Rekomendacje Polskiego Towarzystwa Dermatologicznego dotyczące stosowania leków biologicznych w łuszczycy zwyczajnej i stawowej (łuszczycowym zapaleniu stawów)

Łuszczyca jest przewlekłą zapalną chorobą skóry dotyczącą około 1–3% populacji rasy kaukaskiej. Wprowadzenie do leczenia tego schorzenia leków biologicznych, które cechują się dobrą skutecznością i wysokim profilem bezpieczeństwa, spowodowało, że obecnie wielu chorych na łuszczycę może prowadzić normalny tryb życia. Z tego powodu niezbędne jest, aby leki biologiczne były dostępne również dla polskiej populacji pacjentów, zwłaszcza tych, u których inne metody terapii okazały się nieskuteczne lub też nie mogą być stosowane. Obecne wytyczne opracowano w celu ułatwienia polskim dermatologom kwalifikowania pacjentów z łuszczycą do leczenia biologicznego i ich dalsze prowadzenie. Mamy nadzieję, że przedstawione wskazówki będą cenną pomocą dla lekarzy, którzy dopiero rozpoczynają doświadczenia z tą grupą leków.
W polskich realiach ekonomicznych do leczenia biologicznego powinni być kwalifikowani pacjenci z łuszczycą zwyczajną o średnim lub dużym nasileniu, u których nie uzyskano poprawy po leczeniu z zastosowaniem przynajmniej dwóch różnych metod tradycyjnej terapii ogólnej lub którzy mają przeciwwskazania do stosowania innych metod terapii ogólnej. W przypadku łuszczycowego zapalenia stawów terapię lekami biologicznymi można rozważyć u pacjentów z jego aktywną postacią, u których nie uzyskano wystarczającej poprawy po zastosowaniu przynajmniej dwóch przeciwreumatycznych leków modyfikujących przebieg choroby, podawanych w monoterapii lub politerapii. Autorzy nie rekomendują żadnego leku biologicznego jako pierwszego leku z wyboru. Decyzję tę lekarz podejmuje sam, w zależności od indywidualnego przypadku i na podstawie bieżących danych piśmiennictwa na temat ich skuteczności i bezpieczeństwa.

Psoriasis is a chronic inflammatory skin disease affecting about 1-3% of the Caucasian population. Introduction of new biological drugs, that show good efficacy and a favourable safety profile, for the treatment of psoriasis has resulted in significant improvement of psoriatic patients’ daily life quality. Therefore, it is of great importance to enable Polish patients with psoriasis, especially those subjects who failed or were intolerant of other therapy modalities, to be treated with biologicals. The current guidelines were worked out to help Polish dermatologists in the selection of patients for this therapy and subsequent monitoring of individuals treated with biological drugs. We do hope that these guidelines will be a valuable support for those physicians who are just beginning their clinical practice with biologicals.
Taking into consideration the Polish economic situation it is suggested to qualify for biological treatment only those patients with moderate to severe psoriasis vulgaris who did not achieve a satisfactory response, were intolerant or have contraindications to at least two different types of classical systemic anti-psoriatic therapy. In addition, biological therapy is indicated in patients with active arthropathic psoriasis who did not achieve a satisfactory response, were intolerant or have contraindications to at least two different disease-modifying anti-rheumatic drugs, used in mono- or polytherapy. The authors do not recommend any of the available biological drugs as a first choice therapy. This decision should be made by physicians based on the specifics of the particular clinical patient’s situation and the current literature data on the efficacy and safety of these drugs.