Leczenie przewlekłej pokrzywki spontanicznej - przegląd systematyczny.

Pacjenci z przewlekłą pokrzywką spontaniczną (chronic sponataneous urticaria, CSU) nie zawsze odpowiadają na leczenie preparatami antyhistaminowymi (H1). Właśnie z myślą o nich przygotowano przegląd systematyczny dotyczący możliwości terapeutycznych przy nieskuteczności leczenia pierwszej linii.

Artykuł na ten temat opublikowano w International Journal of Dermatology. W celu właściwej oceny różnych strategii medycznych dotyczących leczenia pokrzywki przeszukiwano bazy MEDLINE, Embase oraz Cochrane Library i w rygorystyczny sposób wybierano odpowiednie prace spełniające wcześniej ustalone kryteria. Szczególnie interesowano się badaniami, w których opisywano pacjentów z nieadekwatną odpowiedzią na początkowe leczenie, albo u których stosowano leczenie łączone.

Dyskwalifikowano natomiast próby, w których brały udział osoby wcześniej nieleczone. W ten sposób zidentyfikowano blisko 30 badań klinicznych. Wykazały one, że zarówno cyklosporyna, desloratydyna z dapsonem lub dipirydamolem jak i montelukast i omalizumab są bardziej skuteczne w zmniejszaniu natężenia objawów pokrzywki i świądu w porównaniu do placebo. Niestety, z uwagi na różny sposób prowadzenia badań (różny czas leczenia, inne sposoby określania jego wyników itp.) nie można było przedstawić optymalnych dawek leczniczych ani czasu kuracji.

Podsumowując, autorzy podkreślają więc, że obecnie dostępne badania mogą jedynie potwierdzić istnienie skutecznych, alternatywnych wobec leków antyhistaminowych (H1) sposobów leczenia przewlekłej pokrzywki. Potrzebne jednak są dalsze prace, które pomogą rozwiązać opisany problem kliniczny.