Rodowód czasopisma

Miesięcznik "Pielęgniarka Polska" powstał jako organ Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych
(PSPZ). Był pierwszym pismem zawodowych pielęgniarek i ukazywał się w latach 1929-1939
i 1948-1958. Czasopismo, według prof. Ireny Wrońskiej, spełniało funkcje charakterystyczne dla czasopism
będących organem danego stowarzyszenia - przede wszystkim integrowało środowisko pielęgniarek
zawodowych, absolwentek pierwszych, nowoczesnych, świeckich szkół pielęgniarstwa w okresie
międzywojennym oraz wspierało proces samokształcenia i samowychowania pielęgniarek. W piśmie
prezentowano nowości z zakresu medycyny i pielęgnowania chorych, pielęgniarstwa społecznego, szkolnego,
przemysłowego, opisywano technikę zabiegów pielęgniarskich; tworzono podstawy teoretyczne
pielęgniarstwa. Ponadto przedstawiano ówczesne modele kształcenia pielęgniarek w Europie i na świecie.
Akcentowano zagadnienia etyki zawodowej. Sygnalizowano pierwsze próby badań z zakresu pielęgniarstwa.
Na łamach pisma informowano czytelników o celach i zadaniach statutowych PSPZ.
W latach 1929-1939 naczelnym redaktorem pisma była Hanna Chrzanowska - pielęgniarka, absolwentka
Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa, stypendystka Fundacji Rockefellera, wiceprzewodnicząca
Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych w latach 1936-1937. W okresie zawieszenia działalności
miesięcznika (w latach 1939-1945) pracowała w Sekcji Pomocy Przesiedlonym Polskiego Komitetu
Opiekuńczego. Po otwarciu Krakowskiej Szkoły Pielęgniarstwa w 1945 roku, organizowała zajęcia
praktyczne z pielęgniarstwa domowego i przyszpitalnego. Aktywnie działała w utworzonym po wojnie
Polskim Towarzystwie Pielęgniarskim.

W 1958 roku przeszła na wcześniejszą, przymusową, emeryturę z powodu zamknięcia Szkoły Pielęgniarstwa
Psychiatrycznego w Krakowie Kobierzynie, w której była dyrektorką tylko przez rok; przyczyną
przejścia na emeryturę było akcentowanie w procesie wychowawczym wartości chrześcijańskich.
Dalsze lata życia poświęciła swej największej pasji - pielęgniarstwu domowemu, parafialnemu,
które zorganizowała od podstaw w parafiach Krakowa, dzięki wsparciu ks. biskupa Karola Wojtyły
i ks. infułata Ferdynanda Machaya. Jej charyzma, autentyczne ukochanie człowieka chorego, samotnego,
prawość charakteru oraz nieskazitelna postawa moralna stanowią wzór zachowań godny naśladowania.