Dysbioza mikrobioty jelitowej i mikrobiota stolca biomarkerem skuteczności terapii u pacjentów z zespołem jelita nadwrażliwego z biegunką (IBS-D)
Autor: Justyna Daniliszyn
Data: 02.10.2020
Źródło: Pharmacological Research. Li Ying et al. Fecal bacteria can predict the efficacy of rifaximin in patients with diarrhea predominant irritable bowel syndrome
Publikacja dostępna w wyszukiwarce DoctrsAsyou https://doctorasyou.com/main/
Publikacja dostępna w wyszukiwarce DoctrsAsyou https://doctorasyou.com/main/
Działy:
Aktualności w e-Akademia Zaburzeń Mikrobioty
Artykuły naukowe
Doniesienia naukowe
Aktualności
| Tagi: | eubioza, dysbioza, IBS, ryfaksymina-α, mikrobiota, biegunka |
Zespół jelita nadwrażliwego (IBS) jest jednym z najpowszechniej występujących zaburzeń żołądkowo-jelitowych, z rozpowszechnieniem 10-20 % w populacji świata. Coraz więcej dowodów naukowych wskazuje na występowanie dysbiozy jelitowej u chorych na IBS oraz, że regulacja mikrobioty jelitowej może złagodzić objawy choroby.
Wcześniejsze badania wykazały, że mikrobiota stolca chorych z IBS różni się od mikrobioty stolca osób zdrowych. Mikrobiota śluzówki odbytu jest ściśle powiązana z innymi składnikami mikrobioty jelitowej.
Chińscy badacze z oddziału gastroenterologii w prowincji Wuhan postanowili zbadać, wpływ ryfaksyminy-α, zarejestrowanej od 2015 r przez FDA w leczeniu biegunkowej postaci IBS, na różne składniki mikrobioty jelita- nie tylko bakterie kałowe, ale także bakterie śluzówki odbytu i grzyby kałowe oraz zbadać, obecność którego ze składników mikrobioty może przewidywać skuteczność ryfaksyminy-α w terapii IBS-D (postać z biegunką).
Do badania włączono 30 pacjentów z postacią biegunkową IBS i 19 zdrowych ochotników stanowiących grupę kontrolną. Chorzy byli leczeni ryfaksyminą-α 3 x 400 mg/d przez 14 dni. Uczestników badania diagnozowano w kierunku zespołu rozrostu bakteryjnego w jelicie cienkim SIBO, pobrano próbki stolca oraz wycinki błony śluzowej odbytu. Bakterie badano metodą sekwencjonowania 16S rRNA, a grzyby metodą sekwencjonowania ITS2.
Pacjentów z IBS-D podzielono na dwie podgrupy ze względu na skład mikrobioty stolca. Grupa IBS1 (pacjenci z dysbiozą, których profil bakterii kałowych różnił się od profilu bakterii kałowych osób z grupy kontrolnej) i grupa IBS0 (pacjenci, których profil bakterii kałowych był podobny do tego profilu w grupie kontrolnej). Wykazano że, ryfaksymina-α zwiększała liczbę probiotycznych bakterii Lactobacillus i Bifidobacterium w kale i zmniejszała liczbę proteobakterii Escherichia i Enterobacter u pacjentów z IBS1. Chociaż bakterie śluzówki odbytnicy i grzyby kałowe nie uległy istotnej zmianie u wszystkich pacjentów po dwutygodniowym leczeniu ryfaksyminą, to poprawiła ona powiązania i zaleznośi między bakteriami kałowymi, bakteriami śluzówki i grzybami kałowymi u pacjentów z IBS1. W porównaniu z IBS0, nieoczekiwanie stwierdzono, że ryfaksymina-α łagodzi objawy brzuszne w grupie pacjentów IBS1 znacznie lepiej. U pacjentów, u których wskaźniki dysbiozy drobnoustrojów w kale (MDI) były wyższe niż -3,006 można było rozpoznać jako pacjentów IBS1 przewidując u nich lepszą odpowiedź na terapię ryfaksyminą-α.
Ryfaksymina-α u pacjentów z IBS-D (postać z biegunką) i z dysbiozą znacząco redukuje objawy brzuszne i poprawia jakość życia.
Wcześniejsze badania wykazały, że mikrobiota stolca chorych z IBS różni się od mikrobioty stolca osób zdrowych. Mikrobiota śluzówki odbytu jest ściśle powiązana z innymi składnikami mikrobioty jelitowej.
Chińscy badacze z oddziału gastroenterologii w prowincji Wuhan postanowili zbadać, wpływ ryfaksyminy-α, zarejestrowanej od 2015 r przez FDA w leczeniu biegunkowej postaci IBS, na różne składniki mikrobioty jelita- nie tylko bakterie kałowe, ale także bakterie śluzówki odbytu i grzyby kałowe oraz zbadać, obecność którego ze składników mikrobioty może przewidywać skuteczność ryfaksyminy-α w terapii IBS-D (postać z biegunką).
Do badania włączono 30 pacjentów z postacią biegunkową IBS i 19 zdrowych ochotników stanowiących grupę kontrolną. Chorzy byli leczeni ryfaksyminą-α 3 x 400 mg/d przez 14 dni. Uczestników badania diagnozowano w kierunku zespołu rozrostu bakteryjnego w jelicie cienkim SIBO, pobrano próbki stolca oraz wycinki błony śluzowej odbytu. Bakterie badano metodą sekwencjonowania 16S rRNA, a grzyby metodą sekwencjonowania ITS2.
Pacjentów z IBS-D podzielono na dwie podgrupy ze względu na skład mikrobioty stolca. Grupa IBS1 (pacjenci z dysbiozą, których profil bakterii kałowych różnił się od profilu bakterii kałowych osób z grupy kontrolnej) i grupa IBS0 (pacjenci, których profil bakterii kałowych był podobny do tego profilu w grupie kontrolnej). Wykazano że, ryfaksymina-α zwiększała liczbę probiotycznych bakterii Lactobacillus i Bifidobacterium w kale i zmniejszała liczbę proteobakterii Escherichia i Enterobacter u pacjentów z IBS1. Chociaż bakterie śluzówki odbytnicy i grzyby kałowe nie uległy istotnej zmianie u wszystkich pacjentów po dwutygodniowym leczeniu ryfaksyminą, to poprawiła ona powiązania i zaleznośi między bakteriami kałowymi, bakteriami śluzówki i grzybami kałowymi u pacjentów z IBS1. W porównaniu z IBS0, nieoczekiwanie stwierdzono, że ryfaksymina-α łagodzi objawy brzuszne w grupie pacjentów IBS1 znacznie lepiej. U pacjentów, u których wskaźniki dysbiozy drobnoustrojów w kale (MDI) były wyższe niż -3,006 można było rozpoznać jako pacjentów IBS1 przewidując u nich lepszą odpowiedź na terapię ryfaksyminą-α.
Ryfaksymina-α u pacjentów z IBS-D (postać z biegunką) i z dysbiozą znacząco redukuje objawy brzuszne i poprawia jakość życia.
