Insulina donosowa skuteczna w otępieniu
Autor: Izabela Żmijewska
Data: 10.11.2011
Źródło: Lipton RB, Varon SF, Grosberg B i wsp. OnabotulinumtoxinA improves quality of life and reduces impact of chronic migraine. Neurology 2011; on-line ahead of print.
Insulina pełni w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) istotną rolę, czego świadectwem jest występowanie dużej liczby receptorów dla insuliny w hipokampie i korze czołowej. Uznaje się, że insulina ma związek z synaptogenezą i plastycznością neuronalną. Moduluje ona zużycie glukozy w mózgu, a występując w odpowiednim stężeniu i w warunkach normalnego metabolizmu wzmacnia pamięć.
Jest też wiadome, że w chorobie Alzheimera stężenie insuliny i jej aktywność w OUN są obniżone. Przy braku insuliny poziomy oligomerów amyloidu beta 42 zwiększają się, co prowadzi do wzrostu ich toksyczności względem synaps. Ponieważ podskórne i dożylne podawanie insuliny związane jest z hipoglikemią, a stosowanie insuliny drogą donosową przynosi poprawę pamięci długoterminowej, zdecydowano o przeprowadzeniu badania skuteczności donosowej insuliny w otępieniu.
To randomizowane, kontrolowane placebo badanie ze ślepą próbą miało na celu ocenić wpływ insuliny podawanej donosowo na funkcje poznawcze, sprawność i mózgowy metabolizm glukozy u pacjentów z postacią amnestyczną łagodnych zaburzeń poznawczych lub chorobą Alzheimera.
W badaniu wzięło udział 104 pacjentów: 64 z postacią amnestyczną łagodnych zaburzeń poznawczych oraz 40 z łagodną lub umiarkowaną postacią choroby Alzheimera.
Uczestnicy badania przez 4 miesiące otrzymywali placebo (n = 30), 20 jednostek insuliny (n = 36) lub 40 jednostek insuliny (n = 38). Insulina podawana była specjalnie skonstruowanym aplikatorem.
Stosowano skalę ciężkości otępienia DSRS, oceniano zdolność do przypomnienia sobie przedstawionej wcześniej opowieści oraz drugorzędowe mierniki z podskal oceny postępu choroby Alzheimera ADAS-cog i ADCS-ADL. Część pacjentów poddano przed oraz po leczeniu punkcji lędźwiowej (n = 23), a także pozytonowej tomografii emisyjnej PET z fludeoksyglukozą 18 (n = 40).
Insulina stosowana w dawce 20 jednostek poprawiała pamięć długoterminową (p < 0.05), a podawana zarówno w dawce 20, jak i 40 jednostek pomagała zachować większą sprawność (ocenianą przez opiekuna pacjenta, p < 0.01). Insulina w obu dawkach przyczyniała się do lepszego zachowania funkcji poznawczych mierzonych ADAS-cog u młodszych pacjentów oraz ADCS-ADL u osób z chorobą Alzheimera (p < 0.05). Biomarkery oznaczane w płynie mózgowo-rdzeniowym nie uległy zmianie w badanej grupie. Wykazano jednakże związek zmian pamięci i sprawności pacjentów ze zmianami poziomów amyloidu beta 42 i stosunku stężenia białka tau do amyloidu beta 42. Nie odnotowano istotnych działań niepożądanych.
Autorzy zauważają, że uzyskane wyniki uzasadniają celowość przeprowadzenia większych badań oceniających skuteczność donosowej insuliny w łagodnych zaburzeniach poznawczych i chorobie Alzheimera.
To randomizowane, kontrolowane placebo badanie ze ślepą próbą miało na celu ocenić wpływ insuliny podawanej donosowo na funkcje poznawcze, sprawność i mózgowy metabolizm glukozy u pacjentów z postacią amnestyczną łagodnych zaburzeń poznawczych lub chorobą Alzheimera.
W badaniu wzięło udział 104 pacjentów: 64 z postacią amnestyczną łagodnych zaburzeń poznawczych oraz 40 z łagodną lub umiarkowaną postacią choroby Alzheimera.
Uczestnicy badania przez 4 miesiące otrzymywali placebo (n = 30), 20 jednostek insuliny (n = 36) lub 40 jednostek insuliny (n = 38). Insulina podawana była specjalnie skonstruowanym aplikatorem.
Stosowano skalę ciężkości otępienia DSRS, oceniano zdolność do przypomnienia sobie przedstawionej wcześniej opowieści oraz drugorzędowe mierniki z podskal oceny postępu choroby Alzheimera ADAS-cog i ADCS-ADL. Część pacjentów poddano przed oraz po leczeniu punkcji lędźwiowej (n = 23), a także pozytonowej tomografii emisyjnej PET z fludeoksyglukozą 18 (n = 40).
Insulina stosowana w dawce 20 jednostek poprawiała pamięć długoterminową (p < 0.05), a podawana zarówno w dawce 20, jak i 40 jednostek pomagała zachować większą sprawność (ocenianą przez opiekuna pacjenta, p < 0.01). Insulina w obu dawkach przyczyniała się do lepszego zachowania funkcji poznawczych mierzonych ADAS-cog u młodszych pacjentów oraz ADCS-ADL u osób z chorobą Alzheimera (p < 0.05). Biomarkery oznaczane w płynie mózgowo-rdzeniowym nie uległy zmianie w badanej grupie. Wykazano jednakże związek zmian pamięci i sprawności pacjentów ze zmianami poziomów amyloidu beta 42 i stosunku stężenia białka tau do amyloidu beta 42. Nie odnotowano istotnych działań niepożądanych.
Autorzy zauważają, że uzyskane wyniki uzasadniają celowość przeprowadzenia większych badań oceniających skuteczność donosowej insuliny w łagodnych zaburzeniach poznawczych i chorobie Alzheimera.
