Spacer a poziom glukozy we krwi

Nawet nieobciążający, lekki spacer obniża poziom glukozy we krwi po posiłku oraz ciśnienie rozkurczowe u młodych dorosłych z otyłością, a także, w zależności od sposobu chodzenia, może poprawić poziom insuliny.

Naukowcy przeprowadzili randomizowane badanie krzyżowe w Bangkoku w Tajlandii z udziałem szesnastu młodych dorosłych w wieku od 18 do 34 lat, ze wskaźnikiem masy ciała (BMI) co najmniej 25, aby zbadać wpływ różnych wzorców chodzenia o lekkim natężeniu na reakcje kardiometaboliczne poposiłkowe.

Uczestnicy badania w średnim wieku 25 lat ze średnim BMI 29,8 brali udział w czterech siedmiogodzinnych eksperymentach, z których każdy obejmował inną aktywność: nieprzerwane siedzenie, 30 minut marszu o lekkiej intensywności, 3-minutowy marsz o lekkiej intensywności co 30 minut lub kombinacja obu schematów chodzenia.

Uczestnikom badania mierzono stężenie glukozy, insuliny i trójglicerydów oraz ciśnienie krwi na początku i po 6 godzinach od posiłku. Porównano przyrostowe obszary pod krzywą (iAUC) dla każdego wyniku i średnie ciśnienie krwi w warunkach siedzenia i chodzenia.

Wszystkie interwencje polegające na chodzeniu spowodowały obniżenie stężenia glukozy po posiłku i ciśnienia rozkurczowego w porównaniu z nieprzerwanym siedzeniem. Ciągły 30-minutowy spacer o niskiej intensywności, sam lub w połączeniu z krótkimi trzyminutowymi przechadzkami, również obniżał stężenie insuliny po posiłku. Nie stwierdzono natomiast istotnych różnic w wartościach stężenia trójglicerydów (AUC) i ciśnienia skurczowego pomiędzy czterema warunkami eksperymentu.

– Te wyniki potwierdzają pogląd, że podejmowanie spacerów o małej intensywności, niezależnie od wzorca, przynosi korzyści w zakresie kontroli glikemii. Co więcej, czas i wzorce aktywności fizycznej o małej intensywności mogą być ważnym czynnikiem w zmniejszaniu poposiłkowych stężeń insuliny – napisali autorzy.

Badanie, którym kierował doktor Waris Wongpipit, z Wydziału Zdrowia i Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Chulalongkorna w Bangkoku w Tajlandii, zostało opublikowane w internetowym wydaniu czasopisma „The Journal of Clinical Endocrinology & Metabolism”.

Jak wskazano, niewielka liczebność próby uczestników badania może ograniczać możliwość uogólnienia wyników, a krótki czas trwania badania (siedmiogodzinne warunki eksperymentalne) może nie odzwierciedlać długoterminowych efektów.

Przeczytaj także: „Wychowanie fizyczne to nie tylko facet z gwizdkiem, który rzuca uczniom piłkę”.