123RF
Zwiększone ryzyko złamań kręgów u chorych z idiopatyczną hyperostozą szkieletu
Redaktor: Iwona Konarska
Data: 24.06.2021
Źródło: Guiot A, Estublier C, Gaude M et al. Relationship between diffuse idiopathic skeletal hyperostosis and fragility vertebral fracture: a prospective study in older men. Rheumatology 2021;60:2197–2205.
Uogólniona idiopatyczna hyperostoza szkieletu (DISH, diffuse idiopathic skeletal hyperostosis, choroba Forestiera) występuje głównie w populacji osób po 50 roku życia, częściej u mężczyzn. Zajęcie kręgosłupa w przebiegu choroby prowadzi do zwapnień i kostnienia więzadła podłużnego przedniego.
Wśród czynników ryzyka DISH wymieniane są między innymi cukrzyca, dyslipidemnia, czy otyłość. Strukturalne zmiany w obszarze kręgosłupa w przebiegu DISH, zmniejszają jego elastyczność i zwiększają ryzyko złamań, nawet pod wpływem niewielkich urazów. Interpretacja ryzyka złamań jest w tej populacji utrudniona ze względu na zaburzony przez DISH odczyt BMD (bone mineral density) w badaniu densytometrycznym.
Prospektywne badanie obejmujące grupę 782 mężczyzn, w wieku 50-85 lat wykazało, że DISH zwiększa ryzyko wystąpienia złamań trzonów kręgów blisko trzykrotnie (OR [odds ratio] 2,89), nie wpływało natomiast na ryzyko złamań pozakręgowych. W wymienionej grupie rozpoznanie DISH postawiono u 21,7% badanych (na podstawie kryteriów Resnick’a). Częstość złamań w całej populacji wynosiła 3,4% (w okresie obserwacji wynoszącym 7,5 roku). Analizowane grupy (DISH vs non-DISH) nie różniły się pod względem BMD, poza nieznacznie większymi wartościami BMD kręgosłupa lędźwiowego i całego ciała w grupie pacjentów z rozpoznaniem DISH. Wykazano ponadto, że czynnikami ryzyka wystąpienia złamań trzonów były: zwężenie przestrzeni międzykręgowej oraz nieregularności płytki granicznej. Współistnienie DISH, zwężenia przestrzeni międzykręgowej oraz nieregularności płytki granicznej (tzw. dysfunkcja przestrzeni miedzykręgowej) związane było z czterokrotnym zwiększeniem ryzyka złamania trzonów kręgów (OR 3,99).
Do złamań kręgowych najczęściej dochodziło w miejscu połączenia zajętego i niezajętego chorobą odcinka kręgosłupa. Mając na względzie ograniczenia interpretacji BMD u pacjentów z DISH, wyniki badania Guiot i wsp. wskazują, że pomocna w szacowaniu ryzyka złamań trzonów kręgów u tych chorych może być ocena dysfunkcji przestrzeni międzykręgowej.
Prospektywne badanie obejmujące grupę 782 mężczyzn, w wieku 50-85 lat wykazało, że DISH zwiększa ryzyko wystąpienia złamań trzonów kręgów blisko trzykrotnie (OR [odds ratio] 2,89), nie wpływało natomiast na ryzyko złamań pozakręgowych. W wymienionej grupie rozpoznanie DISH postawiono u 21,7% badanych (na podstawie kryteriów Resnick’a). Częstość złamań w całej populacji wynosiła 3,4% (w okresie obserwacji wynoszącym 7,5 roku). Analizowane grupy (DISH vs non-DISH) nie różniły się pod względem BMD, poza nieznacznie większymi wartościami BMD kręgosłupa lędźwiowego i całego ciała w grupie pacjentów z rozpoznaniem DISH. Wykazano ponadto, że czynnikami ryzyka wystąpienia złamań trzonów były: zwężenie przestrzeni międzykręgowej oraz nieregularności płytki granicznej. Współistnienie DISH, zwężenia przestrzeni międzykręgowej oraz nieregularności płytki granicznej (tzw. dysfunkcja przestrzeni miedzykręgowej) związane było z czterokrotnym zwiększeniem ryzyka złamania trzonów kręgów (OR 3,99).
Do złamań kręgowych najczęściej dochodziło w miejscu połączenia zajętego i niezajętego chorobą odcinka kręgosłupa. Mając na względzie ograniczenia interpretacji BMD u pacjentów z DISH, wyniki badania Guiot i wsp. wskazują, że pomocna w szacowaniu ryzyka złamań trzonów kręgów u tych chorych może być ocena dysfunkcji przestrzeni międzykręgowej.
