Adalimumab w profilaktyce pooperacyjnych nawrotów choroby Leśniowskiego-Crohna – badanie POCER
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 02.03.2012
Źródło: De Cruz P, Kamm M, Hamilton AL i wsp. Adalimumab prevents post-operative Crohn’s disease recurrence, and is superior to thiopurines : early results from the prospective POCER study. JCC 2012; vol 6: S146 (P342)
Jednym z ciekawszych doniesień zaprezentowanych na 7 Kongresie European Crohn’s and Colitis Organisation, który odbył się w tym roku w Barcelonie, była praca prezentująca wstępne wyniki badania The Post Operative Crohn’s Endoscopic Recurrence study (POCER). Badanie to dotyczyło niezwykle istotnego aspektu leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna (chLC).
Jak wiadomo bowiem pooperacyjny nawrót choroby oceniany endoskopowo w ciągu roku dotyczy ok. 90% chorych, z czego u 30% w tym czasie doprowadzi on do symptomatologicznego zaostrzenia. Nie dysponujemy jak dotąd wiarygodnymi danymi opartymi na badaniach na większych grupach chorych odnośnie skuteczności blokerów TNF-alfa w profilaktyce nawrotów chLC w porównaniu do tiopuryn. Badanie POCER miało na celu ocenę wpływu pooperacyjnego stosowania adalimumabu i tiopuryn na ryzyko nawrotu choroby ocenianego w endoskopii.
Pacjenci analizowani w w/w badaniu poddani byli resekcji odcinka krętniczo-kątniczego jelita. Każdy z nich otrzymywał metronidazol przez 3 miesiące po operacji. Pacjenci „dużego ryzyka” nawrotu (tj. palacze, chorzy z postacią przetokową, chorzy poddawani już co najmniej drugiemu zabiegowi operacyjnemu) otrzymywali dodatkowo azatioprynę w dawce 2mg/kg masy ciała lub 6-merkaptopurynę w dawce 1,5mg/kg masy ciała. Ci, którzy nie tolerowali tiopuryn, leczeni byli adalimumabem w typowym schemacie dawkowania. Pacjenci „niskiego ryzyka” nie otrzymywali żadnego dodatkowego leczenia. U 2/3 chorych w 6 miesiącu obserwacji wykonano kolonoskopię. Remisja endoskopowa definiowana była jako Rutgeerts score i0 lub i1 (brak zmian lub niewielkie zmiany zapalne w okolicy zespolenia), nawrót choroby - jako wynik i2-i4 (zmiany w okolicy zespolenia średnio lub bardzo nasilone).
85 chorych uwzględniono we wstępnej analizie (71 - „wysokiego ryzyka” oraz 14 chorych „niskiego ryzyka”). 11 chorych „wypadło” z analizy w trakcie prowadzenia badania.
Metronidazol był dobrze tolerowany u 93% pacjentów. 45 chorych (74%) z grupy „wysokiego ryzyka” tolerowało tiopuryny i przyjmowało je przewlekle, z czego 28 (62%) pozostawało w endoskopowej remisji w 6 miesiącu obserwacji. Spośród 16 chorych otrzymujących adalimumab (26% całej analizowanej grupy) – 15 z nich (czyli 93,8%) było w endoskopowej remisji w 6 miesiącu obserwacji. Różnica w skuteczności utrzymywania remisji endoskopowej w okresie pooperacyjnym między adalimumabem i tiopurynami była istotna statystycznie na korzyść adalimumabu (p=0.024).
Tak więc wstępne wyniki badania POCER pokazują, że u chorych po operacjach resekcyjnych z powodu chLC, u których stwierdza się kliniczne czynniki ryzyka wczesnego nawrotu choroby (palenie tytoniu, postać przetokowa choroby, operacje z powodu choroby w wywiadzie) zastosowanie adalimumabu w prewencji endoskopowego nawrotu schorzenia jest skuteczne i bardziej efektywne niż stosowanie tiopuryn.
Pacjenci analizowani w w/w badaniu poddani byli resekcji odcinka krętniczo-kątniczego jelita. Każdy z nich otrzymywał metronidazol przez 3 miesiące po operacji. Pacjenci „dużego ryzyka” nawrotu (tj. palacze, chorzy z postacią przetokową, chorzy poddawani już co najmniej drugiemu zabiegowi operacyjnemu) otrzymywali dodatkowo azatioprynę w dawce 2mg/kg masy ciała lub 6-merkaptopurynę w dawce 1,5mg/kg masy ciała. Ci, którzy nie tolerowali tiopuryn, leczeni byli adalimumabem w typowym schemacie dawkowania. Pacjenci „niskiego ryzyka” nie otrzymywali żadnego dodatkowego leczenia. U 2/3 chorych w 6 miesiącu obserwacji wykonano kolonoskopię. Remisja endoskopowa definiowana była jako Rutgeerts score i0 lub i1 (brak zmian lub niewielkie zmiany zapalne w okolicy zespolenia), nawrót choroby - jako wynik i2-i4 (zmiany w okolicy zespolenia średnio lub bardzo nasilone).
85 chorych uwzględniono we wstępnej analizie (71 - „wysokiego ryzyka” oraz 14 chorych „niskiego ryzyka”). 11 chorych „wypadło” z analizy w trakcie prowadzenia badania.
Metronidazol był dobrze tolerowany u 93% pacjentów. 45 chorych (74%) z grupy „wysokiego ryzyka” tolerowało tiopuryny i przyjmowało je przewlekle, z czego 28 (62%) pozostawało w endoskopowej remisji w 6 miesiącu obserwacji. Spośród 16 chorych otrzymujących adalimumab (26% całej analizowanej grupy) – 15 z nich (czyli 93,8%) było w endoskopowej remisji w 6 miesiącu obserwacji. Różnica w skuteczności utrzymywania remisji endoskopowej w okresie pooperacyjnym między adalimumabem i tiopurynami była istotna statystycznie na korzyść adalimumabu (p=0.024).
Tak więc wstępne wyniki badania POCER pokazują, że u chorych po operacjach resekcyjnych z powodu chLC, u których stwierdza się kliniczne czynniki ryzyka wczesnego nawrotu choroby (palenie tytoniu, postać przetokowa choroby, operacje z powodu choroby w wywiadzie) zastosowanie adalimumabu w prewencji endoskopowego nawrotu schorzenia jest skuteczne i bardziej efektywne niż stosowanie tiopuryn.
Przegląd Gastroenterologiczny
