Inhibitory pompy protonowej - czy są między nimi różnice?

Inhibitory pompy protonowej (IPP) to leki powszechnie stosowane w wielu chorobach przewodu pokarmowego, a ich wprowadzenie było niewątpliwie rewolucją w terapii antywydzielniczej. Mechanizm działania tych leków to nieodwracalne hamowanie adenozyno-trifosfatazy zależnej od jonów wodorowych i potasowych (H+-K+-ATP-azy) aktywowanej w końcowej fazie produkcji kwasu solnego w żołądku, która jest odpowiedzialna za wymianę jonów potasowych na wodorowe i ich wydzielanie do światła żołądka.

Jest to mechanizm skuteczniejszy niż wykorzystany wcześniej przy zastosowaniu tzw. inhibitorów receptora H2 , takich jak ranitydyna, famotydyna czy nizatydyna. Ze względu na działanie bezpośrednio związane z mechanizmem uwalniania kwasu do światła przewodu pokarmowego, inhibitory pompy protonowej działają najsilniej antywydzielniczo, bez względu na to w jakim mechanizmie receptorowym dochodzi do pobudzenia kwaśnego wydzielania. Dlatego też są obecnie najskuteczniejszą i najszerzej stosowaną grupą leków w leczeniu chorób przewodu pokarmowego zależnych od kwasu solnego.