Zastosowanie cetuksymabu w leczeniu uzupełniającym chorych na raka jelita grubego
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 17.07.2014
Źródło: Taieb J et al. „Oxaliplatin, fluorouracil, and leucovorin with or without cetuximab in patients with resected stage III colon cancer (PETACC-8): an open-label, randomised phase 3 trial” The Lancet Oncology, Volume 15, Issue 8, July 2014, Pages 862–873
U chorych po operacji z powodu raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania klinicznego w leczeniu adjuwantowym stosuje się schematy chemioterapii oparte na fluorouracylu, leukoworynie i oksaliplatynie (FOLFOX4). Cetuksymab jest przeciwciałem monoklonalnym skierowanym przeciwko EGFR (Epidermal Growth Factor Receptor – receptor naskórkowego czynnika wzrostu). Wcześniejsze badania wykazały, że jego skojarzenie z chemioterapią polepsza wyniki leczenia chorych na przerzutowego raka jelita grubego. W prezentowanym badaniu postanowiono sprawdzić, czy dodanie cetuksymabu do chemioterapii uzupełniającej wpłynie na wydłużenie przeżycia wolnego od choroby (DFS – disease free survival).
Do badania włączono 2559 chorych na raka jelita grubego w III stopniu zaawansowania po zabiegu operacyjnym R0. Chorych zrandomizowano do grupy otrzymującej leczenie schematem FOLFOX4 (n=1279), przy czym u 811 chorych guzy pierwotne nie prezentowały mutacji w exonie 2 genu KRAS. W drugim ramieniu chorzy otrzymywali chemioterapię według schematu FOLFOX4 w połączeniu z cetuksymabem (n=1280) – w 791 przypadkach guzy nie posiadały mutacji w genie KRAS. Chemioterapia schematem FOLFOX4 była podawana co 2 tygodnie w sposób standardowy. Cetuksymab był podany w dniu 1 w dawce 400 mg/m2, a następnie co tydzień w dawce 250 mg/m2. Planowane leczenie obejmowało 12 cykli. Chorych stratyfikowano wg cechy T (T1-3 vs. T4), cechy N (N1 vs. N2) oraz obecności niedrożności lub perforacji jelita przed zabiegiem.
Mediana czasu obserwacji wyniosła 3,3 lata. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w zakresie mediany DFS pomiędzy badanymi ramionami chorych bez stwierdzonej mutacji w exonie 2 genu KRAS (p=0,66). Odsetek 3-letniego DFS wyniósł 78,0% w ramieniu, w którym podawano samodzielną chemioterapię i 75,1% w ramieniu, w którym podawano chemioterapię z cetuksymabem. Podobnie nie stwierdzono różnicy w populacji chorych z mutacją w exonie 2 genu KRAS (p=0,65). 3-letnie przeżycie całkowite (OS – overall survival) nie różniło się pomiędzy ramieniem otrzymującym chemioterapię a otrzymującym chemioterapię z cetuksymabem w populacji bez mutacji w exonie 2 genu KRAS (90,5% vs. 88,3%, p=0,56) i z tą mutacją (88,1% vs. 87,2%, p=0,76). Jedynie u chorych o zaawansowaniu pT4pN2 zaobserwowano wyższy odsetek 3-letniego DFS w grupie otrzymującej chemioterapię z cetuksymabem (56,9%) w porównaniu do chorych otrzymujących chemioterapię samodzielnie (40,8%), (p=0,0122).
Działania niepożądane w stopniu 3 i 4 były bardziej nasilone w grupie chorych leczonych chemioterapią z cetuksymabem i były to głownie: wysypka (27% vs. 1%), biegunka (14% vs. 9%), zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (8% vs. 1%) oraz reakcje związane z infuzją leku (7% vs. 4%).
Podsumowując – podawanie cetuksymabu w połączeniu z chemioterapią uzupełniającą u chorych na raka jelita grubego nie wpływa na polepszenie przeżycia wolnego od choroby. Równocześnie, u chorych w wyższym stopniu zaawansowania choroby stwierdzono korzyść z połączenia tych leków, która wymaga jednak dalszych badań.
Mediana czasu obserwacji wyniosła 3,3 lata. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w zakresie mediany DFS pomiędzy badanymi ramionami chorych bez stwierdzonej mutacji w exonie 2 genu KRAS (p=0,66). Odsetek 3-letniego DFS wyniósł 78,0% w ramieniu, w którym podawano samodzielną chemioterapię i 75,1% w ramieniu, w którym podawano chemioterapię z cetuksymabem. Podobnie nie stwierdzono różnicy w populacji chorych z mutacją w exonie 2 genu KRAS (p=0,65). 3-letnie przeżycie całkowite (OS – overall survival) nie różniło się pomiędzy ramieniem otrzymującym chemioterapię a otrzymującym chemioterapię z cetuksymabem w populacji bez mutacji w exonie 2 genu KRAS (90,5% vs. 88,3%, p=0,56) i z tą mutacją (88,1% vs. 87,2%, p=0,76). Jedynie u chorych o zaawansowaniu pT4pN2 zaobserwowano wyższy odsetek 3-letniego DFS w grupie otrzymującej chemioterapię z cetuksymabem (56,9%) w porównaniu do chorych otrzymujących chemioterapię samodzielnie (40,8%), (p=0,0122).
Działania niepożądane w stopniu 3 i 4 były bardziej nasilone w grupie chorych leczonych chemioterapią z cetuksymabem i były to głownie: wysypka (27% vs. 1%), biegunka (14% vs. 9%), zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (8% vs. 1%) oraz reakcje związane z infuzją leku (7% vs. 4%).
Podsumowując – podawanie cetuksymabu w połączeniu z chemioterapią uzupełniającą u chorych na raka jelita grubego nie wpływa na polepszenie przeżycia wolnego od choroby. Równocześnie, u chorych w wyższym stopniu zaawansowania choroby stwierdzono korzyść z połączenia tych leków, która wymaga jednak dalszych badań.
