Bąblowica – endemiczna choroba pasożytnicza

Bąblowica jest częstą chorobą pasożytniczą zwierząt, natomiast u ludzi wykrywa się ją stosunkowo rzadko. Długi okres bezobjawowy utrudnia wczesne rozpoznanie choroby. Objawy występują najczęściej po wielu latach od zarażenia i są mało charakterystyczne. Powoduje to opóźnienie prawidłowego leczenia oraz zmniejsza szanse na uratowanie życia pacjenta. Bąblowica wątroby jest groźną chorobą, mogącą doprowadzić do bardzo ciężkich, długofalowych i często nieodwracalnych powikłań, a nawet zgonu człowieka. Jest wywołana przez inwazję postacią larwalną tasiemca bąblowcowego z rodziny Taeniidae , należącego do rodzaju Echinococcus . Do zamknięcia cyklu rozwojowego tasiemiec bąblowcowy potrzebuje żywiciela ostatecznego (najczęściej jest nim mięsożerny ssak) oraz żywiciela pośredniego (roślino- lub wszystkożerny ssak, człowiek jest żywicielem przypadkowym). W Polsce występują zarażenia wywołane przez bąblowca jednokomorowego ( Echinococcus granulosus ) oraz bąblowca wielokomorowego ( Echinococcus multilocularis ). Torbiele bąblowcowe najczęściej lokalizują się w wątrobie, płucach oraz mózgu. O rozpoznaniu bąblowicy decydują badania dodatkowe. Duże znaczenie mają techniki obrazowe: rentgenografia, ultrasonografia, tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny. Przydatne są także badania serologiczne. Pewne rozpoznanie ustala się na podstawie stwierdzenia obecności haków i/lub protoskoleksów w płynie torbieli oraz na podstawie badania histopatologicznego materiału biopsyjnego, pooperacyjnego lub pośmiertnego. Leczenie bąblowicy polega głównie na chirurgicznym usunięciu torbieli z otaczającymi tkankami oraz chemioterapii z zastosowaniem albendazolu lub mebendazolu.