Rola przewodu pokarmowego w regulacji stężenia hormonu głodu – greliny – u pacjentów żywionych pozajelitowo i dojelitowo
Autor: Marzena Demska
Data: 16.12.2011
Wstęp : Grelina jest hormonem peptydowym wydzielanym głównie w żołądku. Jej stężenie zwiększa się w okresie głodu, natomiast zmniejsza się po przyjęciu pokarmu.
Cel: Ocena wpływu żywienia poprzez przewód pokarmowy i żywienia dożylnego na stężenie greliny w surowicy oraz wpływu parametrów antropometrycznych, biochemicznych i realizowanej podaży kalorycznej na stężenie tego hormonu.
Materiał i metody : Badaniami objęto 124 pacjentów hospitalizowanych w Szpitalu Uniwersyteckim nr 1 w Bydgoszczy, żywionych pozajelitowo (grupa I; n = 78) lub dojelitowo (grupa II; n = 46). U pacjentów oceniono masę ciała, wskaźnik masy ciała ( body mass index – BMI), obliczono należną masę ciała ( ideal body weight – IBV), zapotrzebowanie energetyczne metodą Harissa-Benedicta zarówno dla obecnej masy ciała, jak i IBV, podaż kaloryczną, stosunek podaży kalorycznej do oszacowanego zapotrzebowania, podaż glukozy, lipidów, białka oraz obecne stężenia glukozy, triglicerydów i albumin w surowicy. Stężenie greliny oznaczono testem Elisa.
Wyniki : Średnie stężenie greliny w grupie I wynosiło 194,277 pg/dl (mediana 159,776 pg/dl, zakres wartości 12,1–925,310 pg/dl), natomiast w grupie II – 219,978 pg/dl (mediana 272,19 pg/dl, zakres wartości 35,0–790,8 pg/dl). Różnice były nieistotne statystycznie (p = 0,5547). Wykazano istotną statystycznie odwrotną zależność stężenia greliny od podaży glukozy oraz stężenia w surowicy triglicerydów i białka całkowitego. Nie wykazano natomiast istotnych statystycznie korelacji w stosunku do podaży kalorycznej, podaży białka, lipidów oraz stężenia glukozy w surowicy.
Wnioski: Żywienie poprzez przewód pokarmowy i dożylne powoduje analogiczną stymulację wydzielania greliny w przewodzie pokarmowym. Stężenie tego hormonu w surowicy ujemnie koreluje z masą ciała i BMI. Zmniejszone stężenie greliny (uczucie sytości) wiąże się z podażą glukozy oraz dużymi stężeniami białka i lipidów w surowicy, nie stwierdzono natomiast zależności stężenia hormonu od realizowanej podaży kalorycznej.
Cel: Ocena wpływu żywienia poprzez przewód pokarmowy i żywienia dożylnego na stężenie greliny w surowicy oraz wpływu parametrów antropometrycznych, biochemicznych i realizowanej podaży kalorycznej na stężenie tego hormonu.
Materiał i metody : Badaniami objęto 124 pacjentów hospitalizowanych w Szpitalu Uniwersyteckim nr 1 w Bydgoszczy, żywionych pozajelitowo (grupa I; n = 78) lub dojelitowo (grupa II; n = 46). U pacjentów oceniono masę ciała, wskaźnik masy ciała ( body mass index – BMI), obliczono należną masę ciała ( ideal body weight – IBV), zapotrzebowanie energetyczne metodą Harissa-Benedicta zarówno dla obecnej masy ciała, jak i IBV, podaż kaloryczną, stosunek podaży kalorycznej do oszacowanego zapotrzebowania, podaż glukozy, lipidów, białka oraz obecne stężenia glukozy, triglicerydów i albumin w surowicy. Stężenie greliny oznaczono testem Elisa.
Wyniki : Średnie stężenie greliny w grupie I wynosiło 194,277 pg/dl (mediana 159,776 pg/dl, zakres wartości 12,1–925,310 pg/dl), natomiast w grupie II – 219,978 pg/dl (mediana 272,19 pg/dl, zakres wartości 35,0–790,8 pg/dl). Różnice były nieistotne statystycznie (p = 0,5547). Wykazano istotną statystycznie odwrotną zależność stężenia greliny od podaży glukozy oraz stężenia w surowicy triglicerydów i białka całkowitego. Nie wykazano natomiast istotnych statystycznie korelacji w stosunku do podaży kalorycznej, podaży białka, lipidów oraz stężenia glukozy w surowicy.
Wnioski: Żywienie poprzez przewód pokarmowy i dożylne powoduje analogiczną stymulację wydzielania greliny w przewodzie pokarmowym. Stężenie tego hormonu w surowicy ujemnie koreluje z masą ciała i BMI. Zmniejszone stężenie greliny (uczucie sytości) wiąże się z podażą glukozy oraz dużymi stężeniami białka i lipidów w surowicy, nie stwierdzono natomiast zależności stężenia hormonu od realizowanej podaży kalorycznej.
Przegląd Gastroenterologiczny
