Jak leczyć nietrzymanie stolca?
Nietrzymanie stolca jest dla pacjentów wstydliwą i bardzo obniżającą jakość życia dolegliwością. Częstość występowania jest trudna do precyzyjnego ustalenia, jednak szacunkowe dane mówią o 8,4% populacji osób dorosłych i zwiększaniu się tego odsetka wraz z wiekiem.
O nietrzymaniu stolca mówi się wtedy, gdy dochodzi do mimowolnego oddawania kału i/lub gazów jelitowych i niemożność odroczenia defekacji do momentu skorzystania z toalety. Do definicji dołączono komponent czasu i wieku, który obejmuje czas trwania problemu przez co najmniej miesiąc i wiek co najmniej 4 lata z wcześniej osiągniętą kontrolą. Do objawu prowadzi wiele różnych przyczyn, wśród których dominują nabyte i wrodzone zaburzenia anatomiczne, schorzenia neurologiczne oraz zaburzenia funkcjonalne. Wieloośrodkowy zespół naukowców ze Stanów Zjednoczonych dokonał porównania poszczególnych metod terapeutycznych, uzasadniając to niewielką liczbą dobrze zaprojektowanych, dużych badań. Wyniki swojej pracy przedstawili na łamach The Lancet Gastroenterology & Hepatology.
W ośmiu amerykańskich ośrodkach przeprowadzono randomizowane badanie, w którym 300 kobiet cierpiących z powodu nietrzymania stolca przydzielono losowo do terapii opartej na edukacji i podawaniu placebo (1. grupa), biofeedbacku za pomocą manometrii i placebo (2. grupa), loperamidzie w dawce 2mg i edukacji (3. grupa) oraz wyłącznie biofeedbacku (4. grupa). Obserwacje prowadzono przez 24 tygodnie po rozpoczęciu leczenia.
Wykazano, że żadna z metod nie wykazuje istotnej przewagi nad pozostałymi - nie odnotowano różnic między skutecznością loperamidu a placebo (p=0,12), biofeedbacku a edukacji (p=0,47) oraz loperamidu i biofeedbacku w porównaniu do placebo i biofeedbacku (p = 0,092). Najczęściej zgłaszanym zdarzeniem niepożądanym co najmniej 3. stopnia były zaparcia, a odsetek uczestników z poważnymi incydentami nie różnił się między grupami. Badacze zaznaczają, że wobec braku dowodów na przewagę którejkolwiek z wymienionych metod należy je łączyć w zależności od pacjenta, jednak zawsze w ten sposób, by uniknąć działań niepożądanych, szczególnie zaparć.
W ośmiu amerykańskich ośrodkach przeprowadzono randomizowane badanie, w którym 300 kobiet cierpiących z powodu nietrzymania stolca przydzielono losowo do terapii opartej na edukacji i podawaniu placebo (1. grupa), biofeedbacku za pomocą manometrii i placebo (2. grupa), loperamidzie w dawce 2mg i edukacji (3. grupa) oraz wyłącznie biofeedbacku (4. grupa). Obserwacje prowadzono przez 24 tygodnie po rozpoczęciu leczenia.
Wykazano, że żadna z metod nie wykazuje istotnej przewagi nad pozostałymi - nie odnotowano różnic między skutecznością loperamidu a placebo (p=0,12), biofeedbacku a edukacji (p=0,47) oraz loperamidu i biofeedbacku w porównaniu do placebo i biofeedbacku (p = 0,092). Najczęściej zgłaszanym zdarzeniem niepożądanym co najmniej 3. stopnia były zaparcia, a odsetek uczestników z poważnymi incydentami nie różnił się między grupami. Badacze zaznaczają, że wobec braku dowodów na przewagę którejkolwiek z wymienionych metod należy je łączyć w zależności od pacjenta, jednak zawsze w ten sposób, by uniknąć działań niepożądanych, szczególnie zaparć.
Przegląd Gastroenterologiczny
