Wspomnienie o dr Danucie Hajdukiewicz (1926–2020)

Wspólny pokój łączy, zwłaszcza gdy zajmuje się go wspólnie z Panią Ingą Markiewicz, którą proszę o przyjęcie tej pracy (Danuta Hajdukiewicz, 8 lutego 2016 r.).

Dla Pani Ingi Markiewicz – Wielkiej Przyjaciółki Rodziny Hajdukiewiczów – z wyrazami sympatii i szacunku, wdzięczny za pomoc – autor (Dariusz Hajdukiewicz, 24 kwietnia 2020 r.).

Gdyby nie te piękne dedykacje, które otrzymałam od Matki i Syna, nigdy nie odważyłabym się napisać wspomnienia o Osobie, o której inni mogą napisać dużo więcej, inni, którzy współpracowali z dr Hajdukiewicz w Instytucie Psychiatrii i Neurologii przeszło pół wieku, a nie jak ja – jedynie 10 lat. Może inni, dla których była dyrektorem, ordynatorem czy wykładowcą, znali ją dłużej i bardziej – prywatnie i zawodowo. Dla mnie jednak, mimo różnicy wieku dwóch pokoleń, była to wspaniała Koleżanka z pokoju w Klinice Psychiatrii Sądowej IPiN, nieoceniona interlokutorka, z którą wiele razy spierałam się w tematach prawno-psychiatrycznych, ale także czasem powiernik sekretów czy też moje „centrum” wsparcia emocjonalnego i merytorycznego. Była mentorem, nauczycielem nie tylko psychiatrii, lecz i życia. Uczyła szacunku do drugiego człowieka, pokojowego rozwiązywania konfliktów, pokory, skromności i ogólnej dobroci. Swoją postawą i zachowaniem udowadniała, że mądrość i potęga naukowca nie leży w blasku fleszy, popularności czy liczbie zdobytych punktów impact factor, ale w sercu i czynach, i że mierzy ją się tym, ile dobra zostaje w ludziach, którym się pomaga.

Doktor Hajdukiewicz pomagała potrzebującym od zawsze – bo pierwszy kontakt z medycyną miała już jako młodziutka dziewczyna. W wieku 13 lat została zatrudniona jako asystentka w szpitalu w Zwierzyńcu (miasto rodzinne), gdzie opiekowała się pacjentami w najtrudniejszym czasie wojny i okupacji. Równocześnie od 1939 r. uczyła się na tajnych kompletach, następnie w Liceum Matematyczno-Fizycznym im. Jana Zamoyskiego w Zamościu, gdzie zdała egzamin maturalny. W 1945 r. rozpoczęła studia medyczne w Poznaniu, kończąc je w 1950 r. uzyskaniem dyplomu lekarza. W latach 1950–1954 pracowała w Sanatorium dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Kościanie, a kolejne dwa lata już na stanowisku ordynatora oddziału kobiecego w Szpitalu Psychiatrycznym w Gorzowie Wielkopolskim. W trakcie tej pracy uzyskała drugi stopień specjalizacji z psychiatrii. W 1957 r., po wygranym konkursie, rozpoczęła pracę jako asystent w Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w...


View full text...