Antybiotykoterapia w zespole jelita drażliwego z dominacją zaparć

W ostatnim wydaniu Digestive Diseases and Sciences ukazały się wyniki ciekawego badania, w którym podjęto próbę odpowiedzi na pytanie o skuteczność antybiotykoterapii w leczeniu zespołu jelita drażliwego z obecnością zaparć (ang. constipation-predominant irritable bowel syndrome - IBS-C). Badanie było prospektywne, randomizowane, prowadzono je metodą podwójnie ślepej próby. Głównym celem badania było porównanie wpływu na przebieg kliniczny zespołu jelita drażliwego z dominacją zaparć neomycyny w monoterapii oraz neomycyny w połączeniu z ryfaksyminą.

W badaniu uczestniczyli chorzy w wieku 18-65 lat z rozpoznanym IBS-C na podstawie Kryteriów Rzymskich II. Jako że wykazano, że u chorych z IBS-C nasilenie zaparć koreluje z nasileniem jelitowej produkcji metanu, do badania kwalifikowano chorych, u których wynik metanowego testu oddechowego był dodatni.
Grupę badaną tworzyło 31 chorych – 16 przyjmujących neomycynę i placebo, oraz 15 stosujących neomycynę i ryfaksyminę. Nasilenie objawów oceniano za pomocą specjalnego kwestionariusza oraz skali wizualno-analogowej. Chorzy przyjmowali leki przez 14 dni.
Wykazano, że nasilenie zaparć oraz wzdęć było istotnie mniejsze u chorych stosujących neomycynę i ryfaksyminę w porównaniu do terapii jedynie neomycyną. Nie zaobserwowano natomiast takich obserwacji w odniesieniu do bólów brzucha. U chorych leczonych neomycyną i ryfaksyminą, u których stwierdzano niskie stężenie metanu w wydychanym powietrzu po leczeniu, nasilenie zaparć było istotne mniejsze w porównaniu do pacjentów z wysokim stężeniem tego gazu.