Porównanie skuteczności wysokiej i małej dawki steroidów w terapii indukcyjnej autoimmunologicznego zapalenia trzustki
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 26.02.2014
Źródło: Buijs J, van Heerde MJ, Rauws EA i wsp. Comparable efficacy of low- versus high-dose induction corticosteroid treatment in autoimmune pancreatitis. Pancreas 2014; 43: 261-267
W ostatnim wydaniu czasopisma Pancreas ukazała się ciekawa i ważna z praktycznego punktu widzenia praca autorów holenderskich, która dotyczy zasad postępowania terapeutycznego w autoimmunologicznym zapaleniu trzustki (ang. autoimmune pancreatitis – AIP). Autorzy dokonali porównania skuteczności różnych schematów steroidoterapii stosowanej w indukcji remisji u chorych z AIP.
W ostatnim wydaniu czasopisma Pancreas ukazała się ciekawa i ważna z praktycznego punktu widzenia praca autorów holenderskich, która dotyczy zasad postępowania terapeutycznego w autoimmunologicznym zapaleniu trzustki (ang. autoimmune pancreatitis – AIP). Autorzy dokonali porównania skuteczności różnych schematów steroidoterapii stosowanej w indukcji remisji u chorych z AIP.
Analiza miała charakter retrospektywny. Oceny klinicznej, laboratoryjnej oraz obrazowej u chorych z AIP dokonywano w 1, 3 i 6 miesiącu po rozpoczęciu leczenia. Badanie objęło grupę 65 chorych. Pacjenci byli leczeni dawką inicjującą 10-20 mg/dobę (dawka mała), 30 mg/dobę (dawka średnia) oraz 40-60 mg/dobę (dawka duża). Nie wykazano istotnych statystycznie różnic między wyszczególnionymi podgrupami chorych przed leczeniem – były one homogenne. W czasie sześciomiesięcznej obserwacji u większości pacjentów obserwowane przed leczeniem objawy (żółtaczka, spadek masy ciała) ustąpiły. Wykazano także, że wpływ analizowanych schematów steroidoterapii na parametry laboratoryjne i obrazowe był podobny. Jak podkreślają autorzy, aby potwierdzić zaobserwowany fakt, konieczne jest przeprowadzenie adekwatnej analizy prospektywnej.
Analiza miała charakter retrospektywny. Oceny klinicznej, laboratoryjnej oraz obrazowej u chorych z AIP dokonywano w 1, 3 i 6 miesiącu po rozpoczęciu leczenia. Badanie objęło grupę 65 chorych. Pacjenci byli leczeni dawką inicjującą 10-20 mg/dobę (dawka mała), 30 mg/dobę (dawka średnia) oraz 40-60 mg/dobę (dawka duża). Nie wykazano istotnych statystycznie różnic między wyszczególnionymi podgrupami chorych przed leczeniem – były one homogenne. W czasie sześciomiesięcznej obserwacji u większości pacjentów obserwowane przed leczeniem objawy (żółtaczka, spadek masy ciała) ustąpiły. Wykazano także, że wpływ analizowanych schematów steroidoterapii na parametry laboratoryjne i obrazowe był podobny. Jak podkreślają autorzy, aby potwierdzić zaobserwowany fakt, konieczne jest przeprowadzenie adekwatnej analizy prospektywnej.
Przegląd Gastroenterologiczny
