Skórna postać tocznia znacznie zwiększa ryzyko miażdżycy

Ludzki organizm to - dosłownie i w przenośni - system naczyń połączonych, gdzie jedna choroba zwiększa ryzyko i może indukować kolejne. Jest to szczególnie widoczne u osób z chorobami autoimmunologicznymi, co pokazano na łamach „The JAMA Dermatology”.

W literaturze naukowej dobrze udokumentowano, że choroby autoimmunologiczne takie jak toczeń rumieniowaty układowy i łuszczyca, są powiązane ze zwiększonym ryzykiem progresji zmian miażdżycowych. Nie jest jasne, czy podobne zwiększone ryzyko obserwuje się w przypadku skórnej postaci tocznia. Wątpliwości rozwiali badacze z University of Texas Southwestern Medical Center.

Posłużyli się oni danymi pochodzącymi z bazy IBM MarketScan Commercial Claims and Encounters. Populacja badawcza obejmowała 8138 osób z toczniem skórnym, które porównano z 24 675 pacjentami z toczniem rumieniowatym układowym, 192 577 pacjentami z łuszczycą i 81 380 osobami z grupy kontrolnej nieobciążonej wielochorobowością. Dane źródłowe pochodziły z lat 2018 - 2020, a samą analizę przeprowadzono w latach 2022 - 2024.

Obliczono, że częstość występowania miażdżycowej choroby naczyń jest około 1,7-krotnie wyższa u osób zdrowych w porównaniu do pacjentów z grupy badawczej oraz niemal 2,5-krotnie wyższa niż u osób z toczniem rumieniowatym układowym. Ryzyko jest podobne u osób obciążonych łuszczycą. Po medianie 3-letniego okresu obserwacji wskaźniki zapadalności na miażdżycową chorobę naczyń okazały się najwyższe w przypadku postaci układowej tocznia (24,8 na 1000 osobolat), a następnie postaci skórnej (15,2 na 1000) i łuszczycy (14 na 1000). W wielozmiennym modelu regresji proporcjonalnej Coxa z grupą kontrolną jako grupą referencyjną najwyższe ryzyko wystąpienia objawowej miażdżycy występowało u osób z toczniem (ponad 2,2-krotnie częściej), a następnie toczniem skórnym (1,3-krotnie częściej); dla łuszczycy obliczony efekt nie osiągnął istotności statystycznej.

Jak widać skórna postać tocznia istotnie podnosi ryzyko miażdżycy; stąd konkluzja autorów, by lekarze leczący tę podgrupę chorych uwzględniali ich w grupie zwiększonego ryzyka i wdrożyli odpowiednie badania przesiewowe.