Charakterystyka kliniczna manifestacji pozajelitowych w IBD

Na łamach czasopisma Inflammatory Bowel Disease ukazała się interesująca analiza, w której autorzy bazowali na danych pochodzących ze szwajcarskiego rejestru Swiss Inflammatory Bowel Disease Cohort, w której podjęto próbę szczegółowej charakterystyki manifestacji pozajelitowych (ang. extraintestinal manifestations - EIM) nieswoistych chorób zapalnych jelit (IBD) - ich rodzaju, częstości, a także związku czasowego między pojawianiem się EIM a właściwą manifestacją IBD.

W analizie uwzględniono 1249 chorych (49.8% badanych stanowiły kobiety, mediana wieku grupy – 40 lat) – 735 z chorobą Leśniowskiego-Crohna i 483 z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego oraz 31 z nieokreślonym zapaleniem jelita grubego. EIM odnotowano u 366 chorych (29.3%), z czego u 63.4% występował 1 EIM, u 26.5% - 2 rodzaje EIM, u 4.9% - 3, u 2.5% - 4, a u 2.7% - 5 różnych rodzajów EIM w czasie trwania choroby podstawowej. Najczęstsze EIM stanowiły: artropatia obwodowa (70%), aftowe zapalenie błony śluzowej jamy ustnej (21.6%), osiowa artropatia (16.4%), zapalenie naczyniówki oka (13.7%), rumień guzowaty (12.6%), pierwotne stwardniające zapalenie dróg żółciowych (6.6%) oraz zgorzelinowe zapalenie skóry (4.9%) i zmiany łuszczycowe (2.7%). U co czwartego chorego (25.8%) EIM pojawiły zanim ujawniła się właściwa manifestacja kliniczna IBD. Mediana czasu jaki mijał od momentu pojawienia się EIM do momentu rozpoznania IBD wynosiła 5 miesięcy (IQR: 0-25 miesięcy).