Lęk, depresja oraz myśli samobójcze u chorych na łuszczycę

Czynniki psychologiczne mają istotny wpływ na przebieg łuszczycy. Jej objawy i przewlekły charakter przyczyniają się do występowania problemów emocjonalnych. Najczęściej chorzy odczuwają przygnębienie, niepokój, lęk, drażliwość, zakłopotanie i wstyd. Zazwyczaj mają obniżoną samoocenę i przejawiają tendencję do wycofywania się z życia społecznego ze względu na konieczność maskowania zmian skórnych oraz lęk przed oceną innych ludzi. Choroba wywołuje więc poczucie stygmatyzacji i wpływa na jakość życia, ograniczając aktywność społeczną, zawodową i towarzyską.

Utrzymywanie się stanu lękowej niepewności w zakresie tak długotrwałej i uciążliwej w leczeniu choroby jak łuszczyca może powodować zaburzenia depresyjne. Ryzyko ich wystąpienia jest uwarunkowane wielkością i rozmieszczeniem zmian skórnych oraz okresem leczenia. Ważnym czynnikiem ryzyka rozwoju depresji w przebiegu łuszczycy jest deprywacja dotyku, gdyż ludzie często unikają podania ręki na widok zmian łuszczycowych.
Postanowiono sprawdzić, czy pomiędzy osobami zdrowymi a chorymi na łuszczycę zachodzą różnice pod względem lęku, skłonności do depresji i myśli samobójczych.
Więcej: /www.termedia.pl/Wystepowanie-leku-depresji-oraz-mysli-samobojczych-u-chorych-na-luszczyce,56,38680,1,0.html