Wspomnienie o dr Danucie Hajdukiewicz (1926–2020)

Gdyby nie te piękne dedykacje, które otrzymałam od Matki i Syna, nigdy nie odważyłabym się napisać wspomnienia o Osobie, o której inni mogą napisać dużo więcej, inni, którzy współpracowali z dr Hajdukiewicz w Instytucie Psychiatrii i Neurologii przeszło pół wieku, a nie jak ja – jedynie 10 lat. Może inni, dla których była dyrektorem, ordynatorem czy wykładowcą, znali ją dłużej i bardziej – prywatnie i zawodowo. Dla mnie jednak, mimo różnicy wieku dwóch pokoleń, była to wspaniała Koleżanka z pokoju w Klinice Psychiatrii Sądowej IPiN, nieoceniona interlokutorka, z którą wiele razy spierałam się w tematach prawno-psychiatrycznych, ale także czasem powiernik sekretów czy też moje „centrum” wsparcia emocjonalnego i merytorycznego. Była mentorem, nauczycielem nie tylko psychiatrii, lecz i życia. Uczyła szacunku do drugiego człowieka, pokojowego rozwiązywania konfliktów, pokory, skromności i ogólnej dobroci. Swoją postawą i zachowaniem udowadniała, że mądrość i potęga naukowca nie leży w blasku fleszy, popularności czy liczbie zdobytych punktów impact factor, ale w sercu i czynach, i że mierzy ją się tym, ile dobra zostaje w ludziach, którym się pomaga.