Porównanie skuteczności leczenia adalimumabem i infliksymabem choroby Leśniowskiego-Crohna
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 22.07.2013
Źródło: Kestens C, van Oijen MG, Mulder CL i wsp. Adalimumab and infliximab are equally effective for Crohn’s disease in patients not previously treated with anti-tumor necrosis factor-alpha agents. Clin Gastroenterol 2013; 11: 826-831.
W jednym z ostatnich wydań Clinical Gastroenterology and Hepatology opublikowano pracę, w której autorzy dokonali próby porównania skuteczności dwóch najpowszechniej używanych na świecie leków biologicznych w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna – adalimumabu (ADA) i infliksymabu (IFX). Analiza taka jest niezwykle ciekawa i wartościowa, jako że do tej pory nie dysponowaliśmy danymi bezpośrednio porównującymi oba leki.
W jednym z ostatnich wydań Clinical Gastroenterology and Hepatology opublikowano pracę, w której autorzy dokonali próby porównania skuteczności dwóch najpowszechniej używanych na świecie leków biologicznych w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna – adalimumabu (ADA) i infliksymabu (IFX).
Analiza taka jest niezwykle ciekawa i wartościowa, jako że do tej pory nie dysponowaliśmy danymi bezpośrednio porównującymi oba leki. Obowiązuje w wytycznych najważniejszych organizacji europejskich i światowych pogląd, że oba leki są równie skuteczne i żaden nie ma pierwszeństwa przed drugim.
Autorzy dokonali retrospektywnej analizy porównawczej 100 chorych leczonych ADA i 100 chorych leczonych IFX. Dane zbierano z baz danych pochodzących z 6 szpitali holenderskich. Pacjenci ci byli leczeni po raz pierwszy lekiem biologicznym. Obie grupy zostały odpowiednio ze sobą porównane i dobrane pod względem długości czasu trwania choroby, wieku, klasyfikacji montrealskiej. Pierwotnym punktem końcowym była pozytywna odpowiedź kliniczna wolna od steroidów po roku terapii.
Analiza dotycząca wszystkich chorych pokazała, że odpowiednio 63,5% i 45% chorych wykazywało odpowiedź kliniczną po roku i po 2 latach terapii. Nie było istotnych różnic w tym zakresie w obu podgrupach chorych: w przypadku ADA odsetki te były równe odpowiednio 62% i 41%, a w przypadku IFX – 65% i 49%. Krzywa Kaplana-Meiera wykazała bardzo zbliżony w obu podgrupach odsetek spadku odpowiedzi klinicznej wraz z czasem trwania terapii w przypadku obu leków. Stosowanie terapii łączonej lekiem biologicznym z leczeniem immunosupresyjnym wiązało się z większym odsetkiem odpowiedzi na terapię, ale tylko wśród chorych leczonych IFX i immunosupresją różnica ta była istotna statystycznie. Nie było także różnic w zakresie ilości działań niepożądanych czy infekcji oportunistycznych.
Autorzy podsumowują, że, zgodnie z dotychczas obowiązującym poglądem, skuteczność i bezpieczeństwo terapii ADA i IFX choroby Leśniowskiego-Crohna są podobne.
Analiza taka jest niezwykle ciekawa i wartościowa, jako że do tej pory nie dysponowaliśmy danymi bezpośrednio porównującymi oba leki. Obowiązuje w wytycznych najważniejszych organizacji europejskich i światowych pogląd, że oba leki są równie skuteczne i żaden nie ma pierwszeństwa przed drugim.
Autorzy dokonali retrospektywnej analizy porównawczej 100 chorych leczonych ADA i 100 chorych leczonych IFX. Dane zbierano z baz danych pochodzących z 6 szpitali holenderskich. Pacjenci ci byli leczeni po raz pierwszy lekiem biologicznym. Obie grupy zostały odpowiednio ze sobą porównane i dobrane pod względem długości czasu trwania choroby, wieku, klasyfikacji montrealskiej. Pierwotnym punktem końcowym była pozytywna odpowiedź kliniczna wolna od steroidów po roku terapii.
Analiza dotycząca wszystkich chorych pokazała, że odpowiednio 63,5% i 45% chorych wykazywało odpowiedź kliniczną po roku i po 2 latach terapii. Nie było istotnych różnic w tym zakresie w obu podgrupach chorych: w przypadku ADA odsetki te były równe odpowiednio 62% i 41%, a w przypadku IFX – 65% i 49%. Krzywa Kaplana-Meiera wykazała bardzo zbliżony w obu podgrupach odsetek spadku odpowiedzi klinicznej wraz z czasem trwania terapii w przypadku obu leków. Stosowanie terapii łączonej lekiem biologicznym z leczeniem immunosupresyjnym wiązało się z większym odsetkiem odpowiedzi na terapię, ale tylko wśród chorych leczonych IFX i immunosupresją różnica ta była istotna statystycznie. Nie było także różnic w zakresie ilości działań niepożądanych czy infekcji oportunistycznych.
Autorzy podsumowują, że, zgodnie z dotychczas obowiązującym poglądem, skuteczność i bezpieczeństwo terapii ADA i IFX choroby Leśniowskiego-Crohna są podobne.
Przegląd Gastroenterologiczny
