Farmakologiczna cytoprotekcja w udarze niedokrwiennym mózgu
Autor: Damian Matusiak
Data: 05.04.2024
Działy:
Doniesienia naukowe
Aktualności
Cytoprotekcja to jedno z pojęć, które jest kluczowym z punktu widzenia leczenia udaru niedokrwiennego mózgu. Obiecującą farmakoterapię przedstawiono na łamach „The JAMA Neurology”.
Głównym celem interwencji w udarze niedokrwiennym jest jak największe zachowanie funkcjonalności uszkodzonego obszaru mózgu. Priorytetowym postępowaniem, oprócz wczesnej diagnostyki i leczenia trombolitycznego, jest cytoprotekcja, która wywiera działanie plejotropowe na wiele celów kaskady niedokrwiennej, w tym cytotoksyczność, stres oksydacyjny, zapalenie i apoptozę. Zespół badaczy z Chin uznał za obiecujące połączenie edawaronu i deksborneolu (EDM), które połączono w jednym preparacie; może on szybko dyfundować i być wchłaniany przez błonę śluzową jamy ustnej po ekspozycji podjęzykowej, co dodatkowo ułatwia stosowanie.
Medycyna to nauka, zatem każda hipoteza wymaga odpowiedniej weryfikacji. Przeprowadzono wieloośrodkowe, randomizowane badanie kliniczne III fazy z podwójnie ślepą próbą, do którego zakwalifikowano 914 pacjentów w wieku 18 do 80 lat z potwierdzonym udarem niedokrwiennym mózgu w ciągu ostatnich 48 godzin i wynikiem w skali NIHSS (National Institutes of Health Stroke Scale score) od 6 do 20, wynikiem deficytu motorycznego kończyn górnych i dolnych wynoszący 2 lub więcej i wynikiem w zmodyfikowanej skali Rankina (mRS) wynoszący 1 lub mniej przed udarem. Pacjentów przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej podjęzykowo EDM (w proporcji edarawon 30 mg, deksborneol 6 mg) lub placebo dwa razy dziennie przez 14 dni, a po 90 dniach dokonano szczegółowej oceny neurologicznej.
Wśród osób leczonych cytoprotekcyjnie, w porównaniu do grupy kontrolnej, istotnie więcej osiągnęło wynik w zmodyfikowanej skali Rankina co najmniej 1 (64,4 versus 54,7 proc.). Jednocześnie EDM nie miał wpływu na inne wykładniki funkcjonowania, w tym na odsetek pacjentów z wynikiem w skali mRS wynoszącym 2 lub mniej, różnicę między grupami pod względem poprawy w skali NIHSS od wartości początkowej do 14, 30 i 90 dnia. Jako plus można przypisać brak istotnej różnicy między grupami w zakresie odsetka działań niepożądanych.
Powyższe wyniki, mimo że nie spektakularne, to jasno wskazujące trend; drugą kwestią pozostaje otwartość dalszych losów badanych – z niecierpliwością pozostaje oczekiwać na wyniki dłuższego follow-upu.
Medycyna to nauka, zatem każda hipoteza wymaga odpowiedniej weryfikacji. Przeprowadzono wieloośrodkowe, randomizowane badanie kliniczne III fazy z podwójnie ślepą próbą, do którego zakwalifikowano 914 pacjentów w wieku 18 do 80 lat z potwierdzonym udarem niedokrwiennym mózgu w ciągu ostatnich 48 godzin i wynikiem w skali NIHSS (National Institutes of Health Stroke Scale score) od 6 do 20, wynikiem deficytu motorycznego kończyn górnych i dolnych wynoszący 2 lub więcej i wynikiem w zmodyfikowanej skali Rankina (mRS) wynoszący 1 lub mniej przed udarem. Pacjentów przydzielono losowo w stosunku 1:1 do grupy otrzymującej podjęzykowo EDM (w proporcji edarawon 30 mg, deksborneol 6 mg) lub placebo dwa razy dziennie przez 14 dni, a po 90 dniach dokonano szczegółowej oceny neurologicznej.
Wśród osób leczonych cytoprotekcyjnie, w porównaniu do grupy kontrolnej, istotnie więcej osiągnęło wynik w zmodyfikowanej skali Rankina co najmniej 1 (64,4 versus 54,7 proc.). Jednocześnie EDM nie miał wpływu na inne wykładniki funkcjonowania, w tym na odsetek pacjentów z wynikiem w skali mRS wynoszącym 2 lub mniej, różnicę między grupami pod względem poprawy w skali NIHSS od wartości początkowej do 14, 30 i 90 dnia. Jako plus można przypisać brak istotnej różnicy między grupami w zakresie odsetka działań niepożądanych.
Powyższe wyniki, mimo że nie spektakularne, to jasno wskazujące trend; drugą kwestią pozostaje otwartość dalszych losów badanych – z niecierpliwością pozostaje oczekiwać na wyniki dłuższego follow-upu.
