Infliximab korzystniejszy od cyklosporyny A u pacjentów ze steroidoopornym zaostrzeniem CU?
Autor: Mariusz Bryl
Data: 11.04.2016
Źródło: Systematic Review and Meta-Analysis: Infliximab or Cyclosporine as Rescue Therapy in Patients With Severe Ulcerative Colitis Refractory to Steroids. Narula N, Marshall JK, Colombel JF et al. Am J Gastroenterol. 2016 Feb 9. GS/MB
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Ciężkie zaostrzenie wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (CU) nieodpowiadające na leczenie systemowe glikokortykosteroidami wiąże się ze złym rokowaniem i wymaga odpowiedniego podejścia terapeutycznego. Narula i wsp. zaprojektowali przegląd systematyczny i metaanalizę porównującą skuteczność terapii ratunkowej cyklosporyną A i infliximabem u pacjentów z ciężkim zaostrzeniem CU, u których leczenie glikokortykosteroidami systemowymi okazało się nieskuteczne.
Ciężkie zaostrzenie wrzodziejącego zapalenia jelita grubego (CU) nieodpowiadające na leczenie systemowe glikokortykosteroidami wiąże się ze złym rokowaniem i wymaga odpowiedniego podejścia terapeutycznego. Narula i wsp. zaprojektowali przegląd systematyczny i metaanalizę porównującą skuteczność terapii ratunkowej cyklosporyną A i infliximabem u pacjentów z ciężkim zaostrzeniem CU, u których leczenie glikokortykosteroidami systemowymi okazało się nieskuteczne.
W analizie uwzględniono 1473 pacjentów z 16 badań (w tym 5 prospektywnych i 11 retrospektywnych). Jako pierwotny punkt końcowy uznano uzyskanie szybkiej odpowiedzi klinicznej po rozpoczęciu terapii danym lekiem. Wtórne punkty końcowe stanowiły: odsetek kolektomii w 3 i 12 miesiącu terapii, wystąpienie działań niepożądanych na skutek stosowania leku, powikłania pooperacyjne wśród pacjentów otrzymujących terapię ratunkową, którzy następnie przebyli kolektomię oraz śmiertelność.
Analiza wyników trzech badań randomizowanych nie wykazała różnic w odpowiedzi klinicznej na zastosowaną terapię oraz częstości wykonywania kolektomiii w czasie 3 i 12 miesięcy, pomiędzy pacjentami leczonymi infliximabem i cyklosporyną. Natomiast analiza 13 badań bez randomizacji wskazała na wyższość infliximabu w stosunku do cyklosporyny pod względem wczesnej odpowiedzi na zastosowane leczenie (OR 2.96; 95% CI 2.12-4.14, χ2=6.50, I2=0%) oraz konieczności przeprowadzenia kolektomii w czasie do 12 miesięcy (OR 2.96; 95% CI 2.12-4.14, χ2=6.50, I2=0%), natomiast nie w zakresie konieczności przeprowadzenia kolektomii w czasie 3 miesięcy (OR 0.53; 95% CI 0.22-1.28, χ2=22.73, I2=69%).
Nie obserwowano znamiennych statystycznie różnic w zakresie częstości stwierdzanych działań niepożądanych, powikłań pooperacyjnych oraz śmiertelności pomiędzy grupami pacjentów stosującymi infliximab i cyklosporynę A.
Podsumowując, randomizowane badania będące przedmiotem prezentowanej metaanalizy nie wskazują na wyższość infliximabu nad cyklosporyną w leczeniu pacjentów z ciężkim zaostrzeniem CU. Natomiast analiza badań bez randomizacji sugeruje, że infliximab może być korzystniejszy w leczeniu tej grupy pacjentów. Niezbędne są przyszłe badania o charakterze prospektywnym pozwalające na potwierdzenie powyższych wniosków.
W analizie uwzględniono 1473 pacjentów z 16 badań (w tym 5 prospektywnych i 11 retrospektywnych). Jako pierwotny punkt końcowy uznano uzyskanie szybkiej odpowiedzi klinicznej po rozpoczęciu terapii danym lekiem. Wtórne punkty końcowe stanowiły: odsetek kolektomii w 3 i 12 miesiącu terapii, wystąpienie działań niepożądanych na skutek stosowania leku, powikłania pooperacyjne wśród pacjentów otrzymujących terapię ratunkową, którzy następnie przebyli kolektomię oraz śmiertelność.
Analiza wyników trzech badań randomizowanych nie wykazała różnic w odpowiedzi klinicznej na zastosowaną terapię oraz częstości wykonywania kolektomiii w czasie 3 i 12 miesięcy, pomiędzy pacjentami leczonymi infliximabem i cyklosporyną. Natomiast analiza 13 badań bez randomizacji wskazała na wyższość infliximabu w stosunku do cyklosporyny pod względem wczesnej odpowiedzi na zastosowane leczenie (OR 2.96; 95% CI 2.12-4.14, χ2=6.50, I2=0%) oraz konieczności przeprowadzenia kolektomii w czasie do 12 miesięcy (OR 2.96; 95% CI 2.12-4.14, χ2=6.50, I2=0%), natomiast nie w zakresie konieczności przeprowadzenia kolektomii w czasie 3 miesięcy (OR 0.53; 95% CI 0.22-1.28, χ2=22.73, I2=69%).
Nie obserwowano znamiennych statystycznie różnic w zakresie częstości stwierdzanych działań niepożądanych, powikłań pooperacyjnych oraz śmiertelności pomiędzy grupami pacjentów stosującymi infliximab i cyklosporynę A.
Podsumowując, randomizowane badania będące przedmiotem prezentowanej metaanalizy nie wskazują na wyższość infliximabu nad cyklosporyną w leczeniu pacjentów z ciężkim zaostrzeniem CU. Natomiast analiza badań bez randomizacji sugeruje, że infliximab może być korzystniejszy w leczeniu tej grupy pacjentów. Niezbędne są przyszłe badania o charakterze prospektywnym pozwalające na potwierdzenie powyższych wniosków.
Przegląd Gastroenterologiczny
