Dożylne immunoglobuliny w leczeniu chorób skóry z autoagresji
Autor: Alicja Kostecka
Data: 25.07.2019
Źródło: www.frontiersin.org/articles/10.3389/fimmu.2019.01090/full
Od ostatnich dwóch dekad, podawanie dużych dawek dożylnych immunoglobulin (IVIG) stało się standardem w leczeniu opornych postaci chorób z autoagresji, w tym tych dotykających skórę.
W dermatologii, IVIG znalazły zastosowanie w terapii: skórnej postaci tocznia rumieniowatego układowego, pęcherzyc oraz pemfigoidu, czy układowych zapaleń naczyń. Ponadto IVIG okazuje się być najskuteczniejszą terapią pierwszego rzutu w scleromyxoedema .
Pozornie immunoglobuliny okazują się podlegać mniejszym obostrzeniom terapeutycznym, niż te dotyczące chemioterapeutyków. W przypadku tych drugich istotnym postępowaniem jest wykluczenie np. aktywnych zmian nowotworowych, czy infekcji. Niemniej IVIG są powodem licznych działań niepożądanych.
Do tych najbardziej częstych ( odczuwanych u około 10 % leczonych) należą: nudności i wymioty, bóle głowy, uczucie zmęczenia, a ponadto reakcje gorączkowe związane z samym wstrzyknięciem preparatu immunoglobulin. Podaniu IVIG towarzyszyć mogą, choć o wiele rzadziej, poważniejsze efekty uboczne, obejmujące zwiększone ryzyko: zatorowości płucnej, obrzęku płuc, ostrej niewydolności nerek, aseptycznego zapalenia opon mózgowo- rdzeniowych, a także nasilonych i zagrażających życiu reakcji anafilaktycznych.
Standardową procedurą podawania IVIG jest wstrzyknięcie 2 g immunoglobuliny na kg masy ciała, przez 2-5 dni, co każde 4 tygodnie. Zapobieganie wyżej wymienionym działaniom niepożądanym obejmuje przede wszystkim kontrolę szybkości podawanego wlewu i.v., który zależy od osobistej tolerancji pacjenta na lek. Standardowa szybkość osiągać może 0,01 g kg m.c minutę.
Pozornie immunoglobuliny okazują się podlegać mniejszym obostrzeniom terapeutycznym, niż te dotyczące chemioterapeutyków. W przypadku tych drugich istotnym postępowaniem jest wykluczenie np. aktywnych zmian nowotworowych, czy infekcji. Niemniej IVIG są powodem licznych działań niepożądanych.
Do tych najbardziej częstych ( odczuwanych u około 10 % leczonych) należą: nudności i wymioty, bóle głowy, uczucie zmęczenia, a ponadto reakcje gorączkowe związane z samym wstrzyknięciem preparatu immunoglobulin. Podaniu IVIG towarzyszyć mogą, choć o wiele rzadziej, poważniejsze efekty uboczne, obejmujące zwiększone ryzyko: zatorowości płucnej, obrzęku płuc, ostrej niewydolności nerek, aseptycznego zapalenia opon mózgowo- rdzeniowych, a także nasilonych i zagrażających życiu reakcji anafilaktycznych.
Standardową procedurą podawania IVIG jest wstrzyknięcie 2 g immunoglobuliny na kg masy ciała, przez 2-5 dni, co każde 4 tygodnie. Zapobieganie wyżej wymienionym działaniom niepożądanym obejmuje przede wszystkim kontrolę szybkości podawanego wlewu i.v., który zależy od osobistej tolerancji pacjenta na lek. Standardowa szybkość osiągać może 0,01 g kg m.c minutę.
