Kiedy i u jakich pacjentów z IBD należy rozważyć deeskalację terapii?

Ograniczenie podawanych leków pacjentom z nieswoistymi zapaleniami jelit powinno być szczególnie rozważone jedynie u osób ze zwiększonym ryzykiem działań niepożądanych terapii – to główne wnioski z badania opublikowanego przez Alimentary Pharmacology and Therapeutics.

Magazyn Alimentary Pharmacology and Therapeutics publikuje w swym ostatnim wydaniu ciekawą pracę przeglądową dotyczącą deeskalacji terapii u pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit. Autorzy starali się odpowiedzieć na pytania kiedy, u jakich pacjentów i w jaki sposób można ograniczać terapię immunomodulującą. Jest to coraz bardziej ważne, gdyż obecnie coraz większy nacisk kładzie się nie tylko na samą kontrolę objawów, ale także na lepsze rokowanie co do przyszłości leczonych pacjentów.
Zespół francuskich naukowców wyszukał, korzystając z baz Pubmed, Cochrane Library oraz EMBASE badania, które poruszały temat długości terapii u pacjentów z nieswoistymi zapaleniami jelit. W sumie znaleziono 11 badań spełniających określone kryteria wyszukiwania. Analizy wykazały, że pacjenci przyjmujący leki immunosupresyjne oraz preparaty anty-TNF są w większym stopniu niż inni narażeni na infekcje, szczególnie te wywoływane przez organizmy oportunistyczne. Z drugiej jednak strony, nie potwierdzono, by ryzyko rozwoju nowotworów było u nich wyższe, niż u osób przyjmujących jeden rodzaj leków. U osób otrzymujących tylko leki immunosupresyjne odsetek nawrotów po roku od zakończenia terapii ma wynosić ok. 20% w chorobie Leśniowskiego-Crohna i 30% we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. U osób przyjmujących dodatkowo infliksimab przez co najmniej 6 miesięcy odsetek nawrotów po zakończeniu terapii immunosupresyjnej wynosi blisko 20% po 24 miesiącach i wydaje się być bliskim nawrotowości u pacjentów, którzy utrzymywali połączoną terapię. Natomiast w przypadku przerwania podawania leków anty-TNF w terapii łączonej odsetek nawrotów jest zdecydowanie wyższy i wynosi ok. 40% po pierwszym roku i 50% w dwa lata później u osób z chorobą Leśniowskiego-Crohna. Deeskalacja leczenia powinna być rozważona w szczególnych grupach pacjentów - u młodych mężczyzn, kobiet w ciąży i u osób starszych. Naukowcy podkreślają, że zmniejszenie podawanych leków powinno dotyczyć przede wszystkim osób o zwiększonym ryzyku działań niepożądanych terapii oraz niskim ryzyku nawrotu choroby.