Prasugrel lepszy od tikagreloru w leczeniu ostrego zespołu wieńcowego
Zastosowanie leku przeciwpłytkowego prasugrel wiąże się z niższym wskaźnikiem śmiertelności, zawału mięśnia sercowego (MI) i udaru mózgu w porównaniu z zastosowaniem tikagreloru w warunkach rutynowej opieki nad pacjentami wypisanymi ze szpitala po inwazyjnym leczeniu ostrego zespołu wieńcowego. Efekty są szczególnie widoczne u osób z zawałem mięśnia sercowego z uniesieniem odcinka ST.
Takie wnioski wyciągnęli naukowcy z badania, którym kierował Nils Krüger z German Heart Center Munich, w którym wzięło udział 17 642 dorosłych pacjentów (średni wiek 63,1 roku; 26,1 proc. kobiet), których wypisano ze szpitala po inwazyjnej strategii leczenia ostrego zespołu wieńcowego i którzy otrzymali w warunkach ambulatoryjnych tikagrelor (n = 8821) lub prasugrel (n = 8821).
Wśród zespołów wieńcowych występowały: STEMI, NSTEMI i niestabilna dusznica bolesna (odpowiednio n = 9793, 6558 i 1291); u 98,5 proc. pacjentów wykonano przezskórną interwencję wieńcową. Pierwszorzędowym punktem końcowym był złożony wynik śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny, zawału serca lub udaru mózgu w ciągu roku od rozpoczęcia ambulatoryjnego leczenia jednym z dwóch leków.
Drugorzędne punkty końcowe obejmowały poszczególne składniki głównego punktu końcowego, w tym zakrzepicę stentu; poważne krwawienie zostało uwzględnione jako punkt końcowy bezpieczeństwa.
Po roku obserwacji u osób przyjmujących tikagrelor ryzyko wystąpienia głównego złożonego punktu końcowego było wyższe niż u osób przyjmujących prasugrel (współczynnik ryzyka [HR] 1,24; 95 proc. CI 1,12–1,37). W porównaniu z prasugrelem tikagrelor wiązał się z większą częstością występowania zarówno zawału serca (HR 1,20; 95 proc. CI 1,06–1,36), jak i udaru mózgu (HR 1,33; 95 proc. CI 1,02–1,74), ale nie zgonu z jakiejkolwiek przyczyny.
Nie zaobserwowano istotnych różnic w ryzyku zakrzepicy stentu i poważnych krwawień pomiędzy obiema grupami leczonymi.
W podgrupie pacjentów ze STEMI prasugrel wiązał się z głównym złożonym punktem końcowym u mniejszego odsetka pacjentów niż tikagrelor (odpowiednio 6,8 proc. i 9,3 proc.); jednak w podgrupach pacjentów z nie-STEMI i niestabilną dusznicą bolesną oba leki wykazały porównywalną skuteczność.
„Badanie to może mieć wpływ na wybór inhibitora receptora P2Y12 dla komponentów [ostrego zespołu wieńcowego], szczególnie u pacjentów z STEMI, co pośrednio potwierdzają dane z innych badań” – napisali autorzy badania.
„Ogólnie rzecz biorąc, badanie to popiera zalecenia wytycznych, preferujące prasugrel nad tikagrelorem u pacjentów z ostrym MI, którzy mają zostać poddani inwazyjnej strategii leczenia” – dodali naukowcy.
Badanie i jego wyniki zostały opublikowane online 2 grudnia 2024 r. w „JAMA Network Open”.
