Eozynofilowe zapalenie przewodu pokarmowego – naturalna historia
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 12.12.2011
Źródło: de Chambrun GP, Gonzalez F, Canva J-Y i wsp. Natural history of eosinophilic gastroenteritis. Clin Gastroenterol Hepatol 2011; 9: 950-56.
Eozynofilowe zapalenie przewodu pokarmowego (ang. eosinophilic gastroenteritis - EG) jest rzadko spotykaną patologią przewodu pokarmowego o nieznanej jak dotąd etiologii. Charakteryzuje się obecnością nacieków eozynofilowych w ścianie przewodu pokarmowego i może lokalizować się w każdym odcinku przewodu pokarmowego.
Od momentu pierwszego opisu schorzenia dokonanego przez Kaijsera w 1937 roku minęło już wiele lat, mimo to wciąż dysponujemy skąpymi danymi na temat patogenezy choroby oraz jej naturalnego przebiegu. Istnieje koncepcja, że EG wchodzi w skład chorób o tle alergicznym. Uważa się także, iż EG jest schorzeniem o łagodnym przebiegu i dobrym rokowaniu. Warto jednak zauważyć, że obserwacje w tym zakresie są krótkotrwałe i dotyczą ograniczonej liczny chorych. W jednym z najnowszych wydań Clinical Gastroenterology and Hepatology ukazała się praca, która poszerza naszą wiedzę w tym zakresie.
Autorzy francuscy dokonali analizy przebiegu EG u chorych z rozpoznanym schorzeniem w szpitalu uniwersyteckim w Lille na przestrzeni lat 1988-2009. W analizie uwzględniono ostatecznie 43 pacjentów.
Choroba najczęściej lokalizowała się w dwunastnicy (62%), jelicie krętym (72%) i jelicie grubym (88%), rzadziej w przełyku (30%) i żołądku (38%). Chorobę definiowano, jako obecność objawów ze strony przewodu pokarmowego (najczęstsze rejestrowane w omawianym badaniu to ból brzucha, biegunka, nudności, wymioty) wraz z potwierdzeniem obecności nacieku eozynofilowego w ścianie danego odcinka przewodu pokarmowego, przy wykluczeniu choroby pasożytniczej oraz innych przyczyn eozynofilii. Należy jednocześnie nadmienić, że eozynofilię we krwi obwodowej stwierdzano u 74% chorych.
Mediana obserwacji pacjentów w cytowanym badaniu wynosiła 13 lat. Spontaniczną remisję zaobserwowano u 40% pacjentów. U chorych leczonych farmakologicznie, większość zareagowała na zastosowane leczenie – najczęściej stosowano steroidy.
Konkludując, zaobserwowano 3 modele przebiegu EG: u większości chorych choroba po pierwszym epizodzie manifestacji klinicznej weszła w stadium trwałej remisji, u 37% obserwowano w wieloletniej obserwacji nawroty dolegliwości poprzedzielane były okresami pełnej remisji, a u 9% - dolegliwości miały charakter przewlekły.
Autorzy francuscy dokonali analizy przebiegu EG u chorych z rozpoznanym schorzeniem w szpitalu uniwersyteckim w Lille na przestrzeni lat 1988-2009. W analizie uwzględniono ostatecznie 43 pacjentów.
Choroba najczęściej lokalizowała się w dwunastnicy (62%), jelicie krętym (72%) i jelicie grubym (88%), rzadziej w przełyku (30%) i żołądku (38%). Chorobę definiowano, jako obecność objawów ze strony przewodu pokarmowego (najczęstsze rejestrowane w omawianym badaniu to ból brzucha, biegunka, nudności, wymioty) wraz z potwierdzeniem obecności nacieku eozynofilowego w ścianie danego odcinka przewodu pokarmowego, przy wykluczeniu choroby pasożytniczej oraz innych przyczyn eozynofilii. Należy jednocześnie nadmienić, że eozynofilię we krwi obwodowej stwierdzano u 74% chorych.
Mediana obserwacji pacjentów w cytowanym badaniu wynosiła 13 lat. Spontaniczną remisję zaobserwowano u 40% pacjentów. U chorych leczonych farmakologicznie, większość zareagowała na zastosowane leczenie – najczęściej stosowano steroidy.
Konkludując, zaobserwowano 3 modele przebiegu EG: u większości chorych choroba po pierwszym epizodzie manifestacji klinicznej weszła w stadium trwałej remisji, u 37% obserwowano w wieloletniej obserwacji nawroty dolegliwości poprzedzielane były okresami pełnej remisji, a u 9% - dolegliwości miały charakter przewlekły.
Przegląd Gastroenterologiczny
