Talidomid w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna
Autor: Katarzyna Bakalarska
Data: 01.01.2015
Źródło: Gerich ME, Yoon JL, Targan SR i wsp. Long-term outcomes of thalidomide in refractory Crohn's disease. Aliment Pharmacol Ther. 2014 Dec 15. doi: 10.1111/apt.13057. [Epub ahead of print
W czasopiśmie Alimentary Pharmacology and Therapeutics ukazała się ciekawa praca, w której podjęto temat długotrwałej skuteczności talidomidu w terapii choroby Leśniowskiego-Crohna.
Problem poruszony w badaniu jest istotny, jako że wciąż poszukiwane są nowe, lepsze metody terapeutyczne w tej nieuleczalnej chorobie. Innym problemem jest kwestia zasad terapii w przypadku braku skuteczności klasycznych leków immunosupresyjnych.
Problem poruszony w badaniu jest istotny, jako że wciąż poszukiwane są nowe, lepsze metody terapeutyczne w tej nieuleczalnej chorobie. Innym problemem jest kwestia zasad terapii w przypadku braku skuteczności klasycznych leków immunosupresyjnych.
Autorzy przeprowadzili badanie retrospektywne, w którym dokonali oceny długotrwałej skuteczności i bezpieczeństwa terapii talidomidem w przypadku opornej na standardowe leczenie choroby Leśniowskigo-Crohna. Jako pozytywną odpowiedź na leczenie uznawano poprawę po co najmniej 7 dniach terapii w jednym lub więcej aspektów takich, jak częstość wypróżnień, aktywność przetok, krwawienie z odbytu, ból brzucha, obecność powikłań pozajelitowych, ogólne samopoczucie. Remisja definiowana była jako ilość stolców < 3/dobę, brak krwawienia z przewodu pokarmowego, brak bólu brzucha czy objawów pozajelitowych oraz poprawa ogólnego samopoczucia.
W analizie uwzględniono 37 chorych, u których mediana czasu trwania terapii talidomidem wyniosła 4,4 miesiąca. Mediana czasu obserwacji chorych wyniosła 58 miesięcy. Odpowiedź na leczenie oraz odsetek remisji wyniosły odpowiednio 54% i 19%. U około 40% chorych terapia talidomidem dała możliwość odstawienia steroidów. Odsetek odpowiedzi na leczenie był wyższy u chorych przyjmujących dawki większe niż 50 mg na dobę (85%) w porównaniu z chorymi stosującymi dawki maksymalne 50 mg dobowo (40%; p=0.01). U 68% chorych otrzymujących talidomid odnotowano działania niepożądane leczenia, około 1/3 chorych doświadczyła neuropatii.
Wyniki niniejszego badania pokazują, że talidomid jest wartościowym i skutecznym lekiem u części chorych z oporną na terapię postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, ale duża częstość występowania działań niepożądanych może powodować, że nie będzie on lekiem stosowanym powszechniej w leczeniu tej jednostki chorobowej.
W analizie uwzględniono 37 chorych, u których mediana czasu trwania terapii talidomidem wyniosła 4,4 miesiąca. Mediana czasu obserwacji chorych wyniosła 58 miesięcy. Odpowiedź na leczenie oraz odsetek remisji wyniosły odpowiednio 54% i 19%. U około 40% chorych terapia talidomidem dała możliwość odstawienia steroidów. Odsetek odpowiedzi na leczenie był wyższy u chorych przyjmujących dawki większe niż 50 mg na dobę (85%) w porównaniu z chorymi stosującymi dawki maksymalne 50 mg dobowo (40%; p=0.01). U 68% chorych otrzymujących talidomid odnotowano działania niepożądane leczenia, około 1/3 chorych doświadczyła neuropatii.
Wyniki niniejszego badania pokazują, że talidomid jest wartościowym i skutecznym lekiem u części chorych z oporną na terapię postacią choroby Leśniowskiego-Crohna, ale duża częstość występowania działań niepożądanych może powodować, że nie będzie on lekiem stosowanym powszechniej w leczeniu tej jednostki chorobowej.
Przegląd Gastroenterologiczny
