Farmakodynamika, farmakokinetyka, interakcje z innymi lekami, toksyczność i skuteczność kliniczna inhibitorów pompy protonowej – czy różnice są istotne?

Inhibitory pompy protonowej (omeprazol, lanzoprazol, pantoprazol, rabeprazol i esomeprazol) są powszechnie stosowane w leczeniu choroby refluksowej przełyku i innych schorzeń przewodu pokarmowego związanych z nadmiernym wydzielaniem kwasu żołądkowego. Cechuje je zasadniczo podobny mechanizm działania. Są one metabolizowane w wątrobie za pośrednictwem układu cytochromu P450 (CYP). Wszystkie są skuteczne i mogą być bezpiecznie stosowane. Różne tempo aktywacji, miejsca wiązania w obrębie H⁺/K⁺-ATP-azy, współudział poszczególnych izoenzymów CYP zaangażowanych w ich metabolizm przekładać się mogą na interakcje z innymi lekami, toksyczność, początek działania i stopień zahamowania wydzielania HCl. Brak jednak podstaw, by twierdzić, że obserwowane różnice w skuteczności klinicznej są istotne.