Zastosowanie mykofenolanu mofetilu w leczeniu podtrzymującym w twardzinie układowej
Autor: Aleksandra Lang
Data: 01.06.2016
Źródło: Mycophenolate mofetil following cyclophosphamide in worsening systemic sclerosis-associated interstitial lung disease; David Launay, Anne-Laure Buchdahl, Alice Berezné, Pierre-Yves Hatron, Eric Hachulla, Luc Mouthon; Journal of Scleroderma and Related Dis
Twardzina układowa przebiegająca z chorobą środmiąższową (SSC-ILD, systemic sclerosis associated interstitial lung disease) płuc pozostaje poważnym wyzwaniem terapeutycznym. Cyklofosfamid stanowi leczenie z wyboru. Z uwagi na działania niepożądane związane z tym lekiem czas trwania terapii jest ograniczony, a po przerwaniu leczenia obserwuje się dalszy postęp choroby.
Z tego powodu duże znaczenie może mieć zastosowanie leczenia podtrzymującego. Ostatnie publikacje dotyczące zastosowania mykofenolanu mofetilu (MMF) w leczeniu twardziny układowej są zachęcające. Dotychczas nie oceniano skuteczności MMF stosowanego jako kontynuacji leczenia immunosupresyjnego po zastosowaniu CYC.
Do badania włączono tylko chorych z postępującą chorobą śródmiąższową płuc, którzy zgłaszali większe nasilenie duszności i/lub u których stwierdzano spadek parametrów uzyskiwanych w badaniach czynnościowych płuc. W opinii ekspertów tacy chorzy mogą być bardziej „wrażliwi” na działanie leków co zwiększa szansę na uzyskanie efektu terapeutycznego, natomiast z obserwacji wynika, iż uzyskanie poprawy w chorobie ILD w zaawansowanym, późnym stadium choroby jest mało prawdopodobne.
Badanie miało charakter retrospektywny, w analizie uwzględniono 20 chorych z SSc-ILD, którzy w leczeniu inicjującym otrzymali 6-12 comiesięcznych dożylnych wlewów CYC, następnie w leczeniu podtrzymującym MMF w dawce 2-3g/dobę. Poprawę lub stabilizację zmian płucnych uzyskano u 85%, 70% i 55% chorych SSc-ILD odpowiednio w okresach po zakończeniu wlewów CYC oraz po 6 i po 12 miesięcach terapii podtrzymującej MMF.
Stosowanie MMF w leczeniu podtrzymującym związane było z zatrzymaniem postępu choroby u 55% chorych z SSc-ILD. Wobec progresji choroby u znacznego odsetka chorych autorzy badania zwracają uwagę na konieczność monitorowania parametrów badań czynnościowych układu oddechowego w trakcie leczenia oraz wskazują na potrzebę poszukiwań nowych metod leczenia twardziny układowej.
Do badania włączono tylko chorych z postępującą chorobą śródmiąższową płuc, którzy zgłaszali większe nasilenie duszności i/lub u których stwierdzano spadek parametrów uzyskiwanych w badaniach czynnościowych płuc. W opinii ekspertów tacy chorzy mogą być bardziej „wrażliwi” na działanie leków co zwiększa szansę na uzyskanie efektu terapeutycznego, natomiast z obserwacji wynika, iż uzyskanie poprawy w chorobie ILD w zaawansowanym, późnym stadium choroby jest mało prawdopodobne.
Badanie miało charakter retrospektywny, w analizie uwzględniono 20 chorych z SSc-ILD, którzy w leczeniu inicjującym otrzymali 6-12 comiesięcznych dożylnych wlewów CYC, następnie w leczeniu podtrzymującym MMF w dawce 2-3g/dobę. Poprawę lub stabilizację zmian płucnych uzyskano u 85%, 70% i 55% chorych SSc-ILD odpowiednio w okresach po zakończeniu wlewów CYC oraz po 6 i po 12 miesięcach terapii podtrzymującej MMF.
Stosowanie MMF w leczeniu podtrzymującym związane było z zatrzymaniem postępu choroby u 55% chorych z SSc-ILD. Wobec progresji choroby u znacznego odsetka chorych autorzy badania zwracają uwagę na konieczność monitorowania parametrów badań czynnościowych układu oddechowego w trakcie leczenia oraz wskazują na potrzebę poszukiwań nowych metod leczenia twardziny układowej.
