SANPROBI IBS a działania niepożądane w kuracji antybiotykowej
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 04.10.2011
Źródło: Lonnemark E i wsp.: Intake of Lactobacillus plantarum reduces certain gastrointestinal symptoms during treatment with antibiotics. J Clin Gastroenterol 2010 Feb; 44(2):106-12, Sawant PD i wsp.: Evaluation of Lp 299v Efficacy in IBS: Results of a Randomize
Sanprobi IBS rozwiązuje ważne problemy związane z antybiotykoterapią. W najnowszym badaniu klinicznym1 wykazano, że stosowanie Lactobacillus plantarum 299v w dawce 10 mld CFU dziennie prowadzi do zmniejszenia ryzyka wystąpienia działań niepożądanych takich jak nudności i wymioty (nawet do 70%) oraz luźne stolce (o 35%).
Przyjmowanie Sanprobi IBS prowadzi także do zmniejszenia wzdęć oraz ustąpienia dolegliwości bólowych brzucha2 i jest związane z mniejszym ryzykiem zakażenia bakterią z grupy Clostridium3 oraz wystąpienia biegunki w przebiegu rzekomobłoniastego zapalenia jelit. Szczep Lactobacillus plantarum 299v zawarty w Sanprobi IBS charakteryzuje się trwałym efektem działania dzięki unikalnemu mechanizmowi wiązania do błony śluzowej jelita, bezpieczeństwem (nie posiada genów i plazmidów antybiotykooporności), oraz wykazuje antagonizm w stosunku do bakterii chorobotwórczych4. Sanprobi IBS nie zawiera laktozy, glutenu i białek mleka krowiego a należy go podawać wraz z rozpoczęciem kuracji antybiotykowej w dawce 1 kapsułka dziennie i kontynuować przez okres 7 do 14 dni po zakończeniu antybiotykoterapii.
Kuracja antybiotykowa związana jest z dużym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych, do których zalicza się biegunka. Biegunka poantybiotykowa występuje z powodu nasilenia motoryki przewodu pokarmowego, działania osmotycznego spowodowanego zmniejszonym trawieniem oraz wchłanianiem węglowodanów, zmniejszeniem zawartości krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych w jelitach i rozwojem bakterii patogennych w wyniku dysbiozy. Do bakterii tych zalicza się Clostridium difficile, która wytwarza dwie toksyny A i B. Toksyny te powodują sekrecję płynu do światła jelita, uszkodzenie komórek nabłonka jelitowego oraz zmiany zapalne jelit. Poza C. difficile najważniejsze mikroorganizmy odpowiedzialne za powstawanie biegunek poantybiotykowych to: Staphylococcus aureus, Clostridium perfringens, Enterobacteriaceae i Candida. Wystąpienie biegunki, obok groźnych dla życia i zdrowia powikłań, prowadzi często do przerywania rozpoczętej kuracji antybiotykowej i jej przedwczesnego zakończenia. Nieprawidłowo stosowana antybiotykoterapia jest główną przyczyną wzrostu liczby bakterii odpornych na antybiotyki w naszym kraju a według statystyk ESAC (European Surveillance of Antibiotic Consumption) - Polska znajduje się w pierwszej dziesiątce krajów europejskich pod względem liczby spożywanych antybiotyków.
Kuracja antybiotykowa związana jest z dużym ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych, do których zalicza się biegunka. Biegunka poantybiotykowa występuje z powodu nasilenia motoryki przewodu pokarmowego, działania osmotycznego spowodowanego zmniejszonym trawieniem oraz wchłanianiem węglowodanów, zmniejszeniem zawartości krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych w jelitach i rozwojem bakterii patogennych w wyniku dysbiozy. Do bakterii tych zalicza się Clostridium difficile, która wytwarza dwie toksyny A i B. Toksyny te powodują sekrecję płynu do światła jelita, uszkodzenie komórek nabłonka jelitowego oraz zmiany zapalne jelit. Poza C. difficile najważniejsze mikroorganizmy odpowiedzialne za powstawanie biegunek poantybiotykowych to: Staphylococcus aureus, Clostridium perfringens, Enterobacteriaceae i Candida. Wystąpienie biegunki, obok groźnych dla życia i zdrowia powikłań, prowadzi często do przerywania rozpoczętej kuracji antybiotykowej i jej przedwczesnego zakończenia. Nieprawidłowo stosowana antybiotykoterapia jest główną przyczyną wzrostu liczby bakterii odpornych na antybiotyki w naszym kraju a według statystyk ESAC (European Surveillance of Antibiotic Consumption) - Polska znajduje się w pierwszej dziesiątce krajów europejskich pod względem liczby spożywanych antybiotyków.