Skuteczność zapobiegania gorączce neutropenicznej u chorych leczonych schematem FOLFIRINOX.
Autor: Mariusz Bryl
Data: 12.01.2016
Źródło: Terazawa T et al. „Efficacy of Prophylactic G-CSF in Patients Receiving FOLFIRINOX: A Preliminary Retrospective Study.” Intern Med 54: 2969-2973, 2015. KB/MB
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Leczenie wspomagające.
Rak trzustki jest nowotworem charakteryzującym się złym rokowaniem. Standardowym leczeniem choroby przerzutowej jest chemioterapia oparta na gemcytabinie.
Rak trzustki jest nowotworem charakteryzującym się złym rokowaniem. Standardowym leczeniem choroby przerzutowej jest chemioterapia oparta na gemcytabinie.
Dodanie erlotynibu lub nab-paklitakselu do gemcytabiny wydłuża przeżycie całkowite (OS – overall survival). W 2011 roku wykazano, że FOLFIRINOX (schemat oparty na oksaliplatynie, irynotekanie, fluorouracylu i leukoworynie) wydłuża OS w porównaniu z gemcytabiną średnio o 4,3 miesiąca. Obecnie FOLFIRINOX jest standardem w leczeniu chorych na przerzutowego raka trzustki w dobrym stanie ogólnym. FOLFIRINOX jest schematem o dużej toksyczności i nasilonych działaniach niepożądanych. Należą do nich neutropenia i gorączka neutropeniczna (FN – febrile neutropenia). ASCO i EORTC zalecają stosowanie profilaktyki pierwotnej czynnikami wzrostu kolonii granulocytów (G-CSF) w przypadku prawdopodobieństwa wystąpienia gorączki neutropenicznej powyżej 20%. Prezentowane badanie ocenia skuteczność zastosowania G-CSF w zapobieganiu FN i ciężkiej neutropenii.
Badanie zostało przeprowadzone w Japonii i opierało się na wcześniejszych doświadczeniach ze stosowaniem schematu FOLFIRINOX bez profilaktyki G-CSF. Stwierdzono wówczas wystąpienie ciężkiej neutropenii (stopień 3 i 4) u 77,8% chorych oraz neutropenii u 24,7% chorych. Wszystkie epizody neutropenii wystąpiły w trakcie pierwszego cyklu leczenia. W prezentowanym badaniu 6 chorych na przerzutowego raka trzustki (3 mężczyzn i 3 kobiety) zostało poddanych leczeniu schematem FOLFIRINOX z profilaktyką G-CSF przeprowadzoną w trakcie tylko pierwszego kursu. U chorych oceniono również polimorfizm UGT1A1 (uridine diphosphate glucoronosyltransferase 1A1) odpowiedzialny za zwiększone ryzyko neutropenii po zastosowaniu irynotekanu. G-CSF był stosowany w dawce 150ug dziennie od dnia wyznaczonego przez lekarza prowadzącego. Średnio rozpoczynano podawanie G-CSF po upływie 4,5 dnia (zakres 3-7 dni) i prowadzono je przez średnio 9 dni (zakres 7-11 dni).
Po pierwszym kursie u 2 chorych wystąpiła ciężka neutropenia. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u jednego chorego, który jako jedyny był heterozygotą w zakresie polimorfizmu UGT1A1*6 i UGT1A1*28. U wszystkich chorych kontynuowano leczenie w zredukowanej dawce już bez profilaktyki G-CSF. Powrót to właściwych wartości poziomu neutrofili nastąpił u wszystkich w przeciągu 14 dni. Wg autorów badanie ma jednak swoje ograniczenia. Nie można było zastosować pegylowanej formy G-CSF. Nie określono również, czy zastosowanie G-CSF po kolejnych kursach miałoby wpływ na relatywną intensywność dawki (RDI – relative dose intensity), chociaż uważa się, że mogłoby wpłynąć na RDI korzystnie. Nie badano też działań ubocznych G-CSF (jak np. bóle kostne), które mogłyby mieć wpływ na ograniczenie podawania G-CSF.
Pomimo niewielkiej liczby uczestników badania wykazano, że zastosowanie G-CSF
Badanie zostało przeprowadzone w Japonii i opierało się na wcześniejszych doświadczeniach ze stosowaniem schematu FOLFIRINOX bez profilaktyki G-CSF. Stwierdzono wówczas wystąpienie ciężkiej neutropenii (stopień 3 i 4) u 77,8% chorych oraz neutropenii u 24,7% chorych. Wszystkie epizody neutropenii wystąpiły w trakcie pierwszego cyklu leczenia. W prezentowanym badaniu 6 chorych na przerzutowego raka trzustki (3 mężczyzn i 3 kobiety) zostało poddanych leczeniu schematem FOLFIRINOX z profilaktyką G-CSF przeprowadzoną w trakcie tylko pierwszego kursu. U chorych oceniono również polimorfizm UGT1A1 (uridine diphosphate glucoronosyltransferase 1A1) odpowiedzialny za zwiększone ryzyko neutropenii po zastosowaniu irynotekanu. G-CSF był stosowany w dawce 150ug dziennie od dnia wyznaczonego przez lekarza prowadzącego. Średnio rozpoczynano podawanie G-CSF po upływie 4,5 dnia (zakres 3-7 dni) i prowadzono je przez średnio 9 dni (zakres 7-11 dni).
Po pierwszym kursie u 2 chorych wystąpiła ciężka neutropenia. Gorączka neutropeniczna wystąpiła u jednego chorego, który jako jedyny był heterozygotą w zakresie polimorfizmu UGT1A1*6 i UGT1A1*28. U wszystkich chorych kontynuowano leczenie w zredukowanej dawce już bez profilaktyki G-CSF. Powrót to właściwych wartości poziomu neutrofili nastąpił u wszystkich w przeciągu 14 dni. Wg autorów badanie ma jednak swoje ograniczenia. Nie można było zastosować pegylowanej formy G-CSF. Nie określono również, czy zastosowanie G-CSF po kolejnych kursach miałoby wpływ na relatywną intensywność dawki (RDI – relative dose intensity), chociaż uważa się, że mogłoby wpłynąć na RDI korzystnie. Nie badano też działań ubocznych G-CSF (jak np. bóle kostne), które mogłyby mieć wpływ na ograniczenie podawania G-CSF.
Pomimo niewielkiej liczby uczestników badania wykazano, że zastosowanie G-CSF
