year-old male patient, who underwent kidney transplantation, was referred to the Dermatology Department, because of a facial skin tumour. The lesion was surgically removed and Merkel cell carcinoma diagnosis was confirmed histopathologically. The doses of immunosuppressants were decreased and the patient is under dermatological care with no further progression. Case 2. A 72-year-old female kidney transplant recipient visited a dermatologist, due to a lesion on her forehead. Histopathology test revealed Merkel cell carcinoma. Computed tomography showed metastases in regional lymph nodes and lungs. The patient died six months after occurrence of the skin lesion. Case 3. A 79-year-old male patient after kidney transplantation was examined in the Dermatology Department, presenting a tumour on his right nostril. Initially a squamous cell carcinoma was diagnosed and he underwent radiotherapy. After 18 months, he was readmitted to the hospital, due to a significant lymph node enlargement. Histopathological examination revealed Merkel cell carcinoma. The patient died because of lung metastases.

Conclusions . Merkel cell carcinoma presents a much higher incidence and worse prognosis in organ transplant recipients than in the general population. Therefore to reduce the significant potential of morbidity and mortality, the search for better methods of prevention is necessary.