Inhibitory pompy protonowej w leczeniu eozynofilowego zapalenia przełyku

W ostatnim wydaniu Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazała się praca autorów hiszpańskich, którzy dokonali analizy przydatności i skuteczności zastosowania inhibitorów pompy protonowej (IPP) u osób z podejrzeniem eozynofilowego zapalenia przełyku

Dane dotyczące skuteczności wybranych sposobów postępowania terapeutycznego w eozynofilowym zapaleniu przełyku są niejednoznaczne. W ostatnim wydaniu Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazała się praca autorów hiszpańskich, którzy dokonali analizy przydatności i skuteczności zastosowania inhibitorów pompy protonowej (IPP) u osób z podejrzeniem eozynofilowego zapalenia przełyku.
Kryterium definicyjnym podejrzenia eozynofilowego zapalenia przełyku była obecność symptomatologicznych zaburzeń funkcji przełyku z obecnością > 15 eozynofilów w bioptatach oglądanych pod dużym powiększeniem.
Dokonano analizy dostępnej literatury przeszukując bazę MEDLINE. Ostatecznie wyselekcjonowano 10 prac, które obejmowały populację 258 chorych z podejrzeniem eozynofilowego zapalenia przełyku – 152 dzieci i 106 osób dorosłych. Osoby te otrzymały IPP i były następnie monitorowane klinicznie i histopatologicznie. U dzieci odpowiedź kliniczna dotyczyła około 80% chorych, a histopatologiczna poprawa zaobserwowana była u ok. 30% dzieci. U osób dorosłych dane dotyczące poprawy klinicznej były zdecydowanie bardziej rozbieżne – wahały się między 25 a 80% chorych, a poprawa histopatologiczna – między 33-61%.
Autorzy podsumowują, że stosowanie PPI u osób z podejrzeniem eozynofilowego zapalenia przełyku skutkuje u co najmniej 30% z nich uzyskaniem klinicznej i histopatologicznej remisji. Odsetek poprawy histopatologicznej jest wyższy u osób dorosłych. Poprawę symptomatologiczną uzyskuje się często u chorych bez równoległej poprawy w badaniach histopatologicznych.