Sunitynib skuteczny w leczeniu podtrzymującym chorych na drobnokomórkowego raka płuca
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 12.03.2015
Źródło: Journal of Clinical Oncology (doi:10.1200/jco.2014.57.3105])., opublikowano online, 3 marca 2015
W Journal of Clinical Oncology opublikowano wyniki badania klinicznego 2. fazy, w którym wykazało że leczenie podtrzymujące sunitynibem chorych na postać rozsianą drobnokomórkowego raka płuca poprawia wyniki w zakresie czasu wolnego od progresji choroby (ang. progression free survival, PFS).
Wykazano, że leczenie podtrzymujące sunitynibem jest mniej toksyczne niż stosowanie tej samej dawki sunitynibu po stwierdzeniu progresji choroby.
Z uwagi na fakt, że sunitynib hamuje wiele ścieżek przekaźnictwa zaangażowanych w procesy nowotworzenia w drobnokomórkowym raku płuca (ang. small-cell lung cancer, SCLC), takich jak kinazy tyrozynowe, receptor naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu, receptor płytkopochodnego czynnika wzrostu, Flt-3 i Kit, badacze sugerują, że inne inhibitory powinny być oceniane w ramach badań klinicznych w leczeniu drobnokomórkowego raka płuca.
Do podwójnie zaślepionego badania klinicznego włączono 95 chorych, u których po leczeniu cytostatycznym 1. linii stwierdzono stabilizację choroby, częściową bądź całkowitą remisję. Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego sunitynib bądź placebo w leczeniu podtrzymującym do progresji choroby. Przynajmniej jedną dawkę leku otrzymało 85 chorych, w tym 44 chorych sunitynib, a 41 chorych placebo.
Jak wykazano w badaniu, mediana PFS istotnie klinicznie różniła się pomiędzy ramionami i wynosiła 3,7 miesiąca dla sunitynibu oraz 2,1 miesiąca dla placebo. U trzech chorych przyjmujących sunitynib stwierdzono całkowitą remisję. Dodatkowo u 13 chorych, pierwotnie przydzielonych do ramienia otrzymującego placebo, stwierdzono progresję choroby, a następnie otrzymywali oni sunitynib. U 10 z nich (77%) uzyskano długotrwałą kontrolę choroby, z czego u trzech (23%) stwierdzono całkowitą remisję, co wskazuje na istotne korzyści u tej podgrupy chorych.
Do najczęściej występujących działań niepożądanych należały zmęczenie (19% chorych leczonych sunitynibem vs 10% chorych otrzymujących placebo), neutropenia (14% chorych przyjmujących sunitynib), leukopenia (7% chorych otrzymujących sunitynib), małopłytkowość (7% chorych leczonych sunitynibem). Do najpoważniejszych działań niepożądanych (w stopniu 4) należał jeden przypadek krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenia trzustki, hipokalcemii i podwyższonego stężenia lipazy wśród chorych leczonych sunitynibem oraz hipernatremia u chorego otrzymującego placebo.
Z uwagi na fakt, że sunitynib hamuje wiele ścieżek przekaźnictwa zaangażowanych w procesy nowotworzenia w drobnokomórkowym raku płuca (ang. small-cell lung cancer, SCLC), takich jak kinazy tyrozynowe, receptor naczyniowo-śródbłonkowego czynnika wzrostu, receptor płytkopochodnego czynnika wzrostu, Flt-3 i Kit, badacze sugerują, że inne inhibitory powinny być oceniane w ramach badań klinicznych w leczeniu drobnokomórkowego raka płuca.
Do podwójnie zaślepionego badania klinicznego włączono 95 chorych, u których po leczeniu cytostatycznym 1. linii stwierdzono stabilizację choroby, częściową bądź całkowitą remisję. Chorych losowo przydzielono do ramienia otrzymującego sunitynib bądź placebo w leczeniu podtrzymującym do progresji choroby. Przynajmniej jedną dawkę leku otrzymało 85 chorych, w tym 44 chorych sunitynib, a 41 chorych placebo.
Jak wykazano w badaniu, mediana PFS istotnie klinicznie różniła się pomiędzy ramionami i wynosiła 3,7 miesiąca dla sunitynibu oraz 2,1 miesiąca dla placebo. U trzech chorych przyjmujących sunitynib stwierdzono całkowitą remisję. Dodatkowo u 13 chorych, pierwotnie przydzielonych do ramienia otrzymującego placebo, stwierdzono progresję choroby, a następnie otrzymywali oni sunitynib. U 10 z nich (77%) uzyskano długotrwałą kontrolę choroby, z czego u trzech (23%) stwierdzono całkowitą remisję, co wskazuje na istotne korzyści u tej podgrupy chorych.
Do najczęściej występujących działań niepożądanych należały zmęczenie (19% chorych leczonych sunitynibem vs 10% chorych otrzymujących placebo), neutropenia (14% chorych przyjmujących sunitynib), leukopenia (7% chorych otrzymujących sunitynib), małopłytkowość (7% chorych leczonych sunitynibem). Do najpoważniejszych działań niepożądanych (w stopniu 4) należał jeden przypadek krwawienia z przewodu pokarmowego, zapalenia trzustki, hipokalcemii i podwyższonego stężenia lipazy wśród chorych leczonych sunitynibem oraz hipernatremia u chorego otrzymującego placebo.
