Terapia ustekinumabem nie powoduje przyrostu masy ciała
Autor: Marzena Jaskot
Data: 08.07.2013
Źródło: Gisondi P, Conti A, Galdo G, Piascerico S, De Simone C, Girolomoni G: Ustekinumab does not increase body mass index in patients with chronic plaque psoriasis: a prospective cohort study. British Journal of Dermatology, 2013, 168(5): 1124-1127, DOI: 10.111
| Tagi: | łuszczyca |
Przewlekłej łuszczycy plackowatej bardzo często towarzyszą zaburzenia metaboliczne, np. otyłość. Wiadomo, że terapia biologiczna przeciwciałami monoklonalnymi będącymi antagonistami TNF-α może prowadzić do wzrostu masy ciała u pacjentów z łuszczycą. Do tej pory brakowało danych na temat wpływu ustekinumabu na zachowanie masy ciała podczas terapii.
Celem autorów pracy było zbadanie wpływu terapii ustekinumabem na indeks masy ciała (BMI) u pacjentów z łuszczycą plackowatą.
W prospektywnym, wieloośrodkowym badaniu kohortowym trwającym 7 miesięcy porównywano zmiany w indeksie BMI w dwóch grupach pacjentów – w grupie leczonej ustekinumabem (n = 79) oraz w grupie leczonej infliksimabem (n = 83).
W grupie leczonej infliksimabem po 7 miesiącach terapii zanotowano istotny wzrost średniego BMI (2,1 ± 4,5%) i masy ciała (2,5 ± 3,3 kg) w porównaniu z grupą leczoną ustekinumabem, gdzie wzrost ten wynosił odpowiednio 0,1 ± 3,3% oraz 0,6 ± 1,1 kg. Spośród pacjentów leczonych infliksimabem 45% uzyskało wzrost wyjściowego wskaźnika BMI o ponad 2%, podczas gdy w grupie leczonych ustekinumabem zjawisko to zaobserwowano tylko u 11% pacjentów (P = 0,01).
W 7. tygodniu badania 96% pacjentów leczonych infliksimabem i 82% pacjentów leczonych ustekinumabem uzyskało ponad 50-procentową poprawę wyjściowego stanu łuszczycy, tzw. PASI 50, oraz 69% z osób leczonych infliksimabem i 58% z osób leczonych ustekinumabem uzyskało co najmniej 75-procentową poprawę w stosunku do stanu wyjściowego, tzw. PASI 75. Nie wykazano także różnic w proporcji osób uzyskujących PASI 50 i PASI 75 w obu grupach.
Z przeprowadzonego badania porównawczego wynika, że ustekinumab w odróżnieniu od infliksimabu nie powoduje zwiększenia BMI u pacjentów leczonych z powodu przewlekłej łuszczycy plackowatej. Fakt ten może mieć istotne znaczenie przy wyborze leku w terapii biologicznej łuszczycy.
W prospektywnym, wieloośrodkowym badaniu kohortowym trwającym 7 miesięcy porównywano zmiany w indeksie BMI w dwóch grupach pacjentów – w grupie leczonej ustekinumabem (n = 79) oraz w grupie leczonej infliksimabem (n = 83).
W grupie leczonej infliksimabem po 7 miesiącach terapii zanotowano istotny wzrost średniego BMI (2,1 ± 4,5%) i masy ciała (2,5 ± 3,3 kg) w porównaniu z grupą leczoną ustekinumabem, gdzie wzrost ten wynosił odpowiednio 0,1 ± 3,3% oraz 0,6 ± 1,1 kg. Spośród pacjentów leczonych infliksimabem 45% uzyskało wzrost wyjściowego wskaźnika BMI o ponad 2%, podczas gdy w grupie leczonych ustekinumabem zjawisko to zaobserwowano tylko u 11% pacjentów (P = 0,01).
W 7. tygodniu badania 96% pacjentów leczonych infliksimabem i 82% pacjentów leczonych ustekinumabem uzyskało ponad 50-procentową poprawę wyjściowego stanu łuszczycy, tzw. PASI 50, oraz 69% z osób leczonych infliksimabem i 58% z osób leczonych ustekinumabem uzyskało co najmniej 75-procentową poprawę w stosunku do stanu wyjściowego, tzw. PASI 75. Nie wykazano także różnic w proporcji osób uzyskujących PASI 50 i PASI 75 w obu grupach.
Z przeprowadzonego badania porównawczego wynika, że ustekinumab w odróżnieniu od infliksimabu nie powoduje zwiększenia BMI u pacjentów leczonych z powodu przewlekłej łuszczycy plackowatej. Fakt ten może mieć istotne znaczenie przy wyborze leku w terapii biologicznej łuszczycy.
