Co jest skuteczniejsze w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna?

Leki biologiczne czy immunosupresyjne są bardziej skuteczne w indukcji i podtrzymywaniu remisji choroby Leśniowskiego-Crohna?

Na łamach Gastroenterology zaprezentowane zostały wyniki metaanalizy, w której porównywano skuteczność leków immunosupresyjnych i biologicznych w indukcji i podtrzymywaniu remisji w chorobie Leśniowskiego-Crohna. Aby przygotować metaanlizę naukowcy przeszukali w czerwcu 2014 bazy danych MEDLINE, EMBASE oraz Cochrane w celu zidentyfikowania prac zajmujących się opisanym problemem. W efekcie wyszukano 39 badań porównujących efekty leczenia osiągane przy zastosowaniu metotreksatu, azatiopryny/6-merkaptouryny, infliksimabu, adalimumabu, certolizumabu oraz wedolizumabu lub terapii łączonej w porównaniu do placebo lub innych leków.
Okazało się, że zarówno połączenie infliksimabu z azatiopryną jak i sam adalimumab i wedolizumab charakteryzowały się wyższą skutecznością w indukcji remisji niż placebo. W porównaniach między lekami wykazano zaś, że preparaty anty-TNF, połączenie inflikisimabu z azatiopryną (OR, 3.1; 95% CrI, 1.4−7.7)oraz adalimumab (OR, 2.1; 95% CrI, 1.0−4.6) pozwalały na osiągnięcie lepszych efektów w indukcji remisji niż certolizumab. Wszystkie zastosowane schematy leczenia, poza połączeniem infliksimabu z metotreksatem okazały się również bardziej skuteczne niż placebo w podtrzymywaniu remisji. Dodatkowo wykazano, że adalimubab, infliksimab oraz skojarzenie infliksimabu z azatiopryną były bardziej skuteczne niż azatiopryna/6-merkaptouryna w podtrzymywaniu remisji. Ostatnie dwie metody były także bardziej skuteczne niż certolizumab. Podawanie pacjentom adalimumabu przynosiło także więcej korzyści niż stosowaniu wedolizumabu.
Na podstawie wyników opublikowanej meta-analizy może potwierdzić, że najbardziej skutecznymi lekami w indukcji i podtrzymywaniu remisji są adalimumab oraz skojarzone infliksimab z azatiopryną.