Złośliwy międzybłoniak opłucnej (ZMO) jest rzadkim nowotworem, powstającym w wyniku ekspozycji na azbest lub innych czynników etiologicznych u osób o określonych predyspozycjach genetycznych. Stwierdzono, że występuje on jedynie u zakażonych wirusem małpim SV 40 [1]. W Polsce liczba zachorowań wynosi od 400 do 500 rocznie. Szczyt zachorowalności przypada 35–40 lat od momentu ekspozycji, co powoduje, że obecnie obserwujemy gwałtowny przyrost zachorowań na ten nowotwór, a kulminacji spodziewamy się w 2020 r. Mediana przeżycia u nieleczonych wynosi od 4 do 12 mies. od momentu rozpoznania [2, 3]. ZMO rozwija się zarówno na opłucnej płucnej, jak i opłucnej ściennej w postaci płaskich nacieków lub guzów umiejscowionych często w szczelinie międzypłatowej, na powierzchni przepony i osierdziu. Nowotwór ten częściej występuje w obrębie dolnej części klatki piersiowej. Duszność, ból w klatce piersiowej i kaszel są najczęstszymi objawami nowotworu. Wyniki badań wykazują najczęściej wysięk w jamie opłucnej, wyjątkowo rzadko w obu jamach opłucnowych. Rozpoznanie histopatologiczne uzyskuje się zwykle od 3 do 6 mies. po pojawieniu się pierwszych objawów, co powoduje, że większość chorych w momencie rozpoznania nie kwalifikuje się już do leczenia chirurgicznego. Rozpoznanie histopatologiczne ZMO następuje po wykonaniu badań radiologicznych (RTG klatki piersiowej, TK i MRI) oraz inwazyjnych (przeprowadzonych w celu pobrania materiału), takich jak: punkcja jamy opłucnej, BAC lub wideotorakoskopia [4, 5]. Diagnostyka histopatologiczna jest trudna i tym dokładniejsza, im większą porcję materiału otrzyma patolog. Klinicysta wymaga od niego informacji dotyczących typu reakcji zapalnej, stopnia zróżnicowania i proliferacji. Ustalenie rozpoznania wymaga często badań immunohistochemicznych i mikroskopii elektronowej w celu odróżnienia ZMO od innych nowotworów, np. gruczolakoraka. Wyróżnia się 3 typy histologiczne ZMO: mięsakowaty o najgorszym rokowaniu, nabłonkowy i mieszany. Po rozpoznaniu ZMO konieczna jest szczegółowa diagnostyka mająca na celu ocenę sprawności chorego oraz miejscowego zaawansowania nowotworu i wykluczenie przerzutów odległych. Badania diagnostyczne można podzielić na III etapy, które płynnie na siebie zachodzą (tab. I). Etap I i II dotyczy wszystkich chorych z ZMO, a etap III zarezerwowany jest dla pacjentów wstępnie kwalifikujących się do leczenia operacyjnego. Do oceny zaawansowania miejscowego konieczne jest przeprowadzenie wymienionych powyżej badań radiologicznych oraz często laparoskopii i torakoskopii, by wykluczyć naciek przezprzeponowy lub nowotwór drugiej jamy opłucnej [6]. Mediastinoskopia i biopsja węzłów chłonnych śródpiersia, pod kontrolą przezprzełykowej ultrasonografii, nie jest rutynowo stosowana ze względu na niewielki odsetek przerzutów występujących w węzłach chłonnych dostępnych tym badaniom [7]. Ponieważ odległe przerzuty stwierdza się u 50% zmarłych na ZMO, coraz częściej przed zakwalifikowaniem do operacji wykonane jest badanie PET [8]. Największe znaczenie w ujednoliceniu podejścia do leczenia nowotworów oraz monitorowania jego wyników ma stworzenie wiarygodnej klasyfikacji nowotworu. Pierwsze systemy stopniowania stworzone przez Butcharta (1976 r.), Chahiniana (1983 r.) i Sugarbakera (1993 r.) odzwierciedlały głównie doświadczenia indywidualnych badaczy lub ośrodków i charakterystycznej dla tych instytucji populacji chorych [7, 9, 10]. W roku 1994 IMIG (International Mesothelioma Interest Group) zaproponowała nowy system stopniowania ZMO, który w 1995 r. został przyjęty przez UICC (Union Internationale Contre le Cancer) (tab. II) [11]. Jest on oparty na klasyfikacji TNM i stosunkowo skomplikowany, bo odzwierciedla złożoną naturę ZMO i sposób przerzutowania tego rzadkiego nowotworu. Najważniejszym celem klasyfikacji jest wydzielenie stosunkowo niewielkiej grupy chorych mogących skorzystać z agresywnego leczenia chirurgicznego oraz w przypadku choroby zaawansowanej miejscowe wyodrębnienie grupy chorych, u których wciąż jeszcze można zastosować paliatywne leczenie chirurgiczne. Chirurgia zajmuje najważniejsze miejsce w leczeniu ZMO. Wyniki odległe chemioterapii są niezadowalające, radioterapia natomiast ma jedynie charakter leczenia paliatywnego. Chorzy na ZMO mogą skorzystać z trzech form terapii: opieki paliatywnej, monoterapii (chirurgii, chemioterapii lub radioterapii) oraz leczenia skojarzonego. W ostatnim dziesięcioleciu uzyskano obiecujące wyniki, stosując leczenie skojarzone w różnych schematach z agresywnym leczeniem chirurgicznym (pleuropneumonektomia, pleurektomia, dekortykacja) jako elementem podstawowym. Według ustaleń grupy ekspertów, złożonej z onkologów, patomorfologów, pulmonologów i torakochirurgów, celem leczenia chirurgicznego jest usunięcie mas nowotworowych w możliwym największym zakresie, nie określając jednak rodzaju zabiegu, który należy wykonywać [12]. Pleurektomia jest zabiegiem paliatywnym, łagodzącym objawy ZMO. Wykonujemy ją wtedy, gdy opłucna płucna nie jest zajęta procesem nowotworowym. W przypadku nacieku obejmującego również opłucną płucną należy wykonywać pleurektomię z dekortykacją płuca. Pleuropneumonektomia (PP) jest jedynym z założenia radykalnym zabiegiem w leczeniu ZMO. W jego trakcie zewnątrzopłucnowo (a właściwie zewnątrzpowięziowo) usuwa się całe płuco wraz z osierdziem i przeponą (ryc. 1). Kryteria resekcyjności to nieprzekraczanie powięzi wewnątrzklatkowej, przepony oraz brak ognisk przerzutowych w węzłach chłonnych, a także organach odległych. Założeniem tej operacji jest usunięcie płuca w jednym bloku ze zrośniętymi z nim przepony i osierdzia na obszarze przylegania nacieku. Bardzo istotnym elementem jest zapobieganie otworzeniu się zbiorników wewnątrzopłucnowych z komórkami nowotworowymi, ponieważ ZMO ma duży potencjał tworzenia wszczepów miejscowych (ryc. 2.). Jednym z najistotniejszych elementów tego zabiegu jest wycięcie przepony bez uszkodzenia otrzewnej i otwarcia jamy brzusznej. Śmiertelność okołooperacyjna wynosi 4–31%, powikłania występują u 60–70% chorych, a średni czas hospitalizacji przekracza 10 dni [9, 13, 14]. W związku z rozległością resekcji kryteria kwalifikacji chorego do tej operacji powinny być ściśle przestrzegane. Chory powinien być w wieku poniżej 70 lat, w dobrym stanie ogólnym (PS>70% w skali Karnofsky’ego), dobrze odżywiony, wydolny krążeniowo (prawidłowe EKG, brak zaburzeń rytmu i cech niedokrwienia mięśnia sercowego, frakcja wyrzutowa lewej komory >40%) i oddechowo (prawidłowa gazometria, przewidywane FEV1 po operacji >1l). Analiza zbiorcza wyników leczenia ZMO na podstawie dostępnych publikacji jest niezwykle trudna ze względu na występowanie wielu rozbieżności, takich jak: brak przedoperacyjnego ps, brak wystopniowania chorych, niewłaściwy dobór pacjentów (stadia wczesne – dekortykacja-pleurektomia, stadia późne – EPP), brak precyzyjnej informacji histopatologicznej, brak informacji o postępowaniu przedoperacyjnym (przerzuty w ranie), różne techniki operacyjne, brak informacji o leczeniu adjuwantowym. W największych analizowanych grupach (obejmujących ponad 50 chorych), w których zastosowano leczenie chirurgiczne, śmiertelność okołooperacyjna wynosiła od 4 do 31%, a średnia mediana przeżycia od 4 do 19 mies. (tab. III). Dwa największe badania przedstawione przez Sugarbaker i wsp. (183 osoby) i Rusch i wsp. (231 chorych) pozwalają jednak na wyciągnięcie ostrożnych, lecz optymistycznych wniosków dotyczących leczenia trójfazowego (chirurgia, chemioterapia i radioterapia) [13, 14]. Sugarbaker i wsp. określili 3 niezależne korzystne czynniki rokownicze: typ nabłonkowy ZMO (mediana przeżycia – 26 mies., 5-letnie przeżycie – 21%), ujemne marginesy odcięcia w badaniu histopatologicznym (mediana przeżycia – 23 mies., 5-letnie przeżycie – 25%) oraz pN0 (mediana przeżycia – 21 mies., 5-letnie przeżycie – 17%). W grupie 31 chorych, u których wystąpiły wszystkie 3 czynniki, mediana przeżycia wyniosła 51 mies., a 5-letnie przeżycie – 46%! (tab. IV). Leczenie ZMO jest wyzwaniem współczesnej onkologii. Losy chorych na ZMO będą zależały od wypracowania skutecznych schematów leczenia, co możliwe jest jedynie na drodze prospektywnych badań klinicznych. Leczenie chirurgiczne, jako element terapii skojarzonej, dotyczy ok. 20% pacjentów w najwcześniejszym okresie rozwoju choroby. Jest to leczenie agresywne i trudne, wymagające dużego doświadczenia chirurgicznego, wysokich kosztów i szerokiego zaplecza klinicznego zarówno radiologicznego (TK, MRI, PET), histopatologicznego (pracownia immunohistochemiczna, mikroskopia elektronowa, doświadczony histopatolog), jak i onkologicznego. W zgodnej opinii wielu autorów, leczenie ZMO powinno się odbywać jedynie w ośrodkach spełniających wszystkie przedstawione wymogi, powinno być prowadzone przez doświadczony zespół chirurgów, co można uzyskać jedynie poprzez centralizację leczenia tego nowotworu oraz uczestnictwo w wieloośrodkowych badaniach klinicznych obejmujących leczenie skojarzone.
Praca była przedstawiana podczas konferencji „Współczesne leczenie międzybłoniaka opłucnej” TORAKONEPTUNALIA 2005, która odbywała się od 30.09 do 1.10.2005 r. w Gdańsku
Piśmiennictwo
1. Gordon GJ, Chen CJ, Jaklitsch MT, Richards WG, Sugarbaker DJ, Bueno R. Detection and Quantification of SV40 Large T-Antigen DNA in Mesothelioma Tissues and Cell Lines. Oncol Rep 2002; 9: 631-634. 2. Ruffie P, Feld R, Minkin S, Cormier Y, Boutan-Laroze A, Ginsberg R, Ayoub J, Shepherd FA, Evans WK, Figueredo A. Diffuse Malignant Mesothelioma of the Pleura in Ontario and Quebec: A Retrospective Study of 332 Patients. J Clin Oncol 1989; 8: 1157-1168. 3. Law MR, Gregor A, Hodson ME, Bloom HJ, Turner-Warwick M. Malignant. Mesothelioma of the Pleura: a Study of 52 Treated and 64 Untreated Patients. Thorax 1984; 39: 255-259. 4. Patz EF Jr., Shaffer K, Piwnica-Worms DR, Jochelson M, Sarin M, Sugarbaker DJ, Pugatch RD. Malignant Pleural Mesothelioma: Value of CT and MR Imaging in Predicting Resectability. AJR Am J Roentgenol 1992; 159: 961-966. 5. Heelan RT, Rusch VW, Begg CB, Panicek DM, Caravelli JF, Eisen C. Staging of Malignant Pleural Mesothelioma: Comparison of CT and MR Imaging. AJR Am J Roentgenol 1999; 172: 1039-1047. 6. Conlon KC, Rusch VW, Gillern S. Laparoscopy: an Important Tool in the Staging of Malignant Pleural Mesothelioma. Ann Surg Oncol 1996; 5: 489-494. 7. Sugarbaker DJ, Norberto JJ, Swanson SJ. Surgical Staging and Work-Up of Patients With Diffuse Malignant Pleural Mesothelioma. Semin Thorac Cardiovasc Surg 1997; 9: 356-360. 8. Flores RM, Akhurst T, Gonen M, Larson SM, Rusch VW. Positron Emission Tomography Defines Metastatic Disease but Not Locoregional Disease in Patients With Malignant Pleural Mesothelioma. J Thorac Cardiovasc Surg 2003; 126: 11-16. 9. Butchart EG, Ashcroft T, Barnsley WC, Holden MP. Pleuropneumonectomy in the Management of Diffuse Malignant Mesothelioma of the Pleura. Experience With 29 Patients. Thorax 1976; 31: 15-24. 10. Chahinian AP. [Pleural Mesothelioma. From Neglect to Passion]. Presse Med 1986; 39: 1949-1951. 11. Rusch VW. A Proposed New International TNM Staging System for Malignant Pleural Mesothelioma. From the International Mesothelioma Interest Group. Chest 1995; 108: 1122-1128. 12. van Meerbeeck JP, Boyer M. Consensus Report: Pretreatment Minimal Staging and Treatment of Potentially Resectable Malignant Pleural Mesothelioma. Lung Cancer 2005; 49 Suppl 1: S123-S127. 13. Sugarbaker DJ, Flores RM, Jaklitsch MT, Richards WG, Strauss GM, Corson JM, DeCamp MM, Jr., Swanson SJ, Bueno R, Lukanich JM, Baldini EH, Mentzer SJ. Resection Margins, Extrapleural Nodal Status, and Cell Type Determine Postoperative Long-Term Survival in Trimodality Therapy of Malignant Pleural Mesothelioma: Results in 183 Patients. J Thorac Cardiovasc Surg 1999; 117: 54-63. 14. Rusch VW, Rosenzweig K, Venkatraman E, Leon L, Raben A, Harrison L, Bains MS, Downey RJ, Ginsberg RJ. A Phase II Trial of Surgical Resection and Adjuvant High-Dose Hemithoracic Radiation for Malignant Pleural Mesothelioma. J Thorac Cardiovasc Surg 2001; 122: 788-795. 15. Calavrezos A, Koschel G, Husselmann H, Taylessani A, Heilmann HP, Fabel H, Schmoll HJ, Dietrich H, Hain E. Malignant Mesothelioma of the Pleura. A Prospective Therapeutic Study of 132 Patients From 1981-1985. Klin Wochenschr 1988; 66: 607-613. 16. Allen KB, Faber LP, Warren WH. Malignant Pleural Mesothelioma. Extrapleural Pneumonectomy and Pleurectomy. Chest Surg Clin N Am 1994; 4: 113-126. 17. Rusch VW. Trials in Malignant Mesothelioma. LCSG 851 and 882. Chest 1994; 106 (6 Suppl): 359S-62S. 18. Butchart EG. Contemporary Management of Malignant Pleural Mesothelioma. Oncologist 1999; 4: 488-500. 19. Rusch VW. Indications for Pneumonectomy. Extrapleural Pneumonectomy. Chest Surg Clin N Am 1999; 9: 327-338. 20. Rusch VW, Venkatraman ES. Important Prognostic Factors in Patients With Malignant Pleural Mesothelioma, Managed Surgically. Ann Thorac Surg 1999; 68: 1799-1804.
