Jednorodne Grupy Pacjentów – jak NFZ zamienia się we własną karykaturę
Redaktor: Jacek Szczęsny
Data: 20.05.2013
Źródło: JS
Na stronie NFZ można znaleźć zaproszenie na szkolenia z zakresu Jednorodnych Grup Pacjentów. Jeden z odnośników (linków) NFZ odsyła na brytyjską stronę poświęconą DRG (angielski skrót JGP). W wywiadzie jaki ukaże się w najnowszym numerze „Menedżera Zdrowia” Wojciech Misiński, ekspert Centrum i. A.Smitha wyjaśnia, jakim oszustwem jest wmawianie lekarzom, że jesteśmy blisko wprowadzenia systemu DRG; „nie wystarczy kupić w Anglii dyskietki z programem”.
"Fachowiec potrzebny od zaraz"
Fragment wywiadu z dr. hab. Wojciechem Misińskim, wykładowcą na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu, ekspertem Centrum im. Adama Smitha.
Menedżer Zdrowia: Amerykanie tworzą gigantyczny program analizujący, jak to się dzieje, że w tym samym mieście ta sama operacja kosztuje w jednym szpitalu 9 tys. USD, a w drugim 50 tys. USD. Czy jesteśmy w stanie zoptymalizować koszty procedur medycznych w polskich szpitalach?
Wojciech Misiński: Przypominam, że Amerykanom tworzenie systemu Diagnostic Related Groups zajęło 17 lat i kosztowało kilka miliardów dolarów, a i tak jest on niedoskonały. Niemcy są na ukończeniu – po 7 latach adaptacji – tego systemu. Ale oni od 7 lat nagrywają operacje na dyktafony i analizują procedury i ich koszty. Tymczasem polski sposób na jednorodne grupy pacjentów polegał na tym, że ktoś pojechał do Anglii, kupił dyskietkę z programem i przeliczył kurs funta i złotego. Ale nie wziął pod uwagę uwarunkowań naszej organizacji systemu opieki zdrowotnej i wysokości wynagrodzeń. Minister Arłukowicz mówi, że trzeba powołać Agencję Wyceny i Standaryzacji Świadczeń Zdrowotnych. Zgadzam się, ale trzeba było to zrobić 13 lat temu. Problemem jest to, że nie mamy żadnych umocowań prawnych, a także nie wiemy, jaką rolę powinna ta agencja odgrywać w systemie. My nawet nie mamy prawidłowego rozporządzenia dotyczącego rachunku kosztów. Tym samym nie wiemy, co powinno być zrobione w ramach danego standardu medycznego i ile powinien on kosztować.
Fragment wywiadu z dr. hab. Wojciechem Misińskim, wykładowcą na Uniwersytecie Ekonomicznym we Wrocławiu, ekspertem Centrum im. Adama Smitha.
Menedżer Zdrowia: Amerykanie tworzą gigantyczny program analizujący, jak to się dzieje, że w tym samym mieście ta sama operacja kosztuje w jednym szpitalu 9 tys. USD, a w drugim 50 tys. USD. Czy jesteśmy w stanie zoptymalizować koszty procedur medycznych w polskich szpitalach?
Wojciech Misiński: Przypominam, że Amerykanom tworzenie systemu Diagnostic Related Groups zajęło 17 lat i kosztowało kilka miliardów dolarów, a i tak jest on niedoskonały. Niemcy są na ukończeniu – po 7 latach adaptacji – tego systemu. Ale oni od 7 lat nagrywają operacje na dyktafony i analizują procedury i ich koszty. Tymczasem polski sposób na jednorodne grupy pacjentów polegał na tym, że ktoś pojechał do Anglii, kupił dyskietkę z programem i przeliczył kurs funta i złotego. Ale nie wziął pod uwagę uwarunkowań naszej organizacji systemu opieki zdrowotnej i wysokości wynagrodzeń. Minister Arłukowicz mówi, że trzeba powołać Agencję Wyceny i Standaryzacji Świadczeń Zdrowotnych. Zgadzam się, ale trzeba było to zrobić 13 lat temu. Problemem jest to, że nie mamy żadnych umocowań prawnych, a także nie wiemy, jaką rolę powinna ta agencja odgrywać w systemie. My nawet nie mamy prawidłowego rozporządzenia dotyczącego rachunku kosztów. Tym samym nie wiemy, co powinno być zrobione w ramach danego standardu medycznego i ile powinien on kosztować.
