Zmiany patologiczne w trzustce u osób z grupy ryzyka bez objawów klinicznych
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 14.05.2012
Źródło: Canto MI, Hruban RH, Fishman EK i wsp. Frequent detection of pancreatic lesions In asymptomatic high-risk patients. Gastroenterology 2012; 142: 796-804
Rak trzustki należy do najgorzej rokujących nowotworów złośliwych. Śmiertelność w przebiegu raka trzustki jest od lat na stałym poziomie – pomimo istotnego postępu medycyny. Jedynie u osób, u których rozpoznaje się tę chorobę na bardzo wczesnym etapie (nierzadko przypadkowo) istnieją pewne szanse na skuteczniejsze leczenie.
Nie wiadomo jaka jest dokładna patogeneza tego schorzenia. Wiadomo, że ryzyko rozwoju raka trzustki jest wyższe u chorych z silnie obciążonym wywiadem rodzinnym, znane są także mutacje genów zaangażowane w patogenezę tego nowotworu, w tym zdefiniowano szereg genetycznie uwarunkowanych zespołów chorobowych, w skład których może wchodzić właśnie rak trzustki.
W jednym z ostatnich wydań Gastroenterology ukazała się praca autorów amerykańskich, w której podjęli oni próbę odpowiedzi na pytanie, jak często diagnozuje się zmiany patologiczne w trzustce u osób, u których stwierdza się istotne czynniki ryzyka rozwoju tego nowotworu, a którzy nie prezentują jakichkolwiek objawów klinicznych. Grupę badaną stanowiło 225 chorych. Byli to pacjenci asymptomatyczni, u których diagnozowano genetycznie uwarunkowane schorzenia zwiększające istotnie ryzyko rozwoju raka trzustki (np. zespół Peutz-Jeghersa – 132-krotny wzrost ryzyka) oraz chorych z istotnie obciążonym wywiadem rodzinnym w kierunku raka trzustki. W pięciu akademickich ośrodkach przeprowadzano badania obrazowe – tomografię komputerową (KT), rezonans magnetyczny (RM), endosonografię (EUS). 42% chorych wykazywało zmiany patologiczne w badaniach obrazowych – zazwyczaj były to cystyczne lub o wiele rzadziej lite zmiany, w pięciu przypadkach – poszerzenie przewodu trzustkowego. Spośród chorych ze zmianami torbielowatymi u 60,7% stwierdzano więcej niż jedną zmianę patologiczną. Częstość występowania zmian patologicznych w trzustce rosła wraz z wiekiem. Najwięcej zmian patologicznych diagnozowano poprzez EUS, najmniej poprzez KT. U 85 chorych spośród tych, u których stwierdzono obecność zmian patologicznych w trzustce, potwierdzono w badaniu histopatologicznym proces nowotworowy.
Autorzy podkreślają, że u chorych z grupy ryzyka rozwoju raka trzustki zasadne jest przeprowadzanie skriningowych badań obrazowych w kierunku wczesnych zmian patologicznych w tym narządzie. Metodami preferowanymi powinny być EUS oraz RM.
W jednym z ostatnich wydań Gastroenterology ukazała się praca autorów amerykańskich, w której podjęli oni próbę odpowiedzi na pytanie, jak często diagnozuje się zmiany patologiczne w trzustce u osób, u których stwierdza się istotne czynniki ryzyka rozwoju tego nowotworu, a którzy nie prezentują jakichkolwiek objawów klinicznych. Grupę badaną stanowiło 225 chorych. Byli to pacjenci asymptomatyczni, u których diagnozowano genetycznie uwarunkowane schorzenia zwiększające istotnie ryzyko rozwoju raka trzustki (np. zespół Peutz-Jeghersa – 132-krotny wzrost ryzyka) oraz chorych z istotnie obciążonym wywiadem rodzinnym w kierunku raka trzustki. W pięciu akademickich ośrodkach przeprowadzano badania obrazowe – tomografię komputerową (KT), rezonans magnetyczny (RM), endosonografię (EUS). 42% chorych wykazywało zmiany patologiczne w badaniach obrazowych – zazwyczaj były to cystyczne lub o wiele rzadziej lite zmiany, w pięciu przypadkach – poszerzenie przewodu trzustkowego. Spośród chorych ze zmianami torbielowatymi u 60,7% stwierdzano więcej niż jedną zmianę patologiczną. Częstość występowania zmian patologicznych w trzustce rosła wraz z wiekiem. Najwięcej zmian patologicznych diagnozowano poprzez EUS, najmniej poprzez KT. U 85 chorych spośród tych, u których stwierdzono obecność zmian patologicznych w trzustce, potwierdzono w badaniu histopatologicznym proces nowotworowy.
Autorzy podkreślają, że u chorych z grupy ryzyka rozwoju raka trzustki zasadne jest przeprowadzanie skriningowych badań obrazowych w kierunku wczesnych zmian patologicznych w tym narządzie. Metodami preferowanymi powinny być EUS oraz RM.
Przegląd Gastroenterologiczny
