OZZL o raporcie zespołu badającego sytuację w Centrum Zdrowia Dziecka
Redaktor: Aleksandra Lang
Data: 07.02.2013
Źródło: OZZL, AL
Działy:
Poinformowano nas
Aktualności
W związku z opublikowaniem raportu zespołu badającego sytuację finansową Centrum Zdrowia Dziecka, Zarząd Krajowy OZZL, nie wnikając w zasadność szczegółowych ustaleń, zauważa, że niektóre wnioski tam zawarte nie mają logicznych podstaw lub nie uwzględniają uwarunkowań obecnego systemu opieki zdrowotnej.
Jak można – na przykład - w sposób odpowiedzialny stwierdzić, że płace lekarzy są za wysokie, jeśli nie ustalono jaka wysokość wynagrodzenia lekarza zatrudnionego w publicznej ochronie zdrowia jest właściwa. Zarząd Krajowy OZZL wielokrotnie zwracał się do ministra zdrowia i do premiera o wskazanie ile – ich zdaniem – powinien zarabiać lekarz w publicznej ochronie zdrowia. Nigdy nie otrzymaliśmy takiej odpowiedzi. Skąd zatem minister zdrowia wie, że lekarze w CZD zarabiają za dużo?
Chybione jest też stwierdzenie, że płace są za wysokie w stosunku do wysokości kontraktu szpitala. Gdy nie ma merytorycznej metodologii wyceny refundowanych świadczeń i dodatkowo cena ustalona przez NFZ nie uwzględnia kosztów pracy personelu medycznego, nie można obiektywnie stwierdzić czy płace lekarzy są za duże w stosunku do ilości wykonywanych przez nich świadczeń, czy cena świadczeń jest zbyt niska w stosunku do koniecznego nakładu pracy lekarza.
Podobnie nieuzasadnione jest stwierdzenie o nadmiernym zatrudnieniu. Nie ma żadnych norm zatrudnienia lekarzy w publicznej ochronie zdrowia, a porównywanie z innymi szpitalami może być ryzykowne. W niektórych szpitalach bowiem dyrektorzy zmniejszyli ilość lekarzy poniżej granic bezpieczeństwa pacjentów, co – od czasu do czasu – powoduje tragiczne skutki dla chorych, jak opisywany swego czasu przypadek warszawskiego szpitala, gdzie zabrakło na dyżurze kompetentnego radiologa.
Oderwany od uwarunkowań zewnętrznych jest zarzut niepełnego wykorzystania zasobów szpitala. O stopniu wykorzystania szpitala decyduje bowiem przede wszystkim NFZ ustalając limity świadczeń. Wszyscy wiemy, że dyrektorzy, którzy nie dostosowują się do tych limitów – dbając o lepsze wykorzystanie potencjału szpitala- też są krytykowani za niegospodarność polegającą na złym „zarządzaniu limitami”.
Ryzykowne jest też porównywanie sytuacji jednego szpitala z innym. W obecnym systemie opieki zdrowotnej przychody szpitala nie zależą bowiem wyłącznie od tego jak sprawnie jest on zarządzany i jak dobrze spełnia swoją misję. Jest również cały szereg różnych dodatkowych dróg finansowania szpitali. Jedne otrzymują duże wsparcie samorządów terytorialnych, inne mniejsze, jedne są stare i zaniedbane, inne nowe, nie wymagające dodatkowych nakładów, jedne mają sponsorów, inne nie. Obiektywne porównanie sytuacji finansowej szpitali byłoby możliwe w warunkach rynkowych, gdyby jedynym źródłem przychodu szpitala były wynagrodzenia za udzielane świadczenia, nie było limitów świadczeń, a ich ceny były ustalane przez rynek albo przynajmniej według znanej merytorycznej metodologii, uwzględniającej średnie, standaryzowane koszty świadczeń, w tym koszty pracy personelu medycznego.
Chybione jest też stwierdzenie, że płace są za wysokie w stosunku do wysokości kontraktu szpitala. Gdy nie ma merytorycznej metodologii wyceny refundowanych świadczeń i dodatkowo cena ustalona przez NFZ nie uwzględnia kosztów pracy personelu medycznego, nie można obiektywnie stwierdzić czy płace lekarzy są za duże w stosunku do ilości wykonywanych przez nich świadczeń, czy cena świadczeń jest zbyt niska w stosunku do koniecznego nakładu pracy lekarza.
Podobnie nieuzasadnione jest stwierdzenie o nadmiernym zatrudnieniu. Nie ma żadnych norm zatrudnienia lekarzy w publicznej ochronie zdrowia, a porównywanie z innymi szpitalami może być ryzykowne. W niektórych szpitalach bowiem dyrektorzy zmniejszyli ilość lekarzy poniżej granic bezpieczeństwa pacjentów, co – od czasu do czasu – powoduje tragiczne skutki dla chorych, jak opisywany swego czasu przypadek warszawskiego szpitala, gdzie zabrakło na dyżurze kompetentnego radiologa.
Oderwany od uwarunkowań zewnętrznych jest zarzut niepełnego wykorzystania zasobów szpitala. O stopniu wykorzystania szpitala decyduje bowiem przede wszystkim NFZ ustalając limity świadczeń. Wszyscy wiemy, że dyrektorzy, którzy nie dostosowują się do tych limitów – dbając o lepsze wykorzystanie potencjału szpitala- też są krytykowani za niegospodarność polegającą na złym „zarządzaniu limitami”.
Ryzykowne jest też porównywanie sytuacji jednego szpitala z innym. W obecnym systemie opieki zdrowotnej przychody szpitala nie zależą bowiem wyłącznie od tego jak sprawnie jest on zarządzany i jak dobrze spełnia swoją misję. Jest również cały szereg różnych dodatkowych dróg finansowania szpitali. Jedne otrzymują duże wsparcie samorządów terytorialnych, inne mniejsze, jedne są stare i zaniedbane, inne nowe, nie wymagające dodatkowych nakładów, jedne mają sponsorów, inne nie. Obiektywne porównanie sytuacji finansowej szpitali byłoby możliwe w warunkach rynkowych, gdyby jedynym źródłem przychodu szpitala były wynagrodzenia za udzielane świadczenia, nie było limitów świadczeń, a ich ceny były ustalane przez rynek albo przynajmniej według znanej merytorycznej metodologii, uwzględniającej średnie, standaryzowane koszty świadczeń, w tym koszty pracy personelu medycznego.
